Lindqvist John Ajvide Ludzka przystań(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Anna-Greta pokiwała głową, jakby potwierdza-jąc, że zachował się właściwie, i chwyciła Andersa za rękę.- Chodz.Kawa czeka.Pociągnęła wnuka w stronę domu, Simon poczłapał za nimi.Nie żeby jegochód nagle się zmienił, ale przy Annie-Grecie wszyscy, niezależnie od wieku,zdawali się człapać.Można było odnieść wrażenie, że ona żyje jedynie świeżym, nasyconym soląpowietrzem, i kiedy nadejdzie jej dzień, żeby opuścić ten świat, to właśnie tozrobi: opuści go.Zrobi krok i przestanie istnieć.Rozpłynie się w północno-zachodnim wietrze, który zahaczy jeszcze o latarnię na północnym cyplu iucieknie na morze.W salonie było już nakryte: kanapki z anchois i z jajkiem, kruche ciasteczka idrożdżówki z cynamonem.Głód, do którego nie chciał się przyznać, dał teraz osobie znać.Simon odezwał się niby urażony:- Proszę, proszę, podano w salonie.Kiedy mnie się zaprasza, to jemy wkuchni.67Anna-Greta zatrzymała się i uniosła brwi.- Czyżbyś narzekał? - spytała.- Nie, nie - zaprzeczył Simon.- Chcę jedynie zaznaczyć, że najwyrazniej niekażdego traktuje tu się tak samo.- Gdyby nie było cię blisko trzy lata, też nakryłabym dla ciebie w salonie.- Będę musiał to sprawdzić - posiedział, drapiąc się w brodę.- Jeśli wyjedziesz, utopię się.Pamiętaj.A teraz siadajcie.Ojciec Andersa powiedział kiedyś, że Simon i Anna-Greta zachowują się jakpara starych komików.Mieli swoje obyczaje, które przez lata opanowali do per-fekcji, tak że teraz mogli swobodnie improwizować.Główny wątek zawsze byłrozpoznawalny, chociaż słowa za każdym razem były nowe.Anna-Greta przyglądała się, jak Anders łapczywie połyka dwie kanapki.Pod-sunęła mu półmisek.- U siebie pewnie nie masz nic do jedzenia?Anders zatrzymał się z ręką wyciągniętą w stronę półmiska.- Przepraszam, ja.Babcia parsknęła śmiechem.- Głuptasie.Nie o to mi chodzi.Jedz, jedz.Będziemy musieli to jakoś zała-twić.- Drewno - powiedział nagle Simon.- Jak stoisz z drewnem?Kwestia drewna została przedyskutowana.Postanowiono też, że Anders do-stanie torbę zjedzeniem, a jutro on i Simon pojadą na zakupy, poza tym trzebabyło jak najszybciej zwodować łódkę Andersa.Drewna natomiast było pod do-statkiem.Anders przeprosił i wyszedł na werandę.Usiadł na stołku, zapalił papierosa izaczął się przyglądać śliwie uginającej się pod ciężarem przejrzałych owoców.Pomyślał o Holgerze i o żonie Holgera, o morzu, które regularnie domagało sięswojej daniny, o kotwicy na cmentarzu w N�ten, o Mai.A jednak dziwne, że.że nie.że nikt.Kiedy wrócił, ze stołu zebrano już naczynia i postawiono dzbanek z kawą.Simon i Anna-Greta siedzieli przy stole nachyleni ku sobie, tak że ich głowyniemal się stykały.Anders stanął i patrzył na nich.Tak wygląda miłość.%7łe też to naprawdę się zdarza.%7łe dwoje ludzi się odnaj-duje, a potem wspólnie dbają o to, żeby nie zniknęło to coś nieuchwytnego,niemającego jeszcze kształtu, co między nimi powstało.%7łeby miłość przybrałapostać, która teraz będzie dyktować życiu warunki.Jak to właściwie się dzieje?Usiadł na krześle przygaszony.Simon i Anna-Greta odsunęli się od siebie.68- Dobrze zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, prawda? - zagadnęła Anna-Greta.Anders przytaknął.Babcia nigdy bezpośrednio nie wypominała mu palenia,ale nie szczędziła mu uwag.- Myślałem o czymś - zaczął Anders.- Chodzi o Holgera.O to, że sądził, żeja to zrobiłem.- Według niego to, że brakuje dorszy, to też jest wina tych ze Sztokholmu -stwierdziła Anna-Greta, ściągając usta.- Tak, ale nie o tym myślałem.Nie o tym, tylko o.o Mai.Simon i Anna-Greta patrzyli na niego niewzruszeni.Nastrój stał się ciężki,Anders jednak ciągnął dalej.- To dziwne, że.Kiedy teraz o tym myślę, dziwię się, że nikt nigdy nie po-dejrzewał ani mnie, ani Cecilii.To byłoby zrozumiałe, prawda? Rodzice, dziec-ko.Dziecko znika bez śladu.To oczywiste, że rodzice są winni.Simon i Anna-Greta wymienili spojrzenia.Babcia wyciągnęła rękę nad sto-łem i przeciągnęła palcami po knykciach Andersa.- Nie wolno ci myśleć w ten sposób.- Nie o to mi chodzi.Ja wiem i wy wiecie, jak to było.Ona zniknęła.Chociażnadal nie rozumiem, jak to było możliwe.Ale dlaczego.Anders uniósł ręce, jakby chciał złapać piłkę, której nie było; złapać coś, cobyło dla niego nieosiągalne.Znów wszystko stanęło mu przed oczami.Twarze,ton głosu, pytania i kondolencje.I nigdzie.nigdzie.- Dlaczego, dlaczego nikt, nawet jeden człowiek, nie podejrzewał mnie?Dlaczego wszyscy uznali to za coś.naturalnego?Simon wsparł głowę o dłonie i zmarszczył brwi.Nawet on zdawał się do-strzegać w tym coś dziwnego.Anna-Greta patrzyła na Andersa wzrokiem, którybył trudny do odczytania.- Ludzie szanują żałobę innych.- A Holger? - spytał Anders [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki