[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.lŚrodki, których mowa, mogą polegać w szczególności na:lpodjęciu działań mających na celu ustanowienie przez emitenta dodatkowego zabezpieczenia,llzawiadomieniu emitenta o wymagalności całego długu głównego lub raty odsetek,llwystąpieniu z właściwym powództwem przeciwko emitentowi,llzgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości emitenta.lBank-reprezentant udostępnia obligatariuszom powyższe informacje przez ich publikację w co najmniej dwóch dziennikach wskazanych w prospekcie emisyjnym lub memorandum informacyjnym.Reasumując można stwierdzić, iż instytucja banku-reprezentanta spełnia w Polsce wiele podobnych funkcji, co instytucja powiernika w rozwiniętych gospodarkach.Polska Ustawa o obligacjach wprowadza także kary za nieprzestrzeganie jej przepisów.Najsurowsze kary (od 6 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności i grzywny do 5 mln zł) grożą za dokonanie emisji bez uprawnienia lub wbrew warunkom określonym w tym akcie oraz za podawanie nieprawdziwych danych uniemożliwiających właściwą ocenę zdolności emitenta do wywiązywania się z obowiązków wynikających z obligacji.Osobie działającej w imieniu banku-reprezentanta za niedopełnienie obowiązków grozi grzywna do 5 mln zł.lKoszty i korzyści emisji obligacjilNie każde przedsiębiorstwo może korzystać z tej formy finansowania.Zgodnie z przepisami emisji obligacji mogą dokonać przedsiębiorstwa posiadające osobowość prawną.Poza wymogami formalnymi, taką pożyczkę mogą uzyskać duże i solidne przedsiębiorstwa, które osiągają dobre wyniki finansowe i znane są jako dłużnicy terminowo regulujący swoje zobowiązania.Odsetki od pożyczonego kapitału muszą być przez emitenta wypłacane wierzycielom niezależnie od jego sytuacji finansowej, to jest osiągania zysku czy straty.W przypadku emisji obligacji wyższe są koszty pozyskania w ten sposób kapitału.Na koszty te wpływają nie tylko wyższe odsetki, które powinny uwzględniać ryzyko rynkowe i specyficzne, ale także koszty emisji obligacji.Koszty subskrypcji obligacji zależą od kwoty pożyczki, im wyższa pożyczka, tym niższe koszty emisji.Wysoka kwota pożyczki może być też korzystna z punktu widzenia ulokowania jej na giełdzie.Nie zawsze jest też możliwa synchronizacja terminów spłaty pożyczki z terminem realizacji inwestycji, na którą została zaciągnięta pożyczka.W celu ochrony praw wierzycieli, przedsiębiorstwo podejmujące emisję obligacji musi dopełnić wielu czynności formalnych, które wymagają odpowiednich nakładów pracy i czasu.Korzystne natomiast jest przy emisji obligacji to, ze umożliwia ona zgromadzenie dużego kapitału, niejednokrotnie niemożliwego do uzyskania w formie kredytu bankowego.ponadto stanowi ona stabilne źródło finansowania, gdyż udzielana jest na długi okres, często nawet powyżej 10 lat.Z reguły występuje pięcioletnie odroczenie terminu spłaty pożyczki do czasu osiągnięcia docelowych mocy produkcyjnych, tymczasem pożyczkobiorca ma możliwość regulowania bieżących zobowiązań wobec kontrahentów z zysku osiąganego po rozpoczęciu eksploatacji nowego obiektu.Bardziej stabilne są też koszty pozyskania kapitału niż przy innych formach finansowania obcego przy założeniu, że stałe jest oprocentowanie.W praktyce powszechność procesów inflacyjnych wymusza stosowanie oprocentowania zmiennego.Pożyczki obligacyjne zaciągane są przez przedsiębiorstwa na okres 10 lub więcej lat, stąd ich spłata rozpoczyna się z reguły pod koniec piątego roku.Podobnie, jak w przypadku kredytu lub pożyczki bankowej, przyjmuje się odmienne sposoby spłaty pożyczki obligacyjnej.Jej amortyzacja może zakładać raty o zmiennej lub stałej wysokości.Przy niektórych emisjach obligacji termin wykupu bywa losowany lub wprowadza się klauzulę uprawniającą emitenta do przedterminowego ich wykupu.Wybranie rodzaju obligacji (metody jej oprocentowania) i sposobu spłaty pożyczki ma istotne znaczenie w kształtowaniu poziomu i struktury kapitału oraz kosztu obsługi długu.Te czynniki z kolei, w przedsiębiorstwach spełniających warunki do zaciągania pożyczki obligacyjnej, wyznaczają w poważnym stopniu strategię ich finansowania.3.1.3.LeasingLeasing jest to forma finansowania inwestycji, polegającą na uzyskaniu środków inwestycyjnych w zamian za ustalony czynsz (raty leasingowe), bez konieczności ich bezpośredniego zakupu.Umowa leasingu do niedawna była regulowana tylko częściowo przepisami ustaw podatkowych oraz celnych.Zasady tej umowy, jej warunki itp.kształtowały się więc pod wpływem praktyki.Stan ten uległ zmianie.Od dnia 9.12.2000r.obowiązują przepisy kodeksu cywilnego odnoszące się do umowy leasingowej.Kodeks inaczej nazywa strony umowy leasingu.Leasingodawca to finansujący, zaś leasingobiorca - korzystający.Przez zawarcie umowy leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony.Korzystający zobowiązuje się natomiast zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.Definicja leasingu z kodeksu cywilnego jest równoznaczna z pojęciem leasingu finansowanego.Umowa leasingu musi być zawarta na piśmie, gdyż inaczej będzie nieważna.Do charakterystycznych cech leasingu leasingu należy to, że finansującym może być tylko podmiot gospodarczy, gdyż kodeks wyraźnie stwierdza, że leasing jest umową zawieraną w zakresie działalności przedsiębiorstwa prowadzonego przez finansującego.Do tej pory w praktyce było tak samo; leasingodawcami były specjalistyczne firmy.Ponadto finansujący, który zawiera z klientem umowę leasingu, zobowiązuje się jednocześnie do nabycia rzeczy, którą klient chce otrzymać.Finansujący zawiera więc dwie umowy: jedną z leasingobiorcą, a drugą z producentem czy sprzedawcą rzeczy, która ma być oddana w leasing [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.lŚrodki, których mowa, mogą polegać w szczególności na:lpodjęciu działań mających na celu ustanowienie przez emitenta dodatkowego zabezpieczenia,llzawiadomieniu emitenta o wymagalności całego długu głównego lub raty odsetek,llwystąpieniu z właściwym powództwem przeciwko emitentowi,llzgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości emitenta.lBank-reprezentant udostępnia obligatariuszom powyższe informacje przez ich publikację w co najmniej dwóch dziennikach wskazanych w prospekcie emisyjnym lub memorandum informacyjnym.Reasumując można stwierdzić, iż instytucja banku-reprezentanta spełnia w Polsce wiele podobnych funkcji, co instytucja powiernika w rozwiniętych gospodarkach.Polska Ustawa o obligacjach wprowadza także kary za nieprzestrzeganie jej przepisów.Najsurowsze kary (od 6 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności i grzywny do 5 mln zł) grożą za dokonanie emisji bez uprawnienia lub wbrew warunkom określonym w tym akcie oraz za podawanie nieprawdziwych danych uniemożliwiających właściwą ocenę zdolności emitenta do wywiązywania się z obowiązków wynikających z obligacji.Osobie działającej w imieniu banku-reprezentanta za niedopełnienie obowiązków grozi grzywna do 5 mln zł.lKoszty i korzyści emisji obligacjilNie każde przedsiębiorstwo może korzystać z tej formy finansowania.Zgodnie z przepisami emisji obligacji mogą dokonać przedsiębiorstwa posiadające osobowość prawną.Poza wymogami formalnymi, taką pożyczkę mogą uzyskać duże i solidne przedsiębiorstwa, które osiągają dobre wyniki finansowe i znane są jako dłużnicy terminowo regulujący swoje zobowiązania.Odsetki od pożyczonego kapitału muszą być przez emitenta wypłacane wierzycielom niezależnie od jego sytuacji finansowej, to jest osiągania zysku czy straty.W przypadku emisji obligacji wyższe są koszty pozyskania w ten sposób kapitału.Na koszty te wpływają nie tylko wyższe odsetki, które powinny uwzględniać ryzyko rynkowe i specyficzne, ale także koszty emisji obligacji.Koszty subskrypcji obligacji zależą od kwoty pożyczki, im wyższa pożyczka, tym niższe koszty emisji.Wysoka kwota pożyczki może być też korzystna z punktu widzenia ulokowania jej na giełdzie.Nie zawsze jest też możliwa synchronizacja terminów spłaty pożyczki z terminem realizacji inwestycji, na którą została zaciągnięta pożyczka.W celu ochrony praw wierzycieli, przedsiębiorstwo podejmujące emisję obligacji musi dopełnić wielu czynności formalnych, które wymagają odpowiednich nakładów pracy i czasu.Korzystne natomiast jest przy emisji obligacji to, ze umożliwia ona zgromadzenie dużego kapitału, niejednokrotnie niemożliwego do uzyskania w formie kredytu bankowego.ponadto stanowi ona stabilne źródło finansowania, gdyż udzielana jest na długi okres, często nawet powyżej 10 lat.Z reguły występuje pięcioletnie odroczenie terminu spłaty pożyczki do czasu osiągnięcia docelowych mocy produkcyjnych, tymczasem pożyczkobiorca ma możliwość regulowania bieżących zobowiązań wobec kontrahentów z zysku osiąganego po rozpoczęciu eksploatacji nowego obiektu.Bardziej stabilne są też koszty pozyskania kapitału niż przy innych formach finansowania obcego przy założeniu, że stałe jest oprocentowanie.W praktyce powszechność procesów inflacyjnych wymusza stosowanie oprocentowania zmiennego.Pożyczki obligacyjne zaciągane są przez przedsiębiorstwa na okres 10 lub więcej lat, stąd ich spłata rozpoczyna się z reguły pod koniec piątego roku.Podobnie, jak w przypadku kredytu lub pożyczki bankowej, przyjmuje się odmienne sposoby spłaty pożyczki obligacyjnej.Jej amortyzacja może zakładać raty o zmiennej lub stałej wysokości.Przy niektórych emisjach obligacji termin wykupu bywa losowany lub wprowadza się klauzulę uprawniającą emitenta do przedterminowego ich wykupu.Wybranie rodzaju obligacji (metody jej oprocentowania) i sposobu spłaty pożyczki ma istotne znaczenie w kształtowaniu poziomu i struktury kapitału oraz kosztu obsługi długu.Te czynniki z kolei, w przedsiębiorstwach spełniających warunki do zaciągania pożyczki obligacyjnej, wyznaczają w poważnym stopniu strategię ich finansowania.3.1.3.LeasingLeasing jest to forma finansowania inwestycji, polegającą na uzyskaniu środków inwestycyjnych w zamian za ustalony czynsz (raty leasingowe), bez konieczności ich bezpośredniego zakupu.Umowa leasingu do niedawna była regulowana tylko częściowo przepisami ustaw podatkowych oraz celnych.Zasady tej umowy, jej warunki itp.kształtowały się więc pod wpływem praktyki.Stan ten uległ zmianie.Od dnia 9.12.2000r.obowiązują przepisy kodeksu cywilnego odnoszące się do umowy leasingowej.Kodeks inaczej nazywa strony umowy leasingu.Leasingodawca to finansujący, zaś leasingobiorca - korzystający.Przez zawarcie umowy leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony.Korzystający zobowiązuje się natomiast zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.Definicja leasingu z kodeksu cywilnego jest równoznaczna z pojęciem leasingu finansowanego.Umowa leasingu musi być zawarta na piśmie, gdyż inaczej będzie nieważna.Do charakterystycznych cech leasingu leasingu należy to, że finansującym może być tylko podmiot gospodarczy, gdyż kodeks wyraźnie stwierdza, że leasing jest umową zawieraną w zakresie działalności przedsiębiorstwa prowadzonego przez finansującego.Do tej pory w praktyce było tak samo; leasingodawcami były specjalistyczne firmy.Ponadto finansujący, który zawiera z klientem umowę leasingu, zobowiązuje się jednocześnie do nabycia rzeczy, którą klient chce otrzymać.Finansujący zawiera więc dwie umowy: jedną z leasingobiorcą, a drugą z producentem czy sprzedawcą rzeczy, która ma być oddana w leasing [ Pobierz całość w formacie PDF ]