John Katzenbach Analityk

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zostawiłam dla ciebie gazetę dodała.Potem odwróciła się i szybkim krokiem ruszyła w dół ulicy.Kilka sekund pózniej skręciła zaróg i zniknęła. Wsiadasz, człowieku? burknął taksówkarz.Ricky stał na krawężniku, trzymając otwarte drzwi samochodu.Zajrzał do środka i zobaczyłna siedzeniu złożony egzemplarz dzisiejszego Timesa.Niewiele myśląc, wsiadł. Dokąd jedziemy? spytał taksówkarz. Ta kobieta, która właśnie wysiadła spytał Ricky. Skąd pan ją zabrał? Dziwna jakaś powiedział kierowca. Zna ją pan? Tak.Tak jakby. No więc, zatrzymała mnie dwie przecznice dalej, kazała zatrzymać się o tam i czekaćz włączonym licznikiem.Patrzyła przez okno i trzymała komórkę przy uchu, ale nic nie mówiła,tylko słuchała.Nagle mówi: Niech pan podjedzie tam! i pokazuje na pana.Podała mi dwudziestaka przez szybęi powiedziała: Ten człowiek to pana następny klient, jasne? Ja na to: Jak pani sobie życzy i zrobiłem, co kazała.No i pan wsiadł.Niezła była, takobieta.Gdzie jedziemy?Ricky zawahał się. Nie powiedziała panu?Kierowca uśmiechnął się. Cholera, jasne, że powiedziała.Ale kazała mi i tak spytać, zobaczyć, czy pan zgadnie.Ricky pokiwał głową. Szpital Columbia Presbyterian.Klinika na rogu Sto Pięćdziesiątej Drugiej i West End. Bingo! powiedział taksówkarz, włączył licznik i ruszył.Ricky sięgnął po gazetę.Nagle przyszło mu do głowy pytanie; nachylił się do plastikowejprzegrody, oddzielającej pasażera od kierowcy. Czy ta kobieta powiedziała, co zrobić, jeśli podam inny adres? spytał.Taksówkarz uśmiechnął się. Co to, jakaś gra? Można tak powiedzieć odparł Ricky. Ale nie chciałby pan w nią grać. Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby zagrać w kilka rzeczy z tą kobitką, jeśli pan wie,o co mi chodzi. Miałby pan powiedział Ricky. Może się panu wydawać, że nie, ale proszę mi wierzyć,miałby pan.Kierowca kiwnął głową. Jasne, wiem, o co chodzi stwierdził. Niektóre babki, co tak wyglądają, to samekłopoty.Nie warte ceny biletu, że tak powiem. Ma pan świętą rację powiedział Ricky. No, w każdym razie, miałem pana zawiezć do szpitala, co by pan nie powiedział.Powiedziała, że sam pan się domyśli, jak tam dojedziemy.Dała mi pięćdziesiątkę, żebym pana tam zawiózł. Jest bogata. Ricky opadł na oparcie.Ciężko oddychał, pot wciąż szczypał go w oczyi plamił koszulę.Otworzył gazetę.Znalazł to, czego szukał, na stronie A-13.Napisane tym samym czerwonym flamastrem,duże, drukowane litery pokrywały reklamę sklepu z bielizną damską Lord & Taylor, oplatającszczupłą figurę modelki i zasłaniając bikini, które miała na sobie.RICKY POD%7łA TROPEM, ZBLI%7łA SI, IDZIE Z POWROTEM.AMBICJA OCZY CI ZASAANIAAA, ZLEKCEWA%7łYAEZ, CO KOBIETA CIPOWIEDZIAAA.NIE CHCIAAEZ JEJ UL%7łY W CIERPIENIU, WIC MASZ J NA SUMIENIU.JEJ DZIECKO TEN BAD ODKRYAO I NA ZCIE%7łK ZEMSTY WKROCZYAO.KIEDYZ BYAO BIEDNE, TERAZ JEST BOGATE, MO%7łE SPEANIA SWOJEZACHCIANKI WSZELAKIE.MO%7łE J ZNAJDZIESZ W AKTACH CHORYCH, M�J DOKTORZE, ALE CZY TOWYSTARCZY, CZY COZ CI POMO%7łE?BO, M�J DROGI RICKY, WRAZ Z KOCCEM TEGO DNIA ZOSTAN DWIE I P�ADOBY, I SKOCCZY SI GRA.Prosta rymowanka przypominała obrazliwe piosenki, które wymyślają dzieci w przedszkolu.Jednak efekt, o jaki chodziło Rumplestiltskinowi, nie miał w sobie nic infantylnego.Rickywydarł tę stronę, złożył ją i wsunął do kieszeni spodni, a resztę gazety rzucił na podłogętaksówki.Kierowca klął pod nosem na ruch uliczny, prowadząc nieprzerwany dialog z każdąciężarówką, samochodem osobowym, rowerzystą czy pieszym, który pojawiał się na jego drodze.Interesujące było to, że nikt nie słyszał jego monologu.Nie opuścił szyby i nie wykrzykiwałprzekleństw przez otwarte okno ani nie trąbił bez przerwy, jak to robią niektórzy taksówkarze,gdy jest korek.Mężczyzna po prostu mówił, kierując, dając wskazówki i wyzywając.Musiało muto na swój sposób dawać poczucie związku ze wszystkim, co pojawiało się zasięgu jego wzroku,a przynajmniej wrażenie, że ma na to jakiś wpływ.W zasięgu wzroku albo na celowniku,pomyślał Ricky.Zależy, jak na to spojrzeć.To musiało być niezwykłe; przez całe życie, każdegodnia prowadzić dziesiątki rozmów, których nikt nie słyszy.Przyszło mu do głowy, że możewszystkie takie są.Ricky wysiadł przed olbrzymim kompleksem szpitala.Widział wejście do izby przyjęć,opatrzone wielkim czerwonym napisem.Przed nim stała karetka.Pomimo upału Starks poczuł naplecach zimny dreszcz.Przypomniało mu się, że ostatni raz był w tym szpitalu z chorą żoną, kiedy miała jeszcze siłęwalczyć z chorobą, poddawała się naświetlaniom i chemioterapii, i wszystkim innym sposobomprzeciwdziałania zdradzieckim zmianom w jej organizmie.Gabinet onkologa znajdował sięw innej części kompleksu, ale Ricky i tak czuł powracające wrażenie niemocy i grozy, takichsamych, jak ostatnim razem, kiedy stał na ulicy przed szpitalem.Spojrzał na ogromne ceglanebudynki.Pomyślał, że widział je trzy razy w życiu: pierwszy, kiedy przez sześć miesięcypracował w klinice, zanim otworzył prywatną praktykę; drugi, kiedy szpital stał się jednymz wielu, do których przychodziła jego żona, tocząc daremną walkę ze śmiercią; trzeci teraz,poszukując nazwiska pacjentki, którą zlekceważył lub zaniedbał, a która teraz zagrażała jegożyciu.Archiwum obsługiwał grubawy mężczyzna w średnim wieku, ubrany w jaskrawą hawajskąkoszulę i spodnie khaki, poplamione atramentem albo resztkami obiadu.Kiedy Ricky wyjaśnił,o co mu chodzi, archiwista spojrzał na niego z rozbawionym zdumieniem. Czego konkretnie pan szuka? spytał, nie kryjąc niedowierzania. Wszystkich akt kliniki psychiatrycznej z sześciomiesięcznego okresu, kiedy tupracowałem powiedział Ricky. Każdy pacjent, który tu trafiał, dostawał swój numeri zakładano mu kartę, nawet jeśli pojawiał się tylko raz.W tych kartach są opisy przypadków,którymi się zajmowano. Nie jestem pewien, czy te dane zostały przeniesione do komputera powiedziałz powątpiewaniem archiwista. Założę się, że tak odparł Ricky. Sprawdzmy. To potrwa, doktorze ociągał się urzędnik. Mam mnóstwo innych zleceń.Starkspomyślał przez chwilę, uświadamiając sobie w końcu, jak łatwo było Wergiliusz i Merlinowiskłonić ludzi do robienia tego, co im kazali.W portfelu miał dwieście pięćdziesiąt dolarów.Wyjął dwieście i położył je na blacie. To rozwiąże problem powiedział. Może umieści mnie pan na początku kolejki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki