[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwycięzcom pomogła burza i pomroka, jakbygniew bo\
y walczył po ich stronie przeciw zdrajcom.Noc ju\
zapadła zupełna, gdy Nowowiejski wyruszył na czele dragonów na powrót kugranicom Rzeczypospolitej.Między młodym porucznikiem a wachmistrzem Luśniąszedł koń tabunny, na którego grzbiecie le\
ał skrępowany powrozami wódzwszystkich Lipków, Azja Tuhaj-bejowicz, omdlały i z połamanymi \
ebrami, ale \
yw.Oni zaÅ› obaj spoglÄ…dali na niego co chwila tak uwa\
nie i troskliwie, jakby skarbwiez
li i bali się go uronić.Burza poczęła przechodzić; po niebie cwałowały jeszcze gromady chmur, ale wprzerwach między nimi poczęły świecić gwiazdy, odbijając się w jeziorkach wodyutworzonych na stepie przez ulewę.W oddali, w stronie granic Rzeczypospolitej,huczał jeszcze od czasu do czasu grzmot.Rozdział 50Zbiegowie lipkowscy dali znać o klęsce ordzie białogrodzkiej, gońce zaś od niejponieśli wieść do Orduihamajunu, to jest do cesarskiego obozu, w którymnadzwyczajne uczyniła wra\
enie.Pan Nowowiejski nie potrzebował, prawdę mówiąc,umykać zbyt spiesznie ze swoim łupem do Rzeczypospolitej, bo nie tylko wpierwszej chwili, ale i przez dwa następne dni nikt go nie gonił.Sułtan zdumiałsię tak, \
e nie wiedział, co począć.Na razie wysłał czambuły białogrodzkie idobrudzkie, by sprawdziły, jakie wojska są w okolicy.Te poszły niechętnie, boim o własną skórę chodziło.Tymczasem wieść, podawana z ust do ust, urosła dorozmiarów znacznej klęski.Tych z mieszkańców głębokiej Azji lub Afryki, którzynigdy dotąd nie chodzili na wojnę do Lechistanu, a słyszeli z opowiadań ostrasznej jez
dzie niewiernych; zdjął strach na myśl, \
e ju\
znajdują się wobectego nieprzyjaciela, który nie czeka na nich w swych granicach, ale szuka ich wsamym państwie padyszacha.Sam wielki wezyr i "przyszłe słońce wojny", kajmakanCzarny Mustafa, nie wiedzieli równie\
, co o tym napadzie myśleć.Jakim sposobemta Rzeczpospolita, o której bezsilności mieli jak najdokładniejsze relacje,występowała nagle zaczepnie, tego nie umiała odgadnąć \
adna turecka głowa, dość,\
e pochód okazał się być odtąd mniej pewnym i mniej do łatwego triumfu podobnym.Sułtan na radzie wojennej przyjął i wezyra, i kajmakana z groz
nym obliczem.- Zwiedliście mnie - mówił - nie muszą Lachowie być tak słabi, skoro sami nas a\
tu szukają.Mówiliście, \
e Sobieski nie będzie Kamieńca bronił, a owó\
pewnie toon z całym wojskiem przed nami.Wezyr i kajmakan próbowali tłumaczyć panu, \
e mogła to być jakaś luz
na watahazbójecka, ale wobec znalezionych muszkietów i troków, w których byÅ‚y koletydragoÅ„skie, sami w to nie wierzyli.Niedawna, nad wszelkÄ… miarÄ™ zuchwaÅ‚a, ajednak zwyciÄ™ska wyprawá Sobieskiego na UkrainÄ™ pozwalaÅ‚a przypuszczać, \
egroz
ny wódz i teraz wolał zaskoczyć nieprzyjaciela.- Nie ma on wojsk - mówił powyjściu z rady wielki wezyr do kajmakana - ale lew w nim mieszka trwogi nieznajęcy; jeśli choć kilkanaście tysięcy zebrał i jest tu, tedy w krwi pójdziemyStrona 185Henryk Sienkiewicz - Pan Wołodyjowskido Chocimia.- Chciałbym się z nim zmierzyć - rzekł młody Kara Mustafa.- Oby Bóg odwrócił wówczas od ciebie nieszczęście! - odpowiedział wielki wezyr.Powoli jednak czambuły białogrodzkie i dobrudzkie przekonały się, \
e nie tylkowiększych, ale i \
adnych wojsk w pobli\
u nie masz.Odkryto natomiast śladyoddziału liczącego około trzechset koni, który spiesznie dą\
ył ku Dniestrowi.Ordyńcy mając w pamięci los Lipków nie ścigali go z obawy zasadzki.Napad naLipków pozostał czymś zdumiewającym i niewytłumaczonym, ale spokój wracał powoliw Orduihamajunie - i wojska padyszacha rozpoczęły znów pochód, podobny dopowodzi.Tymczasem Nowowiejski wracał bezpiecznie ze swoim \
ywym łupem do Raszkowa.Wracał spiesznie, ale doświadczeni zagończycy ju\
drugiego dnia poznali, \
e niesą ścigani, szli więc mimo pośpiechu tak, aby nie zdro\
yć zanadto koni.Azjajechał ciągle między Nowowiejskim a Luśnią, przykrępowany sznurami do grzbietubachmata.Poniewa\
dwa \
ebra miał złamane i osłabł srodze, bo i rany zadaneprzez Basię w twarz otworzyły mu się wskutek szamotania się z Nowowiejskim, anastępnie wskutek jazdy ze zwieszoną głową, więc straszny wachmistrz miał o nimstaranie, aby nie umarł przed przybyciem do Raszkowa i nie udaremnił zemsty.Młody Tatar chciał zaś umrzeć wiedząc, co go czeka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

centka.pev.pl