[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poznał to po jej niemychpieszczotach.Gdyby się raz tylko zapomniała, gdyby wypowiedziała togłośno, wstyd zdławiłby go&Myślał też o jej ojcu, Bj�rnie.Tak, gdyby Bj�rn żył, zatłukłby go naśmierć.Olaf zrozumiał wkrótce, że nie da się też tego ukryć.W najposępniejszymczasie, przed Bożym Narodzeniem, obawy jego przekształciły się wpewność.I w tej rozpaczy naszła na niego pokusa: zupełnie jak gdybyszatan, co na pół ukryty w masce wiódł go przez wszystkie lata na corazgorsze manowce, odwrócił się teraz nagle, odrzucił czapkę-niewidkę iobjawił mu swą nagą, nieosłoniętą twarz&Wiedział, że Torhilda zrobi wszystko, czego od niej zażąda.Nierazdawniej wypływali razem łodzią na fiord.I teraz również wsiadłaby znim bez wahania do łodzi, choćby nawet przejrzała jego zamiar.Poszłabyza nim, w głębi duszy był tego pewien.Aatwo mogłoby się wówczaswydarzyć nieszczęście&Ingunie zostałaby oszczędzona wiadomość o tym.A jemu samemuoszczędzone by było, że oto stać będzie obnażony na oczach wszystkich najnędzniejsza, najbardziej pogardy godna istota.Jeśli i tak jest już zeskórą i kośćmi w mocy czarta wszak nic posiadał duszy, która by mogłaiść na zatracenie&Mimo to: nie! To szatan mamił go w ten sposób, on jednak mówigłośno i stanowczo: nie! Tej zbrodni nie popełnię, chociażbyś nawetprzygotował już dla mnie miejsce w piekle.Nie mam nic do stracenia,wiem o tym.Cześć i nadzieję zbawienia, i szczęście, które wraz z Ingunąocaliłem aż dotąd wszystko wypuściłem z rąk.Pomimo to nie skusisz mnie do tego.Nie wyrządzę Torhildzie jeszcze gorszej krzywdy od tej,którą już wyrządziłem.Nawet przez wzgląd na Ingunę&Panie, zmiłuj się! Najświętsza Panno, módl się za nami! Nie za mną,dla siebie nie chcę niczego wybłagać.Ale o Panie, ulituj się nad nimi& Tak, teraz już za pózno rzekł drwiąco do diabła. Teraz cała mojaczeladz już i tak spostrzegła, co się święci, możesz więc sobie już darować inie nagabywać mnie więcej o to.Milcz.Będę twój, gdy przyjdzie czas& Niesamowita cisza uczyniła się dokoła Olafa.Ludzie milkli, kiedygospodarz zjawiał się w pobliżu.Podczas posiłków padało zaledwie tui ówdzie szeptane słowo.Olaf siedział na poczesnym miejscu, szafarkawnosiła jadło i rozdzielała je.Nikt nie mógł dostrzec najmniejszej zmianyw jej sposobie bycia: pracowała tak samo niestrudzenie od brzasku dopóznego wieczora, trzymała się nadal tak samo prosto i chód jej był taksamo żwawy, chociaż można już było poznać, że jest przy nadziei.Inguna odwracała twarz ku ścianie, gdy Torhilda wchodziła.Nowy rok posunął się już naprzód i Wielki Post stał przed drzwiami,ani Olaf, ni Torhilda nie wspominali dotąd o tym, co ich czeka.Leczpewnego dnia po rannym posiłku, widząc, że dziewczyna idzie dospichrza, poszedł za nią.Stała pochylona nad beczką z solą, wyjmowałapołcie słoniny i czyściła je z czarnej piany, jaka na nich osiadła. Myślałem o tym, Torhildo zaczął od razu że niewiele mogędla ciebie uczynić, niewiele mogę ci pomóc.Pragnę zrobić, to w mojejmocy.I dlatego pomyślałem& to obejście, które kupiłem pięć lat temuw Hudrheim nazywa się Auken chcę ci teraz darować i zapisać nawłasność.Rundmyr mogę nadal uprawiać dla ciebie i twego rodzeństwa,jak przez te wszystkie lata. Torhilda stała chwilę w milczeniu wpatrzona przed siebie: Tak, może to doprawdy lepiej, abym nie mieszkała tam w górze, naRundmyr&Na pewno będzie ci lepiej, jeśli nie pozostaniesz w naszej gminie.Potym, co zrobiłem z tobą dodał cicho. Auken Torhilda spojrzała mu w twarz. Niemały to dar dla kobietyw moich warunkach, Olafie. Niegdyś uważano je za obejście z trzema krowami.Kilka żyznychzagonów było na południowej stronie wzgórza, na którym stojązabudowania.Wiesz, że już od dwudziestu lat nikt tam nie mieszka, a ci,co dzierżawili ode mnie pola, nie dbali o nie zbytnio.Torhilda zwróciła się ku niemu i wyciągnęła rękę: Dzięki ci, Olafie.Rozumiem, że chciałbyś mnie jak najlepiejzabezpieczyć.Olaf uścisnął mocno jej dłoń: Postąpiłem wobec ciebie najgorzej z wszystkich ludzi szepnął.Miałabyś prawo oczekiwać ode mnie innej zapłaty.Torhilda spojrzała mu prosto w oczy: Taka sama moja wina, jak i twoja.Potrząsnął głową.Potem zapytałcicho: Czy nie będzie ci teraz za ciężko dawać sobie radę tutaj z całymgospodarstwem? Ach, nie uśmiechnęła się słabo. Mimo to najlepiej byłoby może,abym nie mieszkała dłużej w Hestviken?Olaf skinął sztywno głową. Zabudowania na Auken są na razie w złym stanie, zapadnięte, idachy dziurawe.Każę je naprawić i pokryć, ale przed latem nie będzieszsię tam mogła wprowadzić. W takim razie muszę tymczasem powrócić do Rundmyr& Tak, innej rady nie widzę przytaknął Olaf.�% �% �%W tydzień potem Olaf wyjechał na parę dni, a gdy wrócił, Torhildaprzeniosła się już do swej lepianki w Rundmyr.I Olaf uświadomił sobie,że brak mu jej niewypowiedzianie.Nie, żeby jego miłość do Inguny osłabła lub zmieniła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Poznał to po jej niemychpieszczotach.Gdyby się raz tylko zapomniała, gdyby wypowiedziała togłośno, wstyd zdławiłby go&Myślał też o jej ojcu, Bj�rnie.Tak, gdyby Bj�rn żył, zatłukłby go naśmierć.Olaf zrozumiał wkrótce, że nie da się też tego ukryć.W najposępniejszymczasie, przed Bożym Narodzeniem, obawy jego przekształciły się wpewność.I w tej rozpaczy naszła na niego pokusa: zupełnie jak gdybyszatan, co na pół ukryty w masce wiódł go przez wszystkie lata na corazgorsze manowce, odwrócił się teraz nagle, odrzucił czapkę-niewidkę iobjawił mu swą nagą, nieosłoniętą twarz&Wiedział, że Torhilda zrobi wszystko, czego od niej zażąda.Nierazdawniej wypływali razem łodzią na fiord.I teraz również wsiadłaby znim bez wahania do łodzi, choćby nawet przejrzała jego zamiar.Poszłabyza nim, w głębi duszy był tego pewien.Aatwo mogłoby się wówczaswydarzyć nieszczęście&Ingunie zostałaby oszczędzona wiadomość o tym.A jemu samemuoszczędzone by było, że oto stać będzie obnażony na oczach wszystkich najnędzniejsza, najbardziej pogardy godna istota.Jeśli i tak jest już zeskórą i kośćmi w mocy czarta wszak nic posiadał duszy, która by mogłaiść na zatracenie&Mimo to: nie! To szatan mamił go w ten sposób, on jednak mówigłośno i stanowczo: nie! Tej zbrodni nie popełnię, chociażbyś nawetprzygotował już dla mnie miejsce w piekle.Nie mam nic do stracenia,wiem o tym.Cześć i nadzieję zbawienia, i szczęście, które wraz z Ingunąocaliłem aż dotąd wszystko wypuściłem z rąk.Pomimo to nie skusisz mnie do tego.Nie wyrządzę Torhildzie jeszcze gorszej krzywdy od tej,którą już wyrządziłem.Nawet przez wzgląd na Ingunę&Panie, zmiłuj się! Najświętsza Panno, módl się za nami! Nie za mną,dla siebie nie chcę niczego wybłagać.Ale o Panie, ulituj się nad nimi& Tak, teraz już za pózno rzekł drwiąco do diabła. Teraz cała mojaczeladz już i tak spostrzegła, co się święci, możesz więc sobie już darować inie nagabywać mnie więcej o to.Milcz.Będę twój, gdy przyjdzie czas& Niesamowita cisza uczyniła się dokoła Olafa.Ludzie milkli, kiedygospodarz zjawiał się w pobliżu.Podczas posiłków padało zaledwie tui ówdzie szeptane słowo.Olaf siedział na poczesnym miejscu, szafarkawnosiła jadło i rozdzielała je.Nikt nie mógł dostrzec najmniejszej zmianyw jej sposobie bycia: pracowała tak samo niestrudzenie od brzasku dopóznego wieczora, trzymała się nadal tak samo prosto i chód jej był taksamo żwawy, chociaż można już było poznać, że jest przy nadziei.Inguna odwracała twarz ku ścianie, gdy Torhilda wchodziła.Nowy rok posunął się już naprzód i Wielki Post stał przed drzwiami,ani Olaf, ni Torhilda nie wspominali dotąd o tym, co ich czeka.Leczpewnego dnia po rannym posiłku, widząc, że dziewczyna idzie dospichrza, poszedł za nią.Stała pochylona nad beczką z solą, wyjmowałapołcie słoniny i czyściła je z czarnej piany, jaka na nich osiadła. Myślałem o tym, Torhildo zaczął od razu że niewiele mogędla ciebie uczynić, niewiele mogę ci pomóc.Pragnę zrobić, to w mojejmocy.I dlatego pomyślałem& to obejście, które kupiłem pięć lat temuw Hudrheim nazywa się Auken chcę ci teraz darować i zapisać nawłasność.Rundmyr mogę nadal uprawiać dla ciebie i twego rodzeństwa,jak przez te wszystkie lata. Torhilda stała chwilę w milczeniu wpatrzona przed siebie: Tak, może to doprawdy lepiej, abym nie mieszkała tam w górze, naRundmyr&Na pewno będzie ci lepiej, jeśli nie pozostaniesz w naszej gminie.Potym, co zrobiłem z tobą dodał cicho. Auken Torhilda spojrzała mu w twarz. Niemały to dar dla kobietyw moich warunkach, Olafie. Niegdyś uważano je za obejście z trzema krowami.Kilka żyznychzagonów było na południowej stronie wzgórza, na którym stojązabudowania.Wiesz, że już od dwudziestu lat nikt tam nie mieszka, a ci,co dzierżawili ode mnie pola, nie dbali o nie zbytnio.Torhilda zwróciła się ku niemu i wyciągnęła rękę: Dzięki ci, Olafie.Rozumiem, że chciałbyś mnie jak najlepiejzabezpieczyć.Olaf uścisnął mocno jej dłoń: Postąpiłem wobec ciebie najgorzej z wszystkich ludzi szepnął.Miałabyś prawo oczekiwać ode mnie innej zapłaty.Torhilda spojrzała mu prosto w oczy: Taka sama moja wina, jak i twoja.Potrząsnął głową.Potem zapytałcicho: Czy nie będzie ci teraz za ciężko dawać sobie radę tutaj z całymgospodarstwem? Ach, nie uśmiechnęła się słabo. Mimo to najlepiej byłoby może,abym nie mieszkała dłużej w Hestviken?Olaf skinął sztywno głową. Zabudowania na Auken są na razie w złym stanie, zapadnięte, idachy dziurawe.Każę je naprawić i pokryć, ale przed latem nie będzieszsię tam mogła wprowadzić. W takim razie muszę tymczasem powrócić do Rundmyr& Tak, innej rady nie widzę przytaknął Olaf.�% �% �%W tydzień potem Olaf wyjechał na parę dni, a gdy wrócił, Torhildaprzeniosła się już do swej lepianki w Rundmyr.I Olaf uświadomił sobie,że brak mu jej niewypowiedzianie.Nie, żeby jego miłość do Inguny osłabła lub zmieniła się [ Pobierz całość w formacie PDF ]
