§ Vreeland Susan Dziewczyna w hiacyntowym błękicie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W pokoju, w którym mnie przyjęła, byłkominek z niebiesko-białych kafli i tuziny niebieskich talerzy zDelft na półkach i kredensach.A na tych talerzach wyłączniemosty spinające pałąkami brzegi rzek i obwisłe wierzby płaczące.Kto by chciał ciągle patrzeć na ten symbol melancholii? Miałamich dośćw naturze, serdeczne dzięki.Biedaczka, nie mogła zdobyćprzyzwoitego isfahanu czy choćby hamadanu.Miała tylko jakiśflamandzki gobelin, i wszędzie perkal, i dwa fryzyjskie zegary zkukułką skrzeczące co parę minut dosyć, by przyprawićczłowieka o wapory.Choć cesarz odarł ją z tytułu, nadal obnosiła swe klejnoty naobfitych piersiach, przypominających, niestety, oklapnięte bezy;na lewej miała mały pieprzyk, ale nie wiem, mógł byćnamalowany.Poinformowała mnie, że mój skrzypek to monsieurle C, świeżo przybyły z Paryża, i że ma za kilka tygodni zagraćgościnnie Symfonię g-moll nr 40 Mozarta z orkiestrą państwową,dawniej królewską, w Binnenhof. Och, wprost uwielbiam tonację molową wyszeptałam. A jego technika, o której, rzecz jasna, nie mam prawa sięwypowiadać, absolutnie mnie urzekła.Przy ostatnim słowie posłałam jej błagalne spojrzenie.Wykazując intuicję najsubtelniejszej z kobiet, zapewnepozostałość po utraconym tytule, uśmiechnęła się zezrozumieniem. Zatrzymał się na lato w Oude Doelen.To mi wystarczyło.Haga jest mała, rozmiaru trzech czy czterech wielkichparyskich placów z przyległościami.Znałam hotel Oude Doelen.Mieszkaliśmy tam z Gerardem, zanim urządzono dla nas nasztutejszy dom.Najpierw jednak musiałam zdobyć zaproszenie nakoncert w Binnenhof.I sprawić sobie nową suknię.Nie było dnia do stracenia.%7ładna krawcowa przy vanDiemensstraat nie znała paryskich mód.Ja też nie, przebywającniejako na wygnaniu, najpierw w Luksemburgu, a potem wHadze, podczas gdy salony Józefiny eksplodo-wały nowymi stylami.A maleńkie holenderskie sklepiki,puste jak skorupy, nie mogły mi pomóc.%7łe nie przemycano beljedwabiu tak jak beczek saletry, było wyłącznie sprawąpospolitości Holendrów.I jeszcze jedno: dziękuj Najświętszej Dziewicy, moja droga,że Bóg oszczędził ci wizyt u nieżyczliwych haskich gorseciarek.Wierz mi, nie mają odrobiny litości uraza zwyciężonych dozwycięzców żadnych miłych słówek zrozumienia, kiedy biorąmiarę, nie to, co madame Adele, moja corseti�re, która mówi,jakbym ją teraz słyszała: To tylko kwestia przesunięcia skóry,proszę pani".Powinnaś ją wypróbować.Dokonuje cudów,podnosząc upadłe.Rue St.Honor�, tuż obok placu Vendome.Niemniej postanowiłam przyodziać się na nowo, nie tylko odstóp do głów, lecz także od wierzchu do spodu, na wszelkiwypadek.Moja siostra Charlotte doniosła mi, że kobietyzaczynają nosić kalesony, i opisała je.Chociaż były szyte zezwykłego batystu co za dyskomfort, czuć tam szorstką tkaninę dyskretnie zapytałam o nie w kilku sklepach.Nigdy o czymśtakim nie słyszeli, więc patrzyli na mnie podejrzliwie, i musiałamobejść się bez nich, choć trochę mnie to martwiło.Z pewnościąmonsieur le C.wiedział lepiej niż ja, co się nosi w Paryżu, i niechciałam wyjść na prowincjuszkę.Na czym skończyłam? A tak.Binnenhof.Pałac rozciągniętywzdłuż południowego brzegu Vijver, brzydki od zewnątrz.Ratuje go jednak Treves Zaal, gdzie odbywał się koncert,wspaniała biało-złota sala naśladująca styl Ludwika XIV, coś jakGalerie Dor�e w Hotel de Toulouse.Na suficie namalowanoiluzjonistyczne chmurki i aniołki, więc wyobrażałam sobie, żeskrzypkowie, zwłaszcza monsieur le C, zstępują do nas z nieba.Przepchnęłam się do pierwszych rzędów, ciągnąc za sobąGerarda.Muzycy już siedzieli, i on też tam był, pierwszeskrzypce, skupiony na strojeniu orkiestry.Biały koronkowyżabot pienił się pod jego uroczym podbródkiem jak bita śmietana.Pierwsza część, molto allegro, była żywą melodią tra la la, trala la, tra la la la i śmigłe ruchy jego dłoni rzuciły na mnie urok.Z trudem oddychając w nagłym gorącu, przegamęłam powietrzewachlarzem.Szczęśliwym trafem, ten gest przyciągnął wzrokmonsieur le C.Zauważył mnie.Tak, byłam tego pewna.Podczas długiego andante prowokująco spuścił powieki nainstrument i pieścił go smyczkiem, jakby grał na strunach sercaswojej ukochanej.Wykonał to andante z taką tkliwością, że omalnie zemdlałam.Musiał być kiedyś cudownym dzieckiem,pupilkiem troskliwej matki.Przy czwartej części kręciło mi sięjuż w głowie do granic ekstazy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki