[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pod względem ciężaru dowodu pozwany traktowany był jak powód.Postępowanie dowodowe mogło opierać się na zeznaniach świadków (testes) czy też na dokumentach (instrumenta), opiniach biegłych oraz wizjach lokalnych czy też oględzinach.lŚRODKI DOWODOWE.lŚrodkami dowodowymi w procesach rzymskich byli najczęściej świadkowie (testes ) którzy mieli za zadanie potwierdzić intentio powoda czy też exceptio pozwanego.Dopuszczano także do wprowadzania do sprawy inne środki dowodowe takie jak dokumenty (instrumenta), opinie biegłych czy też wizje lokalne i oględziny rzeczy spornej.Sędzia musiał wszystkie dowody ocenić jednak ich interpretację mógł ocenić w sposób dowolny.lZASADY SĘDZIOWSKIEJ OCENY DOWODÓW.lOcena dowodów przez sędziego była niczym nie skrępowana i dowolna.Sędzia mógł po ocenie dowodów wydać wyrok jaki uważał za słuszny.Blokadą była tutaj tylko i wyłącznie treść formułki zawarta w condemnatio która uniemozliwiała mu wyjście poza ramy procesu.Wyrok mógł jedynie zasądzić lub uniewinnić pozwanego.lPLURIS PETITIO.lPluris petitio czyli nadmierne żądanie miało miejsce wtedy gdy powód określił w swoim actio (intentio i condemnatio) określoną wartość jaką pragnie wyegzekwować od pozwanego.Była to decyzja bardzo niebezpieczna w swoich skutkach gdyż mogla doprowadzić do sytuacji w której pozwany poprzez stwierdzenie nadmiaru żądań ze strony powoda definitywnie wygrywał proces.Sędzia nie miał możliwości zredukowania żądania.Można było doprowadzić do tego w 4 sytuacjach : 1.re (chodziło o przedmiot sporu - powód żądał za dużo niż mu się słusznie należało), 2.Tempore (co do czasu - powód żądał czegoś co nie było jeszcze terminowo mu należne), 3.Loco (miejsce - powód żądał swojej należności w miejscu w którym mu się ona nie należała) 4.Causa ( przyczyna - powód żądał od pozwanego innej rzeczy niż ta na jaką został zawarty kontrakt).lZASADA KONDEMNACJI PIENIĘŻNEJ.lCondemnatio pecuniaria swój początek wywodzi wraz z pojawieniem się pieniądza a kończy się praktycznie wraz z końcem procesu formułkowego.Generalnie zasada ta polegała na zwrocie przez pozwanego określonej kwoty pieniężnej tytułem skargi jaką powód wniósł.O ile gdy w grę wchodziły sprawy o charakterze finansowym były proste do rozstrzygnięcia o tyle sprawy dotyczące rzeczy których wartość finansową jest trudno obliczyć nastręczały wielu kłopotów.Sprawy takie nie mogły być wytaczane przed oblicze sądu a powód musiał zadowolić się oszacowaną wartością którą pozwany był zobowiązany mu zwrócić.Prowadziło do sytuacji w której pozwany pomimo wadliwego posiadania rzeczy mógł ją mieć w zamian za wypłacone pieniądze.Można więc stwierdzić że zasada ta polegała na zasądzeniu od pozwanego w procesach o rzeczy tylko określonej kwoty pieniężnej.lACTIONES ARBITRARIAE.lByło to powództwo które powstało na skutek rozbudowanej gospodarki pieniężnej a co za tym idzie pojawienia się zasady kondemnacji pieniężnej która to umożliwiała pozwanemu pozostawienie rzeczy wadliwie nabytej w zamian za odszkodowanie.Aby uchronić się przed takim rozstrzygnięciem sporu powód posługiwał się skargą arbitralną.Umieszczał on wtedy w formułce procesowej klauzulę arbitralną na mocy której sędzia w postępowaniu dowodowym stwierdzał że rzecz należy się powodowi i wzywał pozwanego aby ten dobrowolnie ją zwrócił.W przypadkach braku reakcji ze strony pozwanego, powód miał prawo sam oszacować wartość rzeczy spornej przyjmując jako kryterium nie tylko wartość rynkową ale także wartość osobistą.Powództwo to umożliwiało pozwanemu zwrot rzeczy lub równowartości w naturze jeżeli zgodził się na to powód przed wynikiem rozstrzygającym co zapobiegało dalszym dolegliwym karą.lWYROK I JEGO TREŚĆ.lWyrok był zakończeniem procesu.Wydawał go sędzia i był on od razu prawomocny [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Pod względem ciężaru dowodu pozwany traktowany był jak powód.Postępowanie dowodowe mogło opierać się na zeznaniach świadków (testes) czy też na dokumentach (instrumenta), opiniach biegłych oraz wizjach lokalnych czy też oględzinach.lŚRODKI DOWODOWE.lŚrodkami dowodowymi w procesach rzymskich byli najczęściej świadkowie (testes ) którzy mieli za zadanie potwierdzić intentio powoda czy też exceptio pozwanego.Dopuszczano także do wprowadzania do sprawy inne środki dowodowe takie jak dokumenty (instrumenta), opinie biegłych czy też wizje lokalne i oględziny rzeczy spornej.Sędzia musiał wszystkie dowody ocenić jednak ich interpretację mógł ocenić w sposób dowolny.lZASADY SĘDZIOWSKIEJ OCENY DOWODÓW.lOcena dowodów przez sędziego była niczym nie skrępowana i dowolna.Sędzia mógł po ocenie dowodów wydać wyrok jaki uważał za słuszny.Blokadą była tutaj tylko i wyłącznie treść formułki zawarta w condemnatio która uniemozliwiała mu wyjście poza ramy procesu.Wyrok mógł jedynie zasądzić lub uniewinnić pozwanego.lPLURIS PETITIO.lPluris petitio czyli nadmierne żądanie miało miejsce wtedy gdy powód określił w swoim actio (intentio i condemnatio) określoną wartość jaką pragnie wyegzekwować od pozwanego.Była to decyzja bardzo niebezpieczna w swoich skutkach gdyż mogla doprowadzić do sytuacji w której pozwany poprzez stwierdzenie nadmiaru żądań ze strony powoda definitywnie wygrywał proces.Sędzia nie miał możliwości zredukowania żądania.Można było doprowadzić do tego w 4 sytuacjach : 1.re (chodziło o przedmiot sporu - powód żądał za dużo niż mu się słusznie należało), 2.Tempore (co do czasu - powód żądał czegoś co nie było jeszcze terminowo mu należne), 3.Loco (miejsce - powód żądał swojej należności w miejscu w którym mu się ona nie należała) 4.Causa ( przyczyna - powód żądał od pozwanego innej rzeczy niż ta na jaką został zawarty kontrakt).lZASADA KONDEMNACJI PIENIĘŻNEJ.lCondemnatio pecuniaria swój początek wywodzi wraz z pojawieniem się pieniądza a kończy się praktycznie wraz z końcem procesu formułkowego.Generalnie zasada ta polegała na zwrocie przez pozwanego określonej kwoty pieniężnej tytułem skargi jaką powód wniósł.O ile gdy w grę wchodziły sprawy o charakterze finansowym były proste do rozstrzygnięcia o tyle sprawy dotyczące rzeczy których wartość finansową jest trudno obliczyć nastręczały wielu kłopotów.Sprawy takie nie mogły być wytaczane przed oblicze sądu a powód musiał zadowolić się oszacowaną wartością którą pozwany był zobowiązany mu zwrócić.Prowadziło do sytuacji w której pozwany pomimo wadliwego posiadania rzeczy mógł ją mieć w zamian za wypłacone pieniądze.Można więc stwierdzić że zasada ta polegała na zasądzeniu od pozwanego w procesach o rzeczy tylko określonej kwoty pieniężnej.lACTIONES ARBITRARIAE.lByło to powództwo które powstało na skutek rozbudowanej gospodarki pieniężnej a co za tym idzie pojawienia się zasady kondemnacji pieniężnej która to umożliwiała pozwanemu pozostawienie rzeczy wadliwie nabytej w zamian za odszkodowanie.Aby uchronić się przed takim rozstrzygnięciem sporu powód posługiwał się skargą arbitralną.Umieszczał on wtedy w formułce procesowej klauzulę arbitralną na mocy której sędzia w postępowaniu dowodowym stwierdzał że rzecz należy się powodowi i wzywał pozwanego aby ten dobrowolnie ją zwrócił.W przypadkach braku reakcji ze strony pozwanego, powód miał prawo sam oszacować wartość rzeczy spornej przyjmując jako kryterium nie tylko wartość rynkową ale także wartość osobistą.Powództwo to umożliwiało pozwanemu zwrot rzeczy lub równowartości w naturze jeżeli zgodził się na to powód przed wynikiem rozstrzygającym co zapobiegało dalszym dolegliwym karą.lWYROK I JEGO TREŚĆ.lWyrok był zakończeniem procesu.Wydawał go sędzia i był on od razu prawomocny [ Pobierz całość w formacie PDF ]