[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy trzyma głowę w wodzie, śruba rufowa dudni niczymlawina; będąc na falach, Aaron wydaje się, że słyszy uderzanietłoków silnika.Prąd rzeki staje się tak wartki, że Aaron mawrażenie, iż w ogóle nie porusza się do przodu.Mięśnie palą jąjak ogień, są zakwaszone, zablokowane.Naraz czuje, że jest lekka jak piórko, i szybko porusza sięnaprzód.Oddycha z ulgą, a przez głowę przebiega jej myśl, żezaskoczył jej awaryjny agregat.Po chwili jednak uświadamiasobie, co się dzieje: znalazła się już tak blisko statku, że śrubawciąga ją pod wodę.Aaron zbliża się do niej, zaraz zostaniezmiażdżona.Rozpaczliwie usiłuje wydostać się z wiru, lecz bezskutku.Nie może już nic zrobić. A więc tak wygląda kres.Naraz czuje szarpnięcie  coś chwyta ją za lewą nogę i ciągniedo tyłu.Holm przyciąga Aaron do siebie, walczy z prądem, niepuszczając jej, walczy za nich dwoje.Aaron jest zbyt słaba, żebymu pomóc.Wie, że Holm chce ją uratować, aby zabić ją naswój sposób, i będzie zaciekle walczył, aby dopiąć swego.Aaronczuje jego strach przed tym, że ją straci, jego nienawiść, jegowolę.Nagle śruba się oddala.Aaron łapczywie nabiera powietrza,świszczący miech, w jaki zmieniły się jej płuca, napełnia siętlenem.Holm szuka punktu kyusho po wewnętrznej stronie jejuda, aby ją sparaliżować.Resztkami sił Aaron napina mięśniei z impetem kopie Holma w głowę.Oczywiście w wodzie niewyklucza go to z pojedynku, ale wystarczy, żeby zyskaćchwilową przewagę.Jego chwyt się poluz
nia.Aaron robiprzewrotkę, znajduje oczy Holma i z całej siły wpycha w niekciuki.On wbija palce w jej łokcie.Działa to jak porażenieprądem, kciuki Aaron słabną.Jego nogi opinają jej nogi, obojeusiłują znalez
ć na ciele przeciwnika newralgiczne miejsca,przez które płynie energia.Kiedy Aaron czuje palce Holma na swojej kości gnykowej,wie, że za chwilę straci przytomność.Grzbietem otwartej dłoniceluje w jego dolną wargę i dopiero w chwili trafienia zamykadłoń w pięść i ją odwraca.Dobrze zna ten rodzaj bólu, któryogarnia teraz każdą komórkę ciała Holma.Muszę wciągnąć go w głębinę  tam nie będzie nic widział.Aaron marzy, żeby móc powoli i w kontrolowany sposóbnabrać powietrza.Jednak ta żałosna odrobina, której udaje sięjej zaczerpnąć, nie wystarczyłaby nawet, żeby zdmuchnąćświeczkę.Chwyta nogawkę Holma i ciągnie go za sobą w dół.On właściwie nie stawia oporu, ponieważ z bólu odchodzi odzmysłów.Rzeka jest głęboka, uszy Aaron się zatykają.Nie możez tym nic zrobić  nie ma wolnej ręki, żeby wyrównać ciśnienie.Czuje nagłe mdłości.Kolanem trafia na muliste dno.Holmgwałtownie bije rękami na oślep, Aaron wie, że brakuje mutlenu.Puszcza go i wpycha mu do uszu dwa palce wskazujące.Ciało Holma wiotczeje.Aaron ma wrażenie, że oczy zaraz jejeksplodują, ma ochotę wrzeszczeć z niedoboru powietrza.Brakjej precyzji, żeby trafić w jeden ze śmiertelnych punktówo średnicy milimetra, znajduje jednak tułów Holma i wpychapalec w przestrzeń między szóstym a siódmym żebrem.Udaje się jej odepchnąć  to ostatni ruch, na jaki ją stać.Czuje gorąco, szalone gorąco; próbuje zerwać z siebie sukienkę.Gdzieś w głowie kołacze się myśl, że następuje ostatnie stadiumwychłodzenia.Marznie, bo naczynia w jej rękach i nogachskurczyły się, żeby przetransportować jak najwięcej krwi doinnych organów.Teraz jednak okazuje się, że to było bezsensu  naczynia się rozszerzają, krew płynie z powrotem.Dlatego Aaron poci się na pięciu metrach głębokości przytemperaturze wody wynoszącej zero stopni.Na pewno to samo czuł Ben.Chciałam cię utrzymać, tak miprzykro. A
atwo powiedzieć , sÅ‚yszy jego gÅ‚os.Wybacz mi.Ben milczy. JesteÅ› w koÅ„cu  sÅ‚yszy drugi, czuÅ‚y gÅ‚os.To ojciec.Wszystko, co opowiadaÅ‚em ci o oddychaniu, byÅ‚o bez sensu.Nie potrzebujesz oddechu.On tylko przeszkadza.Jego sÅ‚owom przyÅ›wiadcza wielu innych  wszyscy zmarli,których Aaron zostawiÅ‚a, bez reszty zajÄ™ta oddychaniem.Nabrzmiewa potężny chór, ale ona sÅ‚yszy tylko jeden gÅ‚os, gÅ‚osNika:  Zostawisz mnie tutaj, żebym po prostu zdechÅ‚?.KlÄ™czÄ…cobok niego w magazynie i próbujÄ…c uÅ‚ożyć jego gÅ‚owÄ™ naswoich kolanach, spostrzega, że jest to André.Szepcze: Prawda leży na szóstym torze.Aaron budzi siÄ™ w swoimberliÅ„skim mieszkaniu, czuje pieczenie dużego palca u nogi.ToMarlowe  skubie jÄ…, mruczy i zachowuje siÄ™ tak, jakby leżaÅ‚obok niej od zawsze.A przecież dopiero tej nocy wskoczyÅ‚ przezotwarte okno, aby zostać z niÄ… przez jedenaÅ›cie cudownych lat.Aaron go obwÄ…chuje  Marlowe pachnie kocimi jÄ™zyczkami,porannÄ… rosÄ… i włóczÄ™gÄ….Nagle Aaron siedzi na stoÅ‚ku w barzew Clichy, pije likier anyżowy, pali gitane a bez filtra i czujeswÄ™dzenie blizny na obojczyku.Otwiera gwaÅ‚townie drzwimÄ™skiej toalety.Pavlik spoglÄ…da na niÄ…, wytrzeszczajÄ…c oczy,Aaron zaÅ› odÅ‚amuje jeden zausznik swoich okularówprzeciwsÅ‚onecznych, po czym prawie caÅ‚y wbija w nos Baska,który próbuje udusić Pavlika drucianÄ… pÄ™tlÄ….Chce zÅ‚apaćprzyjaciela, ale coÅ› rzuca jÄ… w ramiona matki, która szlocha takrozpaczliwie, że nie może dobyć z siebie sÅ‚owa.WÅ‚aÅ›niepowiedziaÅ‚a mężowi, że od niego odchodzi, Aaron wie, żepowodem jest ona, córka, którÄ… jej odebraÅ‚, gdy po raz pierwszywziÄ…Å‚ jÄ… na strzelanie do kamienioÅ‚omu.A
zy podchodzą jej dooczu, ale nie może zapłakać i klęka w pustej sypialni.Chowatwarz w ulubionej koszuli ojca, który dzisiaj umarł.Zapach jegocygar, wody kolońskiej i czegoś, czego nigdy nie udało się jejzidentyfikować, co jednak należało wyłącznie do niegoi pozwalało jej czuć, że zawsze będzie ją chronił, sprawia, żedopiero w środku nocy znajduje w sobie dość siły, by odłożyć tękoszulę. Przestań się bronić  przenika do niej z wieczności głosojca. Zobacz, jak tu pięknie.Aaron otwiera oczy.Widzi pod sobą nieruchomego Holma,którego zabiera woda.Jego usta są lekko rozchylone, jakbyszyderczo się uśmiechał.Czarna koszula i czarne spodnie lepiąmu się do ciała.Trzy górne guziki koszuli są oderwane.Aarondostrzega fragment tatuażu  może to jakiś japoński znak; niejest pewna.Palce wskazujący i środkowy prawej ręki Holma sąjeszcze tak sztywne jak w chwili, gdy chciał je wcisnąć w jejkość gnykową.Aaron spostrzega ze zdumieniem, że drugieciało, jej własne, także opada na dno.U nasady włosówwidnieje blizna, którą na ogół zasłaniają kosmyki  towspomnienie treningu sprzed kilku tygodni.Dziwne, że jesttaka mała, oceniała ją na większą.Trąca Holma, a ten znów robi fikołka.Patrzą sobie w oczy.Jego są niebieskie, w z
renicach igrają płomyki przypominającemiecze.Odpycha go od siebie, sama spada coraz głębieji głębiej, nie znajduje się już w rzece, tylko w dalekim morzu to na pewno Rów Mariański.Wężowata ryba ulatnia się,olbrzymi kalmar wybałusza ślepia, zmęczony rekin chochlikokrąża ją, ryba ogackowata mruga na powitanie.Dziwaczneistoty, pośród których ona jest najdziwniejsza.Pragnęłabyzostać tu na zawsze  ponieważ właśnie tutaj jest jej miejsce.Coś jednak chwyta ją i delikatnie ciągnie w górę.Aaron tegonie chce, marzy, żeby zostawiono ją w spokoju.Holm znów jestpod nią, samotnie wiruje w mrok.Wysoko nad sobą Aaron widzi białe światło, reflektory zdalniekierowanego pojazdu podwodnego, na którego łapie wisi. Nie śpiesz się, czekam , szepcze Ben.Aaron budzi się i wymiotuje wodą.Nie wie, jak długo byłanieprzytomna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

centka.pev.pl