PH Saylor S. Rzym

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ludzie mówią, że widać go wyraznie aż z góry Alba, o dziesięć mil stąd przy viaAppia! Znasz historię jego powstania? Tak.Kiedy Spuriusz Karwiliusz rozgromił Samnitów, zebrał ich zbroje ihełmy i przetopił na posąg.Jego monumentalny rozmiar jest więc dosłownymobrazem wielkości naszego zwycięstwa nad odwiecznym wrogiem.Zpozostałego po odlaniu metalu konsul kazał wykonać własny wizeruneknaturalnej wielkości, który ustawił u stóp boga. Tego nie musisz mi opisywać.Dokładnie pamiętam, jak brzydki jestKarwiliusz! A kwadryga na szczycie świątyni? Jak się prezentuje? Stara byłazrobiona z terakoty, wiesz? To materiał wdzięczny w obróbce, ale dośćdelikatny.Od czasu do czasu trzeba było ją naprawiać, ale niektóre części byłytak stare jak sama świątynia i prawdopodobnie stworzone ręką nie kogoinnego, jak wielkiego Wulki.Teraz jednak pierwotną rzezbę zastąpiła jejdokładna kopia z brązu. Pamiętam tę terakotową przytaknął Keso. Wierz mi, senatorze, że nowarobi o wiele większe wrażenie.Szczegóły twarzy Jowisza, rozszerzone nozdrzarumaków, ozdoby rydwanu.to wszystko aż zapiera dech! Ach, gdybym wciąż miał dawne oczy! Nową rzezbę wykonali moiprzyjaciele, Gnejusz i Kwintus Ogulniusze.Cieszy mnie, gdy młodsze pokoleniepodejmuje sztandar populizmu.Kiedy obaj bracia służyli jako edylowiekurulni, wytoczyli proces najgorszym lichwiarzom i doprowadzili do ichskazania.Za skonfiskowane dobra opłacili między innymi tę nową kwadrygęJowisza, a także nowy pomnik Romulusa i Remusa na Palatynie, który stał siętaką świętością dla prostego ludu. Wyobraz sobie, Appiuszu Klaudiuszu, że jeszcze go nie widziałem. Naprawdę? To tak jak ja, ale mnie usprawiedliwia ślepota.Jakże twój kuzynKwintus musi nienawidzieć Ogulniuszów i ich polityki! Mojego czcigodnego kuzyna nazywamy teraz Maksymusem powiedziałKeso. Przypuszczam, że celowo zabronił całej rodzinie składać hołd ichwspaniałemu dziełu.Musimy więc tam niezwłocznie pójść, abyś je wreszciezobaczył.Zeszli z Kapitolu, ponownie przecięli Forum i Schodami Kakusa wspięli sięna Palatyn.Niewolnik prawie nie był teraz Appiuszowi potrzebny, tak dobrzestarzec znał tę drogę.U stóp figowca, nieopodal chaty Romulusa i Remusa,stała na piedestale rzezba przedstawiająca blizniaków.Trudno ją było nazwaćmonumentalną, ale wizerunek był przejmujący: pod stojącą wilczycą dwanagie niemowlęta siedziały z zadartymi głowami, sięgając ustami do sutkówzwierzęcia. I jak ci się podoba, młodzieńcze? Jest niesamowita.Piękna i wzruszająca, a zarazem tchnie mocą. Jak myślisz, czy założyciel naszego miasta i jego nieszczęsny bratrzeczywiście zostali wykarmieni przez wilczycę? Tak mówi legenda. A ty nigdy legend nie kwestionujesz? Niektórzy są zdania, że wilczyca totylko metafora albo zbyt dosłowna interpretacja przekazu ustnego.Tymsamym słowem określa się w końcu także drapieżną odmianę kobiety.nierządnicę.Czy nie jest bardziej prawdopodobne, że blizniaków wyniańczyłaraczej taka kobieta, a nie dzikie zwierzę?Klaudiusz nie mógł widzieć wyrazu twarzy rozmówcy, ale po nagłej ciszy sięzorientował, że Keso jest zaszokowany.Roześmiał się jowialnie. Wybacz mi te obrazoburcze słowa! O takich rzeczach na pewno się niemówi w statecznych domostwach Fabiuszów. Niektóre z twoich myśli są.są dla mnie nowością przyznał Keso. Ojciecopowiadał, że często krytykowałeś jego sposób myślenia, ale też byłeś dlaniego inspiracją.Dziękuję, że pokazałeś mi wilczycę i blizniaków. Stąd mamy niedaleko do mojego domu. Klaudiusz znów się uśmiechnął.Chciałbyś może zobaczyć moją bibliotekę? Powiększyła się znacznie odczasów, gdy usiłowałem twojego ojca nauczyć greki.Co miesiąc przybywająnowe papirusy.Sam ich oczywiście czytać nie mogę, ktoś musi to robić zamnie.A ty masz bardzo miły głos, Kesonie. Senatorze, byłoby to dla mnie zaszczytem.Wkrótce potem wchodzili do westybulu willi Klaudiusza. Najpierw coś chyba przekąsimy zaproponował gospodarz. A potemmożemy się zabrać do pracy nad tym zbiorem aforyzmów, o którymwspominałeś.Keso kiwnął radośnie głową, ale po chwili zmarszczył brwi. Jedno z twoich powiedzeń ojciec uważał za szczególnie inspirujące.Coś oarchitekturze i losie. Każdy jest architektem własnego losu? Tak jest! Dla ojca była to życiowa dewiza. Jestem pewien, że nikt tak wiernie nie stosował się do niej jak mójprzyjaciel Keso Fabiusz Dorso!�CIEC SCYPIONA216 r.p.n.e. Raz już rzuciliśmy tych przeklętych Kartagińczyków na kolana.Tak będzie itym razem! oświadczył Kwintus Fabiusz Maximus z miną tak surową, że niepowstydziłby się jej jego pradziadek, który jako pierwszy przybrał ten dumnyprzydomek.W jednej dłoni trzymał kubek wina, drugą postukiwał po górnej wardze, cojeszcze bardziej zwracało uwagę patrzącego na dużą brodawkę jedyny znakszczególny na przeciętnej poza tym twarzy, od którego przyjaciele żartobliwieochrzcili go Werrukosusem.Siedzący po przeciwnej stronie jadalni młody Keso ukradkiem zerknął nagospodarza który budził w nim niemały lęk i pomyślał, że wiele by dał, abyjego własne fizyczne niedoskonałości ograniczały się do jednej czy dwóchbrzydkich narośli.Keso jedną nogę miał krótszą i dziwnie skrzywioneprzedramię, nie zawsze też mięśnie tej ręki chciały go słuchać.Chodził, lekkoutykając, i nie był zdolny do jazdy konnej.To jeszcze nie byłoby najgorsze, alena dobitkę cierpiał na epilepsję.Trzepotanie w głowie zjawiało się w najmniejodpowiednich momentach, a czasem pozbawiało go przytomności.Pomimo tych ułomności matka zawsze zapewniała go, że jest pięknymchłopcem.Teraz, w wieku dwudziestu lat, Keso wiedział wystarczająco dużo,by móc spojrzeć krytycznie na swoje odbicie w lustrze i się przekonać, że niebyły to matczyne pochlebstwa ani pobożne życzenia, ale po prostu prawda.Zezwierciadła patrzyły nań spod grzywy lśniących włosów o barwierozświetlonego słońcem miodu oczy o rzadkim odcieniu błękitu, osadzone wtwarzy, która mogłaby być modelem dla greckich rzezbiarzy.Cóż jednak komupo urodzie, jeśli ciało nie nadaje się do siodła, marszu czy walki, jak tegowymagają czasy? O wiele lepiej mieć silne, zdrowe członki i paskudnego pypciawielkości ziarna grochu, jak wielki i potężny kuzyn Kwintus który w tejwłaśnie chwili przyłapał go na gapieniu się i wbija w niego gniewne spojrzenie.Keso spuścił wzrok i nerwowo poklepał czubkami palców złote fascinum naszyi, drogocenny rodzinny amulet, który włożył specjalnie na tę okazję.Dwaj pozostali goście też byli w jego wieku.Jednym z nich był kuzyn Kesonai syn Maksymusa, również noszący imię Kwintus, a drugim przyjaciel ich obu,Publiusz Korneliusz Scypio.Atmosfera spotkania była poważna; nazajutrz zrana młody Kwintus i Scypio mieli wyruszyć na wojnę.Jakże Keso pragnąłjechać z nimi!Od poruszającej mowy Appiusza Klaudiusza Cekusa, nawołującego w senaciedo niezłomnej walki z najezdzcą Pyrrusem, upłynęło siedemdziesiąt lat [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki