Ostatni harem Prange Peter

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak wysokie okaże się honorarium, które za�raz otrzyma? Tę przygodę miał już właściwie za sobą, kończyła się teraz razna zawsze.Kilka minut pózniej stanął przed sułtanem.Abd�lhamit był blady i wy�glądał na osłabionego, jakby od wielu dni nie jadł i nie spał.Niemieckiegolekarza przyjął jednak niczym starego przyjaciela.Nie korzystając z pomocytłumacza, zwrócił się do niego po francusku.Feliksowi spadł kamień z ser�ca, najwyrazniej sułtan nie powziął najmniejszych podejrzeń.Pomimo złegostanu fizycznego władca wydawał się niemal wesoły, gdy uprzejmie i dowcip�nie dziękował Feliksowi za jego pracę, dzięki której udało się powstrzymaćzagrożenie epidemią w pałacu. Przede wszystkim jednak dodał potem dziękujemy panu za pańskiosobisty wkład.Również ten wykraczający poza zakres zlecenia.Gdy Feliks dostrzegł na twarzy Abd�lhamita fałszywy uśmiech, którytowarzyszył jego ostatnim słowom, nagle ogarnął go strach.Ten człowiekprzejrzał go na wylot! Całe to uprzejme przyjęcie było najzwyklejszą ko�medią.Co teraz będzie? Feliks postanowił zachowywać się tak, jakby nic niezrozumiał.Starał się ostrożnie podtrzymywać rozmowę. To był dla mnie ogromny zaszczyt, móc służyć Waszej Wiekuistej Do�stojności odpowiedział, kłaniając się. I z przyjemnością będę opowiadałw Berlinie o moim pobycie w stolicy waszego imperium.Cesarz Wilhelmbędzie zachwycony, gdy się dowie, z jaką pasją Wasza Wiekuista Dostojnośćwspiera naukę. To bardzo uprzejme z pańskiej strony odparł Abd�lhamit. Możeprzy okazji założy pan order, który panu przyznaliśmy.Jaki to był order?Ach, tak, Order Czystości.Ale zanim pozwolimy panu wrócić do ojczy�zny, czy przypadkiem czegoś pan nie zgubił? Sułtan pochylił się i wyciąg�nął w stronę Feliksa dłoń, w której trzymał podarowaną mu wcześniej zapal130niczkę. Byłoby szkoda, panie M�bius.Zadaliśmy sobie sporo trudu, by jądla pana wybrać.Feliks poczuł, że się czerwieni.Jak mógł być taki naiwny? Chowając zapalnicz�kę do kieszeni, spróbował złapać spojrzenie pułkownika Taifuna, ale ten odwróciłwzrok.Za to wielki gruby eunuch świdrował go swymi świńskimi oczkami.Przezparkiet przebiegł biały długowłosy kot, który wskoczył na poduszkę leżącą oboktronu.Sułtan podrapał go po karku, nie odwracając wzroku od gościa.Pełen obaw Feliks uświadomił sobie nagle, jak daleko znad Bosforu doEuropy.Tutaj nie obowiązywały żadne prawa czy ustawy, tutaj obowiązywa�ła jedynie wola sułtana.Poczuł, jak nagle uginają się pod nim nogi, i z trudem zachował wypro�stowaną postawę. Cóż to? zapytał Abd�lhamit. Czyżby odebrało panu mowę?Gdy roztrzęsiony Feliks próbował wydusić z siebie jakąś odpowiedz,sułtan sięgnął po jeden z pistoletów, które zawsze leżały w zasięgu jego ręki,i skierował lufę w stronę lekarza.Feliks mocno chwycił oparcie swego krze�sła.Zdawało mu się, że żyrandol zwisający z sufitu nagle zaczął się kołysać,bibeloty na lakierowanych stoliczkach i komodach ruszyły do tańca, a jegoserce biło tak szybko, jakby chciało wyskoczyć mu z piersi.Czyżby nadeszła godzina jego śmierci? Właśnie tutaj, w tym pełnym ab�surdów i odpustowych ozdób pałacu?Przez trwającą całą wieczność sekundę wpatrywał się w wylot lufy.AleAbd�lhamit nie nacisnął spustu.Dał tylko bronią znak Taifunowi i powie�dział coś po turecku.Pułkownik podszedł i wręczył Feliksowi zamszową sakiewkę, która byłatak lekka, jakby wypełniał ją ptasi puch. Oto zapłata za pańską pracę oświadczył sułtan.Z twarzy sułtana, najwyrazniej rozbawionego zmieszaniem Feliksa, znik�nął uśmiech.Nagle jego oczy nabrały tak smutnego wyrazu, jakby całe nie�szczęście świata spoczywało na jego barkach. Gdyby był pan muzułmaninem powiedział zmęczonym głosem byłby pan już martwy.Ale ponieważ jest pan niewiernym, nie jest pan go�dzien naszej kary.Odwrócił głowę i zapalił papierosa.Głęboko się zaciągając, drobnym,niemal niewidocznym skinieniem dłoni pozwolił Feliksowi odejść. Wszystkiego dobrego, mój fałszywy przyjacielu.13121ochodnia już dawno zgasła i w podziemnym korytarzu zapadły takie ciem�Pności, że z trudem można było rozpoznać czyjąś twarz.Wąska szczelinanad zamkniętymi żelaznymi drzwiami stanowiła jedyne zródło światła.Z ze�wnątrz nie dobiegał najlżejszy szmer, panowała niemal nierzeczywista cisza.Tylko niemowlę cichutko kwiliło. Znowu jest głodny? zapytała Eliza. Po co pytasz? odparła Fatima. Bo sama jesteś głodna? Myślisz, żeja nie jestem? Po prostu pytam.Mój Boże, ale się zrobiłaś drażliwa. Ja? Drażliwa? Chyba padnę ze śmiechu!Nadir przewrócił oczami tak, że Eliza widziała tylko lśniące białka. Nie kłóćcie się znowu.Błagam! A ty się nie wtrącaj! ofuknęła go Fatima, po czym znowu zwróciła siędo przyjaciółki. Może to moje dziecko jest winne temu, że tu siedzimy? Oczywiście, że nie.Czy ja coś takiego powiedziałam? Cały czas się skarżysz.Wciąż pytasz, czemu płacze.A on po prostu jestgłodny.Masz coś przeciwko mojemu dziecku? Jak dalej będziesz opowiadać takie bzdury, to w ogóle przestanę cięsłuchać. Mesut nie jest niczemu winien.Jeśli już mamy kogoś obwiniać, to cie�bie.Ja bym do tego nie dopuściła.To wszystko twoja wina! Co ty mówisz? Eliza zerwała się z płaszcza, który Nadir rozłożył dlanich na podłodze. Oszalałaś? Nie rób z siebie niewiniątka.W końcu to był twój pomysł, żeby spro�wadzić tego niemieckiego lekarza.Wiedziałaś, jak to się może skończyć. Ter az odebrało mi mowę.Przecież.przecież ja to zrobiłam tylko dlaciebie! Naprawdę? zapytała Fatima [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki