Crowder Herbert Zasadzka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Królewska grupa ruszyła dalej.Roxana otrzymała medal jako ostatnia.Gratulacje były pobieżne, a uściski dłoni pospieszne.Richy patrzył, jakkrólewska para odwraca się szybko i idzie do namiotu.Czy zauważył woczach wuja i bratanka błysk uznania dla wdzięków Roxany, czy mu siętylko zdawało?Członkowie załogi ruszyli za Fahdem i Bandarem na uroczysty poczę-stunek.Roxany nie zaproszono.Wielka mi rzecz! pomyślał Richy.Okazałosię, że poczęstunek to filiżanka przesłodzonej arabskiej kawy.Fahd za-mienił kilka słów z kapitanem i jego załogą, pomijając Amerykanów.Szybkie wychylenie małych filiżanek i uroczystość wyglądała na za-kończoną.Bez formalnego pożegnania czy fanfar król i książę wyszli znamiotu pod baldachim, skąd uniósł ich w dał współczesny latający dywan,Srebrna Chmura.Richy utwierdził się w przekonaniu, że rzeczy, które sły-szał o Fahdzie, były prawdziwe.Król nie dbał zbytnio o Amerykanów, czułsię dotknięty zależnością swego kraju od Ameryki pod względem dostawbroni i bezpieczeństwa.Ciężki medal wiszący na jego szyi wydał mu sięnagle śmieszny; zdjął go i wrzucił do kieszeni marynarki.To by było na tyle, pomyślał.Pewna era dobiegała końca: saga AWA-CS-a i jej ostatni rozdział, kampania saudyjska.Pojawiło się nieuniknioneuczucie zawodu.Pożegnał się szybko z saudyjską załogą, jego przyjacielradiooperator klepnął g� w plecy, po czym Richy opuścił namiot.Ostatni rzut oka.Podszedł do drabinki i wszedł na pokład AWACS-a.W środku nie było nikogo.Wyglądało na to, że naprawiono większośćzniszczeń spowodowanych gwałtownym manewrem podczas spotkania zmyśliwcem.Ciemnym korytarzem pełnym konsolet kontrolerów Richyruszył na tył samolotu.Wszedł do swej kabiny radarowej i osunął się nafotel obrotowy, twarzą do rozmaitych zegarów i urządzeń kontrolnych, aleznajome otoczenie tylko wzmogło jego depresję; czuł się tak pusty, jakmartwe, wyłączone zegary.Z tyłu samolotu rozległ się cichy warkot, a konsoleta przed którą sie-dział, ożyła; jej liczne ekrany rozbłysły jarzeniowym światłem.Ktoś włą-czył prąd.- Wróg w pozycji godziny szóstej! - Odwrócił się razem z fotelem.Wprogu stała Roxana, słabo oświetlona jarzeniowym światłem konsolet.-Czy mogę wejść?- Czemu nie? To teraz twoje stanowisko radarowe, twój fotel.Zaczął wstawać, ale powstrzymała go, popychając mocno z powrotem.- Muszę z tobą pomówić.Tęskniłam za tobą na przyjęciu.- Tak.No cóż, nie chciałem ci przeszkadzać w pożegnaniu z DużymSzefem.Zrozumiała sarkazm; pogładziła go dłonią po twarzy.- Zraniłam cię, prawda? Nie chciałam.Odsunął głowę.- Nie schlebiaj sobie.Roxana wzięła go za rękę.- Nie gniewaj się na mnie.Co mam zrobić, żebyś mnie zrozumiał? Do-brze, lubię przygody, łatwo zawieram przyjaznie i czasem mnie ponosi.Tasprawa z Hansonem - skończyła się właściwie, zanim się zaczęła.Ten ro-dzaj zdawkowej znajomości nic dla mnie nie znaczy.- Wiem - odparł śmiejąc się gorzko.- Zdążyłem się przekonać.- Nie! - zaprzeczyła, znowu kładąc mu dłonie na ramionach i popycha-jąc go na fotel.- Nie wiesz.nie rozumiesz.Nie mówiłam o tobie, o nas.Właśnie to ci przyszłam powiedzieć.Jesteś bardzo wyjątkowy - zrozumia-łam to dopiero kilka dni temu.Tam, w powietrzu, objąłeś dowodzenie, niestraciłeś głowy, kiedy wszyscy po prostu umierali ze strachu i nie wiedzie-li, co robić.Uratowałeś nas wszystkich.Zasługujesz na nagrodę, na coślepszego niż ten głupi medal.Richy nie wiedział, co powiedzieć.Patrzył, jak odwija z ramion długąbiałą chustę.Zarzuciła mu ją na szyję, potem uklękła i zmysłowo zaczęłapocierać jego skórę jedwabiem.Chusta przeniosła jej zapach; Roxana za-częła ją delikatnie przyciągać, przysuwając jego głowę do swych piersi.Usta Richarda dotknęły zagłębienia między piersiami.- Czego ode mnie chcesz? - jęknął.Ujęła jego głowę nagimi, chłodnymi dłońmi.- Urządzmy przyjęcie, żeby nadrobić to, które straciłeś.Nasze własneprzyjęcie w twojej kabinie.Pożegnajmy się należycie.Możemy się jużnigdy więcej nie spotkać, ale mam zamiar dopilnować, żebyś nigdy o mnienie zapomniał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki