Ewilan z dwóch wiatów 01 Wyprawa Bottero Pierre

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Możesz zejść, genialnie tu jest, tylko że nic nie widać.Camille dołączyła do przyjaciela.Widziała zaledwie zarys sylwetki Salima w nikłej poświaciepadającej z góry.Włóczęga zaciągnął za sobą płytę i zrobiło się zupełnie ciemno.- Nie bójcie się, dzieciaki - rzucił.- Są tutaj wszelkie wygody.Patrzcie.Dał się słyszeć lekki chrobot i rozbłysła zapałka, którą mężczyzna zbliżył do lampy naftowej.Ichoczom ukazała się podziemna sceneria.Stali w kwadratowym pomieszczeniu o bokach długości około pięciu metrów, całkowiciewydrążonym w skale i wyposażonym w liczne wnęki.W ścianie naprzeciw nich znajdowały się duże,pordzewiałe, metalowe drzwi.W kącie, obok drewnianej skrzynki, leżał siennik.Podłoga usiana byłapuszkami po konserwach oraz pustymi butelkami.Wbrew wszelkim oczekiwaniom miejsce sprawiałowrażenie przytulnego.- Oto moja kryjówka - oznajmił mężczyzna z nutą dumy.- Naprawdę jesteśmy w katakumbach? zapytał Salim.-To pewne, mój chłopcze, to pewne.Najprawdziwszez prawdziwych znajdują się raczej pod XIV dzielnicą, ale te podziemia bardzo je przypominają.PodParyżem są ich kilometry.Często są to korytarze, ale czasem znajdzie się też salę jak ta tutaj.- A wejście u góry?- Kto wie, chłopcze, kto wie.Katakumby połączone są często z siecią kanałów.Może jakiśczas temu było tutaj wejście kontrolne.- A te żelazne drzwi?- Prowadzą chyba do sieci korytarzy, ale są zamknięte na cztery spusty.W sumie dobrze.Dziękitemu mam spokój w mojej kryjówce.Powiedz mi, młody człowieku, zawsze zadajesz tyle pytań czyzle się dzisiaj czujesz?Camille podeszła do siennika i przyglądała mu się pożądliwie, mimo że był bardzo zniszczony.Rzuciła okiem na zawartość otwartej drewnianej skrzynki.Było w niej pełno książek.Włóczęga odwrócił się do Camille.-To jest mój skarb.Najpiękniejsze książki na świecie.- Wzruszył ramionami, po czym dokończył: -Nie mogę z nich korzystać.- Nie umie pan czytać? - próbował zgadnąć Salim.Mężczyzna obrzucił go rozgniewanym spojrzeniem.- Przeczytałem więcej książek, niż ty, szczeniaku, będziesz miał okazję zobaczyć w całymswoim życiu.I z przyjemnością czytałbym aż do śmierci, ale moje oczy odmówiły mi posłuszeństwa.Widzę jeszcze z daleka, ale żeby czytać.Głos mu się załamał, więc Camille wzięła jedną z książek do ręki, żeby miał czas na dojście do siebie.Przeczytała tytuł Dola człowiecza.- Podobała mi się ta książka - powiedziała.- Nawet jeżeli nie wszystko zrozumiałam.Mężczyzna popatrzył na nią zdumiony.- Czytałaś Malraux? W twoim wieku?-Ta dziewczyna to fenomen! - oznajmił Salim, nadymając się.-�Gdyby była kurą, jej pierwszymjajkiem byłaby Encyclopaedia Universalis.Camille przewróciła oczami.- Coraz lepiej, Salim.Ciężko znalezć coś subtelniejszego niż porównanie dziewczyny do kury.Włóczęga podszedł do skrzynki.- Zobacz, dziecko, czy nie znajdziesz gdzieś tutaj Jak być dziadkiem Victora Hugo.Przeczytajmi kilka stron, a będę uważał się za najszczęśliwszego człowieka na ziemi.Camille przekładała przez chwilę książki, aż w końcu znalazła właściwe dzieło.Usiadła na sienniku, astary mężczyzna zajął miejsce obok niej.Otworzyła książkę z dziwnym uczuciem.Zapomniane wspomnienia powoli wydostawały się z głębijej umysłu.Widziała siebie zupełnie małą, siedzącą wygodnie pod puchową pierzyną.Obok niejmłoda kobieta łagodnym głosem czytała baśń, spoglądając na Camille z taką czułością, że.Szeptacz w kieszeni dziewczyny pisnął i wyskoczył na jej kolana.Drżał.- Co to za zwierzątko? - zapytał mężczyzna.- Szczur?- Nie, proszę pana, to raczej rodzaj karłowatej wiewiórki.- Ach tak? Jesteś gotowa?Camille pogłaskała szeptacza i zwierzątko uspokoiło się.Zaczęła czytać.Tak naprawdę nigdyszczególnie nie podobał jej się Victor Hugo, ale uwielbiała czytać i z wdzięczności dla ich gospodarzawłożyła w to całe serce.Kiedy skończyła, po pomarszczonych policzkach włóczęgi płynęły wielkie łzy.Mężczyzna wytarł jewierzchem dłoni i zwrócił się do Camille.- Nie masz pojęcia, co mi właśnie podarowałaś.- To znaczy.- Nie, nic nie mów, o nic nie pytaj.Dziś wieczorem nasze ścieżki skrzyżowały się i dzięki tobiemogłem powrócić daleko wstecz ku lepszym czasom.Powiedzieć więcej byłoby błędem.Nie wiem,kim jesteś, ty nie wiesz, kim byłem, i tak jest lepiej.Wyśpicie się, a jutro nasze drogi się rozejdą.Mężczyzna szybko wstał, złapał podniszczony koc i rzucił go na ziemię.- Zostawiam wam siennik.Niezbyt wygodny, ale i tak lepszy od ławki.W zasadzie nie powinnobyć w nim pcheł.Nie będę gasił lampy.Spanie w zupełnej ciemności może być przerażające, kiedy nie jest się do tegoprzyzwyczajonym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki