[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Studenci byli trochę niespokojni, ale mimo to chcieli jak najszybciejwziąć się do roboty.Wszyscy mieli otrzymać wysokie wynagrodzenie, aprofesor Glass obiecał jeszcze dodatkową premię.Goodmanzademonstrował właściwą technikę telefonowania.Wystukał numer.- Gorąca linia - powiedział przyjemny głos.- Tak, dzwonię w związku z artykułem w dzisiejszej gazecie, tym oSamie Cayhallu.- Goodman mówił wolno, starając się imitowaćpołudniowy akcent.Nie wychodziło mu to najlepiej.Studenci bylibardzo rozbawieni.- A nazywa się pan?- Ned Landaster, z Biloxi, Missisipi - odparł Goodman odczytującnazwisko z listy.- W wyborach głosowałem na naszego gubernatora,uważam, że to wspaniały człowiek - dodał dla lepszego efektu.- I co pan sądzi o Samie Cayhallu?- Myślę, że nie należy go zabijać.To stary człowiek, który wielewycierpiał, i chciałbym, żeby gubernator go ułaskawił.Niech Cayhallspokojnie dożyje swoich dni w Parchman. - Okay.Dopilnuję, żeby gubernator dowiedział się o pana telefonie.- Dziękuję.Goodman przerwał połączenie i ukłonił się przed widownią.- Nic trudnego, jak widać.Zaczynajmy.Biały chłopak wybrał numer.Jego rozmowa przebiegła mniej więcejw ten sposób:- Hallo, tutaj Lester Crosby z Budę, Missisipi.Dzwonię w sprawieegzekucji Sama Cayhalla.Tak, madam.Mój numer? 227-9084.Tak,zgadza się, Budę, Missisipi, okręg Franklin.Właśnie.Cóż, nie sądzę,żeby trzeba było wysyłać Sama do komory gazowej.Po prostu jestemtemu przeciwny.Myślę, że gubernator powinien włączyć się w to iinterweniować.Tak, proszę pani, właśnie tak.Dziękuję.- Uśmiechnąłsię do Goodmana, który wystukiwał już następny numer.Biała studentka miała trzydzieści parę lat.Pochodziła z małegomiasteczka w głębi stanu, więc jej akcent był bezbłędny.- Halo, czy to biuro gubernatora? Zwietnie.Dzwonię w sprawieartykułu o Samie Cayhallu.Susan Barnes.Decatur, Missisipi.Zgadzasię.Cóż, to stary człowiek, który za parę lat i tak pewnie umrze.Cokomu przyjdzie z tego, że państwo zabije go teraz gazem? Dajcie muspokój.Co? Tak, myślę, że gubernator powinien go ułaskawić.Głosowałam na pana McAllistera i uważam go za dobrego człowieka.Tak.Ja również dziękuję.Czarny mężczyzna miał pod trzydziestkę.Poinformowałtelefonistkę, że jest czarnym mieszkańcem Missisipi, bardzoprzeciwnym ideom, które promuje Sam Cayhall i Ku-Klux-Klan, alemimo wszystko uważa, iż Sama nie należy zabijać.- Państwo nie ma prawa decydować, czy ktoś ma żyć, czy umrzeć -powiedział.Bez względu na okoliczności opowiadał się przeciwkokarze śmierci.I tak to szło.Telefony napływały z całego stanu, jeden po drugim,każdy od innej osoby, z innych powodów sięgającej po słuchawkę.Studenci nabrali śmiałości i zaczęli wypróbowywać różne akcenty iużywać nowych argumentów.Czasem numer był zajęty i wtedy z radością stwierdzali, że udało im się zablokować gorącą linię .Goodman, ze względu na swój twardy akcent, przyjął rolę człowieka zzewnątrz, kogoś w rodzaju latającego przeciwnika l kary śmierci,dzwoniącego z coraz to nowych miejsc pod kolejnymi, corazdziwniejszymi pseudonimami.Goodman martwił się, że McAllister mógłby nabrać podejrzeń ichcieć sprawdzać autentyczność telefonów, uznał jednak, że telefonistkibędą miały na to zbyt wiele roboty.I miały.Na drugim końcu miasta John Bryan Glass zwolnił grupęstudentów i zamkną} się w swoim gabinecie.Bawiąc się doskonale,dzwonił do gubernatora pod przybranymi nazwiskami.Niewiele dalejrównież Hez Kerry i jeden z jego asystentów bombardowali gorącąlinię telefonami na rzecz Sama Cyhalia.Adam wrócił pośpiesznie do Memphis.W jego gabinecie Darlenetoczyła nierówną walkę z górą papierów.Wskazała stos leżący najbliżejkomputera.- Na górze jest decyzja odrzucająca skargę za bezprawne stosowaniekomory gazowej, pod nią odpowiedz z Sądu Najwyższego stanuMissisipi.Dalej idzie prośba o unieważnienie procesu do złożenia wfederalnym sodzie okręgowym.Wysłałam już faksem wszystko, cotrzeba.Adam zdjął marynarkę i rzucił ją na oparcie krzesła.Spojrzał na rządróżowych karteczek z wiadomościami telefonicznymi przyklejonych dopółki [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Studenci byli trochę niespokojni, ale mimo to chcieli jak najszybciejwziąć się do roboty.Wszyscy mieli otrzymać wysokie wynagrodzenie, aprofesor Glass obiecał jeszcze dodatkową premię.Goodmanzademonstrował właściwą technikę telefonowania.Wystukał numer.- Gorąca linia - powiedział przyjemny głos.- Tak, dzwonię w związku z artykułem w dzisiejszej gazecie, tym oSamie Cayhallu.- Goodman mówił wolno, starając się imitowaćpołudniowy akcent.Nie wychodziło mu to najlepiej.Studenci bylibardzo rozbawieni.- A nazywa się pan?- Ned Landaster, z Biloxi, Missisipi - odparł Goodman odczytującnazwisko z listy.- W wyborach głosowałem na naszego gubernatora,uważam, że to wspaniały człowiek - dodał dla lepszego efektu.- I co pan sądzi o Samie Cayhallu?- Myślę, że nie należy go zabijać.To stary człowiek, który wielewycierpiał, i chciałbym, żeby gubernator go ułaskawił.Niech Cayhallspokojnie dożyje swoich dni w Parchman. - Okay.Dopilnuję, żeby gubernator dowiedział się o pana telefonie.- Dziękuję.Goodman przerwał połączenie i ukłonił się przed widownią.- Nic trudnego, jak widać.Zaczynajmy.Biały chłopak wybrał numer.Jego rozmowa przebiegła mniej więcejw ten sposób:- Hallo, tutaj Lester Crosby z Budę, Missisipi.Dzwonię w sprawieegzekucji Sama Cayhalla.Tak, madam.Mój numer? 227-9084.Tak,zgadza się, Budę, Missisipi, okręg Franklin.Właśnie.Cóż, nie sądzę,żeby trzeba było wysyłać Sama do komory gazowej.Po prostu jestemtemu przeciwny.Myślę, że gubernator powinien włączyć się w to iinterweniować.Tak, proszę pani, właśnie tak.Dziękuję.- Uśmiechnąłsię do Goodmana, który wystukiwał już następny numer.Biała studentka miała trzydzieści parę lat.Pochodziła z małegomiasteczka w głębi stanu, więc jej akcent był bezbłędny.- Halo, czy to biuro gubernatora? Zwietnie.Dzwonię w sprawieartykułu o Samie Cayhallu.Susan Barnes.Decatur, Missisipi.Zgadzasię.Cóż, to stary człowiek, który za parę lat i tak pewnie umrze.Cokomu przyjdzie z tego, że państwo zabije go teraz gazem? Dajcie muspokój.Co? Tak, myślę, że gubernator powinien go ułaskawić.Głosowałam na pana McAllistera i uważam go za dobrego człowieka.Tak.Ja również dziękuję.Czarny mężczyzna miał pod trzydziestkę.Poinformowałtelefonistkę, że jest czarnym mieszkańcem Missisipi, bardzoprzeciwnym ideom, które promuje Sam Cayhall i Ku-Klux-Klan, alemimo wszystko uważa, iż Sama nie należy zabijać.- Państwo nie ma prawa decydować, czy ktoś ma żyć, czy umrzeć -powiedział.Bez względu na okoliczności opowiadał się przeciwkokarze śmierci.I tak to szło.Telefony napływały z całego stanu, jeden po drugim,każdy od innej osoby, z innych powodów sięgającej po słuchawkę.Studenci nabrali śmiałości i zaczęli wypróbowywać różne akcenty iużywać nowych argumentów.Czasem numer był zajęty i wtedy z radością stwierdzali, że udało im się zablokować gorącą linię .Goodman, ze względu na swój twardy akcent, przyjął rolę człowieka zzewnątrz, kogoś w rodzaju latającego przeciwnika l kary śmierci,dzwoniącego z coraz to nowych miejsc pod kolejnymi, corazdziwniejszymi pseudonimami.Goodman martwił się, że McAllister mógłby nabrać podejrzeń ichcieć sprawdzać autentyczność telefonów, uznał jednak, że telefonistkibędą miały na to zbyt wiele roboty.I miały.Na drugim końcu miasta John Bryan Glass zwolnił grupęstudentów i zamkną} się w swoim gabinecie.Bawiąc się doskonale,dzwonił do gubernatora pod przybranymi nazwiskami.Niewiele dalejrównież Hez Kerry i jeden z jego asystentów bombardowali gorącąlinię telefonami na rzecz Sama Cyhalia.Adam wrócił pośpiesznie do Memphis.W jego gabinecie Darlenetoczyła nierówną walkę z górą papierów.Wskazała stos leżący najbliżejkomputera.- Na górze jest decyzja odrzucająca skargę za bezprawne stosowaniekomory gazowej, pod nią odpowiedz z Sądu Najwyższego stanuMissisipi.Dalej idzie prośba o unieważnienie procesu do złożenia wfederalnym sodzie okręgowym.Wysłałam już faksem wszystko, cotrzeba.Adam zdjął marynarkę i rzucił ją na oparcie krzesła.Spojrzał na rządróżowych karteczek z wiadomościami telefonicznymi przyklejonych dopółki [ Pobierz całość w formacie PDF ]