§ Fox Kate Przejrzeć Anglików

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie mamy nicprzeciw ludziom, którzy są zdolni czy błyskotliwi, pod warunkiem, że nie robią z tegoceregieli, nie prawią nam kazań, nie wymądrzają się, nie popisują i nie biorą siebie zbytpoważnie! Jeśli ktoś wykazuje oznaki którejś z tych tendencji (niestety, wszystkie są dośćpowszechne wśród intelektualistów), Anglicy odpowiadają swoim cynicznym narodowymsloganem: Daj spokój!.Z naszego instynktownego unikania nadmiernej powagi wynika styl prowadzeniainteresów lub rozmów biznesowych, który dla niewtajemniczonego cudzoziemca jest dośćniepokojący: jakby bezceremonialny, beznamiętny, obojętny - zawsze sprawiający wrażenie,jak ujął to jeden z moich spostrzegawczych informatorów, że właściwie to są rozczarowanicałą tą sytuacją, w tym samymi sobą i produktem, który chcą mi sprzedać.Ta beznamiętna,powściągliwa postawa wydaje się być normalną praktyką we wszystkich zawodach i nawszystkich stanowiskach, od pracujących dorywczo budowlańców do wysoko opłacanychadwokatów.Nie wypada się zbytnio ekscytować własnymi produktami czy usługami - niemożna pokazać po sobie, że nam zależy, bez względu na to, jak rozpaczliwie pragniemy dobićtargu; to byłby brak godności.To obojętne podejście świetnie się sprawdza w wypadkuklientów angielskich, bo nic nie budzi większej pogardy w Angliku niż nadgorliwysprzedawca, a nadmierny zapał powoduje tylko, że się kulimy i wycofujemy.Jednakże naszchłodny styl może stanowić problem w kontaktach biznesowych z cudzoziemcami, którzyoczekują, że wykażemy choć odrobinę entuzjazmu dla naszej pracy, zwłaszcza gdy staramysię przekonać innych o jej walorach czy korzyściach.Ironia i niedomówienie w biznesieAngielska słabość do ironii, zwłaszcza nasze użycie niedomówienia, dodatkowopogarsza sprawę.Nie tylko nie udaje nam się wykazać spodziewanego entuzjazmu dla naszejpracy czy produktów, ale brniemy dalej, robiąc takie uwagi jak: No, w sumie niezle albo Mogło być o wiele gorzej , próbując przekonać kogoś, że nasze adaptacje strychów,przedsiębiorczość czy cokolwiek innego są naprawdę najlepsze na rynku.Potem lubimyrzucić: No cóż, myślę, że jakoś sobie poradzę , co ma znaczyć: Tak, oczywiście, nie manajmniejszego problemu , oraz Przydałoby się to dzisiaj zrobić , czyli Na litość boską,miałeś to skończyć wczoraj! , i Zdaje się, że mamy mały problem , gdy wydarzył się jakiśtotalny i nieodwracalny kataklizm.(Inna typowo angielska reakcja na, dajmy na to,katastrofalne spotkanie biznesowe, na którym przepadł kontrakt wart milion funtów, to: Nawet dość niezle poszło, nie uważasz? ).Zagranicznym klientom i partnerom zajmuje trochę czasu, zanim zrozumieją, że jeśliAnglik mówi: Och, naprawdę? To ciekawe , może równie dobrze mieć na myśli: Niewierzę w ani jedno twoje słowo, ty kłamco.Ale nie zawsze.To może też po prostu znaczyć: Jestem znudzony i właściwie nie słucham, ale staram się być uprzejmy.Ale może też byćautentycznie zaskoczony i zainteresowany! Tego się nigdy nie dowiemy.Nie ma sposobu,żeby się o tym przekonać; nawet sami Anglicy, którzy mają całkiem niezły szósty zmysł ,pomagający w wykrywaniu ironii, nie zawsze są w stu procentach pewni.I to jest problem zangielskim nawykiem ironizowania: czasem mówimy to, co myślimy, ale nasze nieustanneużycie ironii jest trochę jak igranie z fałszywym alarmem - gdy naprawdę jest powód doalarmu, czyli gdy naprawdę mamy akurat na myśli dokładnie to, co mówimy, nasi rozmówcyrobią się, co całkiem zrozumiałe, nieco sceptyczni, a w wypadku cudzoziemców - całkiemskonsternowani.Anglicy są przyzwyczajeni do tej nieustannej niepewności, a ta, jak mówiPriestley, mglista atmosfera, w której bardzo rzadko coś jest wyrazne , z całą pewnościąsprzyja humorowi.Mimo to nawet jeden z moich najbardziej lojalnych angielskichinformatorów przyznał, że w świecie pracy i biznesu nie zaszkodziłoby ciut więcej jasności ,choć, dodał, wygląda na to, że jakoś sobie radzimy.Imigrant z Indii, który od wielu lat dzielnie stara się prowadzić interesy z Anglikami,powiedział mi, że nie od razu poradził sobie z angielską ironią, bo choć ironia jestuniwersalna, Anglicy nie używają jej tak jak Hindusi.My robimy to w bardzo topornysposób, puszczamy oczka, unosimy brwi, mówimy przesadnym tonem, żeby rozmówcawiedział, że to ironia.Gdy komuś nie wierzymy, możemy powiedzieć: �Ach tak, takuważasz?�, ale zrobimy to z towarzyszeniem tych wszystkich jawnych sygnałów.Właściwiez doświadczenia wiem, że robi tak większość ludzi innych narodowości - to znaczy, dają cisporo wskazówek.Tylko Anglicy używają ironii z kamienną twarzą.Zdaję sobie sprawę, żetak się to powinno robić, Kate, i owszem, jest to o wiele bardziej zabawne - tak naprawdęhinduska ironia w ogóle nie jest śmieszna, gdy towarzyszą jej te wszystkie migające neony znapisem �ironia� - ale wiesz, Anglicy potrafią też być, cholera, trochę zbyt subtelni.Jednak większość pracujących Anglików nie tylko nie martwi się, że cudzoziemiecmoże mieć z tym problem, ale wręcz jest ogromnie dumna ze swego poczucia humoru [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki