King Stephen Cmentarz zwierzšt

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To szaleństwo, lecz sam fakt, że było szaleństwem, sprawiał, żestawało się niewiarygodnie podniecające.Szedł na dół, patrząc wprost przed siebie na jasny krąg latarki Juda.Jud stał tam, czekającna niego.Wreszcie Louis dotarł na dół i podniecenie wystrzeliło z niego niczym płomień zdogasających węgli, podlanych nagle olejem opałowym.- Udało nam się - krzyknął.Odłożył łopatę i klepnął Juda w ramię.Pamiętał, jak wdzieciństwie został wyzwany i musiał przekroczyć nasyp kolejowy.Pamiętał, jak wspinał się najabłonkę, aż do najwyższego rozwidlenia, gdzie kołysał się na wietrze jak na bocianim gniezdziena statku.Od dwudziestu lat nie czuł się już tak młody i tak przejmująco żywy.- Jud, udało nam się!- A sądziłeś, że się nie uda? - spytał Jud.Louis otworzył usta, by coś powiedzieć - Nie uda się? Mamy cholerne szczęście, że się niepozabijaliśmy! - ale natychmiast je zamknął.W istocie nie kwestionował tego.Nie od chwili gdyJud zbliżył się do wiatrołomu.Nie martwiło go też, jak wrócą.- Chyba nie - rzekł głośno.- Chodz, musimy dojść w pewne miejsce.To niecałe pięć kilometrów.Szli.Zcieżka rzeczywiście ciągnęła się dalej.Miejscami zdawała się bardzo szeroka, choćruchome światełko ujawniało niewiele.Po prostu czuło się wokół przestrzeń i to, że drzewacofnęły się dalej.Raz czy dwa Louis uniósł głowę i ujrzał prześwitujące przez czarną plątaninęgałęzi gwiazdy; raz coś przebiegło przez ścieżkę przed nimi - światło odbiło się w zielonkawychoczach, które natychmiast zniknęły.Innymi razy dróżka zwężała się tak mocno, że krzewy zaczynały drapać sztywnymipalcami ramiona płaszcza Louisa.Coraz częściej przerzucał z ręki do ręki worek i szpadel, leczból ramion nie ustępował.Louis wpadł w rytm marszu, rytm, który niemal go zahipnotyzował.Była tu moc, o tak, czuł ją.Pamiętał, że kiedyś, w czasach gdy kończył liceum, razem zdziewczyną i jeszcze jedną parą napalili się trawki i skończyło się na tym, że zaczęli pieścić sięna końcu ślepej gruntowej drogi nieopodal elektrowni.Nie siedzieli tam długo; wkrótcedziewczyna Louisa oznajmiła, że chce wracać do domu albo przynajmniej w inne miejsce, bobolą ją wszystkie zęby (to znaczy wszystkie z plombami, czyli większość).Louis cieszył się, żemogą odjechać.Powietrze wokół elektrowni sprawiało, że czuł się zdenerwowany i zbytpobudzony.Tu było tak samo, tyle że wrażenie było mocniejsze i nawet przyjemniejsze.Tobyło.Jud zatrzymał się u podnóża długiego zbocza i Louis wpadł na niego.Starzec odwrócił się ku niemu.- Jesteśmy już prawie na miejscu - rzekł spokojnie.- Następny kawałek trochęprzypomina wiatrołom.Musisz iść prosto i bez wahania.Po prostu rób to, co ja, i nie patrz podnogi.Czułeś, że schodzimy?- Tak.- To jest granica miejsca, które Micmacowie zwali Moczarami Małego Boga.Handlarzefuter, którzy dotarli aż tutaj, ochrzcili je Bagnem Martwego Człowieka.Większość tych, którzywydostali się z tych lasów, już nigdy tu nie wróciła.- Ruchome piaski?- Ano, mnóstwo ruchomych piasków.Całe strumienie wypływające spomiędzy złóżpiaskowych pozostawionych przez lodowiec.Zawsze nazywaliśmy je krzemionką, choć zapewnemają swoją nazwę.Jud spojrzał na niego i przez moment Louisowi wydało się, że w oczach starca dojrzał cośjasnego i niezbyt przyjemnego.�w przebłysk był silny i naładowany niczym powietrze wokółelektrowni, tamtej, dawno minionej nocy.Louisowi to spojrzenie wydało się wyraznienieprzyjemne.A potem Jud poruszył latarką i wyraz jego oczu uległ zmianie.- Jest tu wiele dziwnych rzeczy, Louis.Powietrze jest cięższe.bardziej naelektryzowaneczy coś w tym stylu.Louis wzdrygnął się.- Co się stało?- Nic takiego - odparł.- Możesz tu zobaczyć ognie świętego Elma; marynarze nazywają je błędnymi ognikami.Przybierają zabawne kształty, jednak to nic wielkiego.Jeśli dostrzeżesz jakieś kształty i niespodobają ci się, po prostu odwróć wzrok.Możesz usłyszeć też dzwięki przypominające głosy,ale to tylko nury na południu Wzgórza Widokowego.Dzwięk daleko się niesie.Jest dziwny.- Nury? - spytał z powątpiewaniem Louis.- O tej porze roku?- Ano - powtórzył Jud.Jego głos brzmiał kompletnie beznamiętnie, nic nie dawało się zniego odczytać.Przez chwilę Louis desperacko zapragnął raz jeszcze ujrzeć twarz starca.Tospojrzenie.- Jud, dokąd my idziemy? Co, do diabła, robimy na tym zadupiu?- Powiem ci, kiedy tam dotrzemy.- Jud odwrócił się.- Uważaj na kępy trawy.Znów ruszyli naprzód, przeskakując z jednej szerokiej kępy na następną.Louis nie szukałich [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki