Potop III Henryk SIenkiewicz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Oleńka! krzyknął zdumiony Kmicic.Lecz ona wstała i zakrywszy twarz zasłoną, rzekła do miecznika: Stryju! chodzmy, chodzmy stąd prędko!I wyszli przez drzwi zakrystii.Pan Andrzej próbował wstać, wyjść za nią, lecz nie mógł.Siły opuścił� go zupełnie.Natomiast w kwadrans pózniej znalazł się przed kościołem, trzy-many pod ręce przez pana Wołodyjowskiego i pana Zagłobę.Tłumy obywatelstwa, drobnej szlachty i pospolitego ludu cisnęłysię dokoła; niewiasty zaledwie która zdołała się oderwać od piersiNASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG339wracającego z wojny męża już wiedzione ciekawością, płci swojejwłaściwą, biegły popatrzyć na tego strasznego ongi Kmicica, dziśzbawcę Laudy i przyszłego starostę.Koło zaciskało się coraz więcej, ażlaudańscy musieli w końcu otoczyć i bronić od natłoku rycerza. Panie Andrzeju! wołał pan Zagłoba ot, przywiezliśmy ci go-ścińca.Sam się takiego nie spodziewałeś! Do Wodoktów teraz, do Wo-doktów, na zrękowiny i wesele!.Dalsze słowa pana Zagłoby zginęły w gromkim okrzyku, który na-raz pod przywództwem Józwy Beznogiego podnieśli wszyscy laudań-scy: Niech żyje pan Kmicic! Niech żyje! powtórzyły tłumy. Nasz starosta upicki niech ży-je! niech żyje! Do Wodoktów! Wszyscy! huknął pan Zagłoba. Do Wodoktów! do Wodoktów! wrzasnęło tysiąc ust. W swatydo Wodoktów, z panem Kmicicem, z naszym zbawcą! Do panienki! doWodoktów!I ruch uczynił się ogromny.Lauda siadła na koń; z tłumów, ktożyw, dopadał wozów, bryczek, wasągów, podjezdków.Piesi na przełajpoczęli biec przez lasy i pola.Okrzyk: Do Wodoktów! , brzmiał wcałym miasteczku.Drogi zaroiły się różnobarwnymi kupami ludzi.Pan Kmicic jechał w skarbniczku między Wołodyjowskim i Zagło-bą i raz wraz któregoś brał w ramiona.Mówić jeszcze nie mógł, bozbyt był wzruszony, zresztą pędzili tak, jakby Tatarzy na Upitę napadli.Wszystkie bryki i wozy pędziły tak samo koło nich.Byli już dobrze za miastem, gdy nagle pan Wołodyjowski pochyliłsię do ucha Kmicica. Jędrek spytał się a nie wiesz, gdzie tamta? W Wodoktach! odpowiedział rycerz.Wówczas, czy wiatr począł tak poruszać wąsikami pana Michała,czy wzruszenie, nie wiadomo, dość, że przez całą drogę nie przestawa-ły wysuwać się naprzód, jakby dwa szydła lub dwie macki chrabąszcza.Pan Zagłoba śpiewał z radości tak okrutnym basem, że aż się koniepłoszyły:Dwoje nas było, Kasieńko, dwoje na świecie,Ale mi się coś wydaje, że jedzie trzecie.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG340Anusia nie była tej niedzieli w kościele, bo przy słabej pannie Kul-wiecównie z kolei zostać musiała, przy której się z Oleńką dzień podniu zmieniały.Cały ranek zajęta była doglądaniem i opatrunkiem cho-rej, tak że pózno dopiero mogła się zabrać do pacierzy.Zaledwie jednak wymówiła ostatnie: Amen , gdy zaturkotałoprzed bramą i Oleńka wpadła jak wicher do pokoju. Jezus, Maria! Co się stało? krzyknęła spojrzawszy na nią pannaBorzobohata. Anusiu! wiesz, kto jest pan Babinicz?.To pan Kmicic!Anusia zerwała się na równe nogi. Kto ci powiedział? Czytano list królewski.pan Wołodyjowski przywiózł.laudań-scy. To pan Wołodyjowski wrócił?. krzyknęła Anusia.I nagle rzuciła się w ramiona Oleńki.Oleńka przyjęła ten wybuch czułości jako dowód Anusinego afektudla siebie, bo zresztą była zgorączkowana, prawie nieprzytomna.Natwarzy miała ogniste wypieki, a pierś jej falowała, jak gdyby z wielkie-go zmęczenia.Więc poczęła opowiadać bez ładu i przerywanym głosem wszystko,co w kościele słyszała, biegając przy tym jak szalona po komnacie ipowtarzając co chwila: To ja go niewarta! czyniąc sobie zarzutyokrutne, że go najgorzej ze wszystkich skrzywdziła, że nawet modlićsię za niego nie chciała wówczas, gdy on we krwi własnej za Najświęt-szą Pannę, za ojczyznę i za króla się pławił.Próżno Anusia, biegając za nią po izbie, próbowała ją pocieszać.Ona powtarzała wciąż jedno, że go niewarta, że nie śmiałaby mu woczy spojrzeć; to znów poczynała mówić o czynach Babinicza, o po-rwaniu Bogusław�, o jego zemście, o ocaleniu króla, o Prostkach iWołmontowiczach, i Częstochowie; to wreszcie o swoich winach i oswej zawziętości, za którą musi odpokutować w klasztorze.Dalsze jej wyrzekania przerwał pan Tomasz, który wpadłszy jakbomba do komnaty zakrzyknął: Na Boga! cała Upita do nas wali! Już są we wsi, a Babinicz pew-nie z nimi!Jakoż za chwilę daleki okrzyk zwiastował zbliżanie się tłumów.Miecznik porwał Oleńkę i wyprowadził na ganek; Anusia wypadła zanimi.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG341Wtem tłumy ludzi i koni zaczerniły się w dali i jak okiem sięgnąćcała droga była jeszcze nimi zapchana.Dobiegli w końcu do dziedziń-ca.Piesi przedostawali się szturmem przez fosę i płoty; wozy tłoczyłysię w bramie, a wszystko to krzyczało, wyrzucało czapki w górę.Wreszcie ukazał się huf zbrojny laudańskich, otaczających skarbni-czek, w którym siedziało trzech mężów: pan Kmicic, pan Wołodyjow-ski i pan Zagłoba.Skarbniczek zatrzymał się nieco opodal, bo już tyle ludu natłoczyłosię przed gankiem, że nie można było tuż dojechać.Zagłoba z Wołody-jowskim wyskoczyli pierwsi i pomógłszy Kmicicowi zsiąść, zarazchwycili go pod ramiona. Rozstąpcie się! krzyknął Zagłoba. Rozstąpić się! powtórzyli laudańscy.Ludzie usunęli się zaraz, tak że środkiem tłumu utworzyła się pustadroga, po której wiedli Kmicica aż do ganku dwaj rycerze.On słaniałsię i blady był bardzo, ale szedł z głową podniesioną, zarazem zmie-szany i szczęśliwy.Oleńka oparła się o odrzwia i ręce opuściła bezwładnie po sukni;lecz gdy był już blisko, gdy spojrzała w twarz tego mizeraka, który potylu latach rozłąki zbliżał się oto jak Aazarz, bez kropli krwi w twarzy,wówczas szlochanie rozdarło na nowo jej piersi.On ze słabości; zeszczęścia i zmieszania nie wiedział sam, co ma mówić, więc wstępującna ganek, powtarzał tylko przerywanym głosem: A co, Oleńka, a co?Ona zaś obsunęła mu się nagle do kolan. Jędruś! ran twoich niegodnam całować!Ale w tej chwili wyczerpane siły wróciły rycerzowi, więc porwał jąz ziemi jak piórko i do piersi przycisnął.Okrzyk jeden ogromny, od którego zadrżały ściany domów i ostatkiliści z drzew opadły, zgłuszył wszystkie uszy.Laudańscy poczęli palićz samopałów, czapki wylatywały w górę, naokół widziałeś tylko unie-sione radością twarze, rozpalone oczy i otwarte usta wrzeszczące: Vivat Kmicic! vivat Billewiczówna! Vivat młoda para! Vivant dwie pary! huczał Zagłoba:Ale głos jego ginął w burzy ogólnej.Wodokty zmieniły się jakoby w obóz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki