Robertis Carolina de Niewidoczna góra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sam fakt mówienia o tym poruszył w niejkalejdoskop pamięci.Słowa padały z jej ust jak kolorowe szkiełka, asiedząca naprzeciwko kobieta zachłannie ich słuchała.W końcu Evazamilkła. Czyli jesteś teraz szczęśliwa? Nie wiem.A ty? Tak odpowiedziała Zol�, unosząc brew. Ale też poniosłamwielkie straty. Jakie na przykład? Na przykład straciłam matkę.W pokoju pojawiła się nagle Coco, jej mocne ręce, dzwięczny śmiechi biodra jak mury fortecy. I ciebie.Eva spojrzała w okrągłe lustro, w którym odbijało się zachmurzoneniebo, za to Zol� wbiła wzrok w stolik do kawy, jakby nagle czymś jązaintrygował. Czy jesteś zniesmaczona?Za oknem światło nabrało złocistego odcienia, a jego okruchywpadały do połyskliwej rzeki.Przynajmniej rzeka była ta sama cozawsze, długa i szeroka.Całymi latami marzyła o tym, aby się przez niąprzeprawić, zanim w końcu do tego doszło.O świcie weszła na statek zeswoim najlepszym przyjacielem,241dwudziestoletnia, spragniona jego ciała i jeszcze wielu innych rzeczy,pewna swoich pragnień i jednocześnie wszystkiego niepewna.Może duchtamtej dziewczyny nadal unosi się na lalach.Nad dachami przefrunęłamewa, by po chwili zniknąć. Nie.Na twarzy Zoli pojawiła się ulga. Ale mam jedno pytanie. Słucham? Czy zrezygnowałaś z poezji? Nie.Jako poetka występuję pod pseudonimem. Aha. Jestem dziewczyną ze wsi, żyję gdzieś w pampie. No nie. W dodatku jestem niewidoma. Zol�, poczekaj.Chyba nie jesteś Soledad Del Valle? Pomyśl chwilę: jak taka skromna pustelnica, w dodatku ślepa, którażyje gdzieś daleko w pampie, mogłaby kiedykolwiek przyjechać domiasta?Eva sięgnęła po ciastko, ale zamiast je zjeść, zaczęła metodycznierozdzielać je na warstwy. O czym myślisz? O tym, że świat to jeden wielki żart. Wesoło ci? Czy ja wiem.Zol� uśmiechnęła się i zaproponowała: Może umyję ci włosy?Wypady na piętnaste piętro stały się jej skrzętnie skrywaną tajemnicą.Wysoko, jeszcze wyżej, aż do orlego gniazda Zoli, gdzie było tyle rzeczy,które tak lubiła: dużo światła, wonne lilie, gładki marmur i lustra.Lubiłanawet swoje czarne, cienkie włosy na podłodze.Za każdym razemspadały trochę inaczej.Zol� co chwilę zanurzała palce w jej czuprynie. Eva?242 Hm? Czy to jest przyjemne? Bardzo.To najprzyjemniejszy sposób mycia głowy na świecie. Ja to nazywam masażem głowy. Nazywaj to, jak chcesz, choćby niebiańskim głaskaniem.Zapadła się w fotelu i pozwoliła spłukać sobie głowę ciepłą wodą oróżano-migdałowym zapachu.Wprawne palce przesuwały się po jejwłosach tak, jakby szukały w nich drobinek złota. Nic dziwnego, że kobiety to uwielbiają.Ale musisz przyjąć odemnie zapłatę. Nie chcę o tym słyszeć. Przecież w ten sposób zarabiasz na życie! Pewne rzeczy są ważniejsze od pieniędzy.Ciiiicho, odpręż się.Eva zamknęła oczy.Zol� delikatnie ujęła jej głowę i rozprowadziłapiankę o zapachu kwiatowo-orzechowym.Eva sama poczuła się jakkwiat, kwiat odrobinę zwierzęcy, na przykład anemon morski, mokry iśliski, który faluje, otwiera się i poddaje instynktom. Och, dziękuję. Za co? Za to, że.że dzięki tobie czuję się jak syrena. Uważaj, bo ci ogon wyrośnie zaśmiała się Zol�.Miała te sameręce co dawniej, z tą różnica, że teraz jejpaznokcie zdobił ciemnoczerwony lakier.Zdawało się, że przesiewanimi wyimaginowane złoto, zapisuje nowe stronice, przewraca kartki jużzapisane, ociera łzy.Eva znała te ręce i one też ją znały, może nawetlepiej niż sama siebie, takie przynajmniej czasami odnosiła wrażenie.Zlizgały się po jej głowie, potrącały sznur pereł na szyi i kolczyki.Kontakt tych palców z zakamarkami jej skóry był prawie nie dozniesienia; czuła się tak, jakby zbroja, którą sobie ukuła, miała ladachwila rozpuścić się w misce pachnącej wody, jakby nic nie mogło243się ukryć przed nimi i jakby żadna rzecz nie chciała pozostać wukryciu.Bywały takie dni, kiedy nie troszcząc się o to, czy się odsłania,czy nie, poddawała się im łapczywie, wolna i swobodna.Pragnęła obmyćsię w tej wodzie, urodzić się od nowa, powtórnie otrzymać chrzest wsekretnym morzu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki