Gordon Barbara Nieuchwytny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paru spało przy stolikach, wtuliwszy głowy w splecione nablatach ramiona.Jeden tylko człowiek był samotny w tym tłumie mężczyznspoufalonych z sobą, najwidoczniej stałych bywalców lokalu,czynnego przez okrągłą dobę.Siedział w kącie, przy małym stoli-ku, w pozie dość nonszalanckiej.Stał przed nim nie dopity kufelpiwa.Na popielniczce piętrzyły się niedopałki papierosów.Dłu-gie, szczupłe palce odruchowo obracały w kółko prostokątną tek-turkę biletu kolejowego.Czyżby Zdebniak miał rację?Nie mogłam się mylić: to był Rysiek.Poznałam go od pierw-szego wejrzenia.Miał charakterystyczną, szczupłą, trochę jakbyptasią twarz, uwieńczoną bujną i niesforną rudawą czupryną.Pa-miętałam dobrze jego pochylone nieco ku przodowi ramiona można byłoby pomyśleć, że jest stale zziębnięty i kuli się z zimna.Należał niewątpliwie do ludzi, których wygląd zapada w pamięć.Nieznacznym ruchem głowy wskazałam go Zdebniakowi.Stasiek podszedł do stolika w rogu energicznym krokiem i za-pytał urzędowym tonem: Pan się nazywa Jan Ryszard Jaskólski? Młody człowiekpotwierdził, nie wstając z miejsca.W twarzy jego nie drgnął anijeden mięsień.69 Pan pozwoli ze mną Stasiek zrobił zapraszający gest ra-mieniem. A bo co? warknął chłopak arogancko. Pańska znajoma, Mariola Kozubówna, została zamordo-wana palnął Stasiek.Ma swoją teorię.Głosi ona, że pierwsza reakcja człowieka nawieść o popełnionym morderstwie jest wiele znacząca.Zwłaszczajeżeli się nią zaskakuje kogoś, kto wchodzi w rachubę jako podej-rzany.Nie należy dawać mu ani sekundy czasu na przygotowaniesobie maski.Chłopak zbladł i poderwał się z miejsca.Potrącił stolik, kufelprzewrócił się.Cienka strużka złocistego płynu polała się na za-deptaną błotem podłogę.Ale młody człowiek natychmiast opano-wał się.Wyminął Zdebniaka i ruszył w stronę drzwi.Nie miałchyba jednak zamiaru uciec.Przy wyjściu zatrzymał się, zapiąłortalionową kurtkę i odwrócił twarz w naszą stronę, jakby upew-niając się, czy idziemy za nim.Rzucił twardo: Uprzedzam: nie będę odpowiadać na żadne pytania.Następnego ranka czułam się fatalnie, tak jak gdybym napraw-dę miała zapowiadaną grypę.Wszystko mnie bolało, przedewszystkim zaś głowa.Oczywiście z niewyspania.Moje nocnewędrówki nie zakończyły się przecież w momencie zatrzymaniaprzez Zdebniaka Ryśka Jaskólskiego.Musiałam jeszcze wraz zcałą ekipą pojechać do komendy, żeby tam dokładnie wyspowia-dać się z całego przebiegu mojej wieczornej rozmowy z Mariolą.Do pracy jednak poszłam.Zbyt trudną mieliśmy w ośrodku sy-tuację w związku z epidemią grypy, abym mogła pozwolić sobiena dogadzanie moim słabościom.I znów mówili wszyscy o mor-derstwie, nowym, drugim morderstwie.Niektórzy usiłowali70dopatrywać się jakiegoś związku między dwiema zbrodniami,których terenem stał się w ostatnich dniach nasz spokojny Zwier-nik.Mówiono: coś musiała ta Mariolka wiedzieć niedobrego oBrydzie i może to jakiś jego kumpel wyświadczył koledze przy-sługę.Bzdura, powiedziałam na to.Bo jeżeli nawet założymy, żeto rzeczywiście Bryda zabił żonę, to każdy przecież, kto zna tegoczłowieka, poświadczy: kobieciarz prawda, hulaka też prawda,ale żadnej bandzie skorej do mokrej roboty nie przewodzi.Ma-riolki szczerze żałowano.Wszyscy ją w mieście lubili, była takapogodna, przychylna ludziom i całemu światu.Przypominaliśmysobie, jak ładnie i zręcznie wiązała bukiety, jak skrzętnie pilnowa-ła, żeby na czas były gotowe zamówione wiązanki, jaki cienkimiała głosik, wciąż jeszcze jakby dziecinny.O Ryśku krążyłyróżne wieści.Jedni mówili, że się do niczego nie przyznaje, dru-dzy, że załamał się.Ktoś puścił gadkę, że usiłował w więzieniupopełnić samobójstwo.Zapytałam Staśka, czy to prawda.Zaprze-czył.Informował mnie jednak o całej sprawie skąpo i niechętnie.Dowiedziałam się od niego tylko tyle, że Rysiek rzeczywiściezamierzał nad ranem wyjechać ze Zwiernika.Miał wykupionybilet do Gdyni.Po pewnym czasie publiczne wzburzenie opadło, gadanie przy-cichło, każdy zajął się swoimi sprawami.Ja też.Od czasu do cza-su tylko, gdy mijałam nasz garaż, mimo woli czułam dreszcztrwogi i odwracałam głowę.Mknęły dni pracowite, nijakie, po-dobne do siebie.Po jakichś dwóch tygodniach pewnego dnia pod koniec dyżuruwpadła do mojego dziecińca jak bomba Janka Wąsikówna.Wiecie co?! wrzasnęła od progu, aż doktor Kosma podsko-czył na swoim foteliku. Brydę zwolnili!71 Coś ty?! zakrzyknęłam równie donośnie, nie zdając so-bie sprawy, że w moim głosie brzmi ulga. Rany boskie, dziewczyny, nie wrzeszczcie tak! mitygo-wał nas Kosma. Macie miny, jakbyście po milionie w totka wy-grały.Nie wiedziałem, że donżuan ma tyle wielbicielek. Skąd wiesz, Janka? dopytywałam się niecierpliwie, niezważając na zrzędzenie mojego szefa. Kordaszewska była, wiesz, ta z Zalipia.Co dzień przecieżnas nawiedza, ja twierdzę, że mogłaby w ośrodku zamieszkać nastałe.Cierpi na wszystkie choroby świata, jak usłyszy, że ktośkichnie, zaraz też ma katar.Wiedziałam, że Kordaszewska jest nie tylko chorą � urojenia,ale i najtęższą plotkarką na Zalipiu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki