[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie napotykając większego oporu ze strony zaskoczonego przeciwnika zajął Lublin, Zamość i Sandomierz.Wysunięte oddziały jazdy opanowały Lwów.Wkraczający żołnierz był witany owacyjnie przez ludność, która garnęła się do polskiego wojska i tworzyła własne oddziały partyzanckie.Jednocześnie pośpiesznie rozbudowywano siły polskie na tych obszarach, których nie powiodło się zająć Austriakom.Ks.Ferdynand próbował bowiem daremnie zdobyć Toruń i wtargnąć do Wielkopolski.W końcu wobec postępów wojsk polskich musiał opuścić Warszawę, by odebrać utracone tereny.Powiodło mu się to tylko częściowo (m.in.zdobył Sandomierz), ale w tym czasie do Galicji wkroczyły już posiłkujące tym razem Francuzów wojska rosyjskie, które parły szybko do przodu, by nie dopuścić do zajęcia jej przez Polaków.Niemniej w końcowym okresie wojny inicjatywa przeszła znów w ręce ks.Józefa, który zaczął ponowne działania ofensywne.Przez Kieleckie dotarł szybkim marszem do bram Krakowa, zajętego przez wojsko polskie w chwili ogólnego zawieszenia broni.Tymczasem bowiem Napoleon zdołał rozbić główną armię austriacką pod Wagram (w bitwie tej wyróżnił się znów polski pułk lekkokonnych gwardii) i zmusił Wiedeń do przyjęcia rozejmu.W ten sposób własnymi siłami Księstwo odparło nieprzyjaciela.Pierwsza to zarazem kampania od czasów Sobieskiego zakończona zwycięstwem wojska polskiego.Sukces wywalczyły przede wszystkim doskonale spisujące się oddziały piechoty i artyleria.Wysokie talenty dowódcze okazał ks.Józef, którego pozycja w Księstwie i u Napoleona mocno okrzepła.Bezpośrednim skutkiem osiągniętych sukcesów było przyłączenie do Księstwa ziem zabranych przez Austrię w trzecim rozbiorze oraz obwodu zamojskiego.Kopalnie soli w Wieliczce miały pozostać wspólną własnością Księstwa i Austrii.Zmiany te wprowadził pokój w Schonbrunnie, który Austria musiała podpisać w 1809 r.ze zwycięskim Napoleonem.Obejmował on także przekazanie Rosji obwodu tarnopolskiego.lWojna z RosjąlPolacy spodziewali się, że zwycięstwo nad Austriakami doprowadzi do odbudowy Polski.Napoleon jednak napotkał w tej sprawie zdecydowany opór Aleksandra I.Sam zresztą, aby umożliwić porozumienie z Rosją, gotów był przystać, by „królestwo polskie nigdy nie zostało odbudowane”.Takie sformułowanie znalazło się w przygotowywanej przez obie strony konwencji, którą Napoleon w końcu odrzucił.Przewidując zbliżającą się rozprawę z Francją car nie zaniedbał wszakże prób pozyskania opinii polskiej.Poprzez Czartoryskiego proponował odbudowę Polski w granicach przedrozbiorowych pod swym berłem.Wprawdzie nie udało się mu pozyskać ks.Józefa, jednak rozbudził nadzieje wśród arystokracji, tym mocniejsze, że jednocześnie na Litwie rozpoczął prace nad przygotowaniem statutu autonomicznego.Do prac tych wciągnął Aleksander ks.Michała Ogińskiego i Ksawerego Druckiego-Lubeckiego.Osiągnął dzięki temu swe cele, doszło bowiem na terenie zaboru rosyjskiego do rozdwojenia opinii polskiej, której część sympatyzowała z Aleksandrem.Tymczasem Księstwo coraz wyraźniej przygotowywało się do wojny z Rosją, która w przekonaniu tfgółu miała zdecydować o odrodzeniu państwa polskiego.Wykańczano prace fortyfikacyjne, budując m.in.z wielkim nakładem twierdzę w Modlinie, powiększono liczbę wojska, sięgającą w kampanii 100 tys.Napoleon, który długo zwlekał z zaangażowaniem się w sprawę polską, tym razem zapowiadał odbudowę państwa polskiego, jakkolwiek nie precyzował jego granic.Niemniej umawiał się już z Austrią co do oddania Galicji za Ilirię (Dalmację).Rozpoczynając wojnę, sam jednak nie ogłosił utworzenia Królestwa Polskiego.Pozwolił tylko, by uczynił to sejm, na którym zawiązano generalną konfederację pod laską sędziwego Adama Czartoryskiego, generała ziem podolskich.Po proklamowaniu Królestwa Polskiego sejm wysłał do Napoleona do Wilna deputację z prośbą o pomoc w restauracji państwa polskiego i opiekę nad nim.Napoleon znów odwołał się do powszechnego powstania na Litwie, na wzór wielkopolskiego.Trudno jednak było liczyć, by przybrało ono większe rozmiary, gdy sympatie szalcheckie były podzielone, natomiast cesarz nie zamierzał odwoływać się do mieszczaństwa czy chłopstwa.Przeciwnie - czynił, co mógł, by podkreślić, że nie chce doprowadzić do żadnych zasadniczych zmian społecznych na tych ziemiach.Nie zapobiegło to antyszlacheckim wystąpieniom chłopskim, a jednoczesny przemarsz olbrzymiej armii znacznie ostudził zapały.Nie pomogło i utworzenie Rządu Tymczasowego w Wilnie z samych magnatów.W rezultacie wysiłek militarny Litwy nie przekroczył 17 tys.ludzi.Dla pokonania Rosji Napoleon ściągnął półmilionową armię z całej uzależnionej od siebie Europy [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Nie napotykając większego oporu ze strony zaskoczonego przeciwnika zajął Lublin, Zamość i Sandomierz.Wysunięte oddziały jazdy opanowały Lwów.Wkraczający żołnierz był witany owacyjnie przez ludność, która garnęła się do polskiego wojska i tworzyła własne oddziały partyzanckie.Jednocześnie pośpiesznie rozbudowywano siły polskie na tych obszarach, których nie powiodło się zająć Austriakom.Ks.Ferdynand próbował bowiem daremnie zdobyć Toruń i wtargnąć do Wielkopolski.W końcu wobec postępów wojsk polskich musiał opuścić Warszawę, by odebrać utracone tereny.Powiodło mu się to tylko częściowo (m.in.zdobył Sandomierz), ale w tym czasie do Galicji wkroczyły już posiłkujące tym razem Francuzów wojska rosyjskie, które parły szybko do przodu, by nie dopuścić do zajęcia jej przez Polaków.Niemniej w końcowym okresie wojny inicjatywa przeszła znów w ręce ks.Józefa, który zaczął ponowne działania ofensywne.Przez Kieleckie dotarł szybkim marszem do bram Krakowa, zajętego przez wojsko polskie w chwili ogólnego zawieszenia broni.Tymczasem bowiem Napoleon zdołał rozbić główną armię austriacką pod Wagram (w bitwie tej wyróżnił się znów polski pułk lekkokonnych gwardii) i zmusił Wiedeń do przyjęcia rozejmu.W ten sposób własnymi siłami Księstwo odparło nieprzyjaciela.Pierwsza to zarazem kampania od czasów Sobieskiego zakończona zwycięstwem wojska polskiego.Sukces wywalczyły przede wszystkim doskonale spisujące się oddziały piechoty i artyleria.Wysokie talenty dowódcze okazał ks.Józef, którego pozycja w Księstwie i u Napoleona mocno okrzepła.Bezpośrednim skutkiem osiągniętych sukcesów było przyłączenie do Księstwa ziem zabranych przez Austrię w trzecim rozbiorze oraz obwodu zamojskiego.Kopalnie soli w Wieliczce miały pozostać wspólną własnością Księstwa i Austrii.Zmiany te wprowadził pokój w Schonbrunnie, który Austria musiała podpisać w 1809 r.ze zwycięskim Napoleonem.Obejmował on także przekazanie Rosji obwodu tarnopolskiego.lWojna z RosjąlPolacy spodziewali się, że zwycięstwo nad Austriakami doprowadzi do odbudowy Polski.Napoleon jednak napotkał w tej sprawie zdecydowany opór Aleksandra I.Sam zresztą, aby umożliwić porozumienie z Rosją, gotów był przystać, by „królestwo polskie nigdy nie zostało odbudowane”.Takie sformułowanie znalazło się w przygotowywanej przez obie strony konwencji, którą Napoleon w końcu odrzucił.Przewidując zbliżającą się rozprawę z Francją car nie zaniedbał wszakże prób pozyskania opinii polskiej.Poprzez Czartoryskiego proponował odbudowę Polski w granicach przedrozbiorowych pod swym berłem.Wprawdzie nie udało się mu pozyskać ks.Józefa, jednak rozbudził nadzieje wśród arystokracji, tym mocniejsze, że jednocześnie na Litwie rozpoczął prace nad przygotowaniem statutu autonomicznego.Do prac tych wciągnął Aleksander ks.Michała Ogińskiego i Ksawerego Druckiego-Lubeckiego.Osiągnął dzięki temu swe cele, doszło bowiem na terenie zaboru rosyjskiego do rozdwojenia opinii polskiej, której część sympatyzowała z Aleksandrem.Tymczasem Księstwo coraz wyraźniej przygotowywało się do wojny z Rosją, która w przekonaniu tfgółu miała zdecydować o odrodzeniu państwa polskiego.Wykańczano prace fortyfikacyjne, budując m.in.z wielkim nakładem twierdzę w Modlinie, powiększono liczbę wojska, sięgającą w kampanii 100 tys.Napoleon, który długo zwlekał z zaangażowaniem się w sprawę polską, tym razem zapowiadał odbudowę państwa polskiego, jakkolwiek nie precyzował jego granic.Niemniej umawiał się już z Austrią co do oddania Galicji za Ilirię (Dalmację).Rozpoczynając wojnę, sam jednak nie ogłosił utworzenia Królestwa Polskiego.Pozwolił tylko, by uczynił to sejm, na którym zawiązano generalną konfederację pod laską sędziwego Adama Czartoryskiego, generała ziem podolskich.Po proklamowaniu Królestwa Polskiego sejm wysłał do Napoleona do Wilna deputację z prośbą o pomoc w restauracji państwa polskiego i opiekę nad nim.Napoleon znów odwołał się do powszechnego powstania na Litwie, na wzór wielkopolskiego.Trudno jednak było liczyć, by przybrało ono większe rozmiary, gdy sympatie szalcheckie były podzielone, natomiast cesarz nie zamierzał odwoływać się do mieszczaństwa czy chłopstwa.Przeciwnie - czynił, co mógł, by podkreślić, że nie chce doprowadzić do żadnych zasadniczych zmian społecznych na tych ziemiach.Nie zapobiegło to antyszlacheckim wystąpieniom chłopskim, a jednoczesny przemarsz olbrzymiej armii znacznie ostudził zapały.Nie pomogło i utworzenie Rządu Tymczasowego w Wilnie z samych magnatów.W rezultacie wysiłek militarny Litwy nie przekroczył 17 tys.ludzi.Dla pokonania Rosji Napoleon ściągnął półmilionową armię z całej uzależnionej od siebie Europy [ Pobierz całość w formacie PDF ]