Henryk Sienkiewicz Pan Wołodyjowski 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pod Bracławiem i pod Kalnikiem siła posług oddał,dla których go pan hetman setnikiem mianował, mimo że był w całej chorągwi wiekiemnajmłodszy.Lipkowie wielce go miłują, ale mięóy nami miru��v nie ma a czemu? Boczłek ponury, i jak słusznie wasza mość zauważył, wilkiem patrzy. Jeśli to żołnierz wielki i krew przelewał ozwała się Basia goói się go dokompanii przypuścić, czego też mi pan mój małżonek w liście nie broni.Tu zwróciła się do pana Snitki: Waszmość pozwolisz? Sługa pani pułkownikowej dobroóiejki! zawołał pan Snitko.Basia znikła za drzwiami, a pan Zagłoba odsapnął i spytał pana Snitkę: No, a jakże się waści pani pułkownikowa udała?Stary żołnierz, zamiast odpowieóieć, wsaóił pięści w oczy i przechyliwszy się w krze-śle, jął powtarzać: Aj, aj, aj!Po czym wytrzeszczył oczy, zatknął szeroką dłonią usta i zamilkł, jakby zawstyóonwłasnym zachwytem. Marcypan��w , co? rzekł Zagłoba.Tymczasem marcypan ukazał się znów we drzwiach, wiodąc za sobą Mellechowicza,nastroszonego jak óiki ptak, i mówiąc: I z listu męża, i od pana Snitki tyle nasłuchaliśmy się o waścinych mężnych uczyn-kach, że raóiśmy go bliżej poznać.Prosim do kompanii, a i do stołu zaraz podaóą. Prosim, chodz acan bliżej! ozwał się pan Zagłoba.Pozycja społecznaPosępna, acz uroóiwa twarz młodego Tatara nie rozchmurzyła się zupełnie, widaćjednak było, że wóięczny jest za dobre przyjęcie i za to, że mu nie kazano zostać w cze-ladnej.GospodyniBasia zaś umyślnie starała się być dla niego dobrą, łacno bowiem sercem kobiecymodgadła, że jest podejrzliwy, dumny i że upokorzenia, jakie zapewne często z racji swe-go niepewnego pochoóenia znosić musiał, bolą go mocno.Nie czyniąc tedy mięóynim a Snitką innej różnicy, jak tylko taką, jaką dojrzalszy wiek Snitki czynić nakazywał,��u o (łac.) z których, od których.��v i (daw.) posłuch, szacunek.��w a y an óiś popr.marcepan.Pan Wołodyjowski 96wypytywała młodego setnika o owe usługi, gwoli którym pod Kalnikiem wyższą szarżęotrzymał.Pan Zagłoba odgadując życzenia Basi oóywał się do niego również dość często, a on,chociaż zrazu nieco się óiczył, dawał jednakże odpowieói dorzeczne, a maniery jego nietylko nie zdraóały prostaka, ale óiwiły nawet pewną dwornością. Nie może to być chłopska krew, bo fantazja byłaby nie taka pomyślał sobieZagłoba.Po czym spytał głośno: Roóic waćpana w których stronach żywie? Na Litwie odparł czerwieniąc się Mellechowicz. Litwa szeroki kraj.To tak samo jak gdybyś mi acan odpowieóiał, w Rzeczypo-spolitej. Teraz już nie w Rzeczypospolitej, bo tamte strony odpadły.Mój roóic wedleSmoleńska ma majętność. Miałem i ja tam znaczne posiadłości, które mi po bezóietnym krewnym przypadły,alem je wolał opuścić i przy Rzeczypospolitej się oponować. Tak też i ja czynię odrzekł Mellechowicz. Godnie waść czynisz! wtrąciła Basia.Lecz Snitko słuchając rozmowy wzruszał nieznacznie ramionami, jakby chciał mówić: Bóg tam raczy wieóieć, coś ty za jeden i skąd jesteś!Pan Zagłoba zaś spostrzegłszy to zwrócił się znów do Mellechowicza:Religia, Wino A waćpan spytał Chrystusa wyznajesz czyli też, bez urazy mówiąc, w spro-śności żyjesz? Przyjąłem chrześc3ańską wiarę, dla którego powodu musiałem ojca opuścić. Jeśliś go dlatego opuścił, to za to cię Pan Bóg nie opuści, a pierwszy dowód łaskijego, że wino pić możesz, którego, w błędach trwając, byłbyś nie zaznał.Snitko rozśmiał się, ale Mellechowiczowi nie w smak były widocznie pytania tyczącejego osoby i pochoóenia, bo się nastroszył znowu.Pan Zagłoba mało jednak na to zważał, tym baróiej że młody Tatar nie baróo musię podobał, chwilami bowiem, nie twarzą wprawóie, ale ruchami i spojrzeniem, przy-pominał słynnego woóa Kozaków, Bohuna.Tymczasem podano obiad.Resztę dnia zajęły ostatnie przygotowania do drogi, ruszono zaś nazajutrz skoro świt,a nawet w nocy jeszcze, aby jednym dniem stanąć w Chreptiowie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki