Vlugt Simone van der Zjazd szkolny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- �smego maja skończył pisać egzamin z matematyki dopiero o wpół dotrzeciej.Jego matka potwierdza, że wkrótce potem był w domu.To oznacza, że nie mógł wtym czasie spotkać Isabel na Ciemnych Wydmach.Siedzę na kanapie w szlafroku, z gorącym kubkiem herbaty w jednej ręce, z telefonemw drugiej.Jest dziewiąta rano, poranne słońce kpi sobie z lęku i przerażenia minionej nocy.- Dlatego do pana dzwonię - mówię ciągle jeszcze schrypniętym głosem.- Pomyliłamsię.Olaf van Oirschot nie ma nic wspólnego ze śmiercią Isabel.Po drugiej stronie zapada pełna zdumienia cisza.- Och! - dziwi się Hartog.- Skąd nagle taka zmiana?- Dziś wczesnym rankiem pojawiły się ostatnie brakujące fragmenty całej układanki.Przypomniałam sobie nagle, jak to było; wiem, kto zabił Isabel.Znów cisza.- To był ktoś mi nieznany.Klęczał przy niej, kopiąc jak szalony.Isabel nie żyła.Widziałam jej głowę odrzuconą do tyłu, oczy i usta szeroko otwarte.Ten mężczyzna podnósłna chwilę głowę, jakby wyczuł, że go śledzę, nie zauważył mnie jednak.W tym momenciezobaczyłam wyraznie jego twarz.Bałam się, że mnie dostrzeże, i szybko się oddaliłam.Milczenie przedłuża się.Słyszę szelest papieru i widzę przed sobą Hartoga robiącegonotatki.- Czy potrafiłaby pani rozpoznać jego twarz, gdybyśmy pokazali pani różnefotografie? - pyta.- Wydaje mi się, że tak.Umawiamy się.Biorę wolne na czas bliżej nieokreślony.Opowiadam Zinzy całą historię jaknajbardziej barwnie, po czym dzwonię do Robina.Jest w pracy.Kiedy mu mówię, dlaczegodzwonię, proponuje jednak, że przyjdzie od razu.Pół godziny pózniej jest u mnie.- Sabinę! - Patrzy przerażony na moją szyję z pręgami.- Jaki bandyta ci to zrobił?- Olaf.- Siadam wygodniej na kanapie i stawiam kołnierz szlafroka, żeby Robinodwrócił przerażony wzrok od mojej szyi.- Zabiję go! - woła Robin z pasją.- Czy on zupełnie zwariował? Byłaś już w tejsprawie na policji?- Nie i nie zrobię tego - odpowiadam.- Olaf nie zabił Isabel.Jestem tego pewna.- Może nie zabił Isabel, ale o mały włos zabiłby ciebie.Dlaczego nie złożyćdoniesienia? Nie rozumiem! Ten szaleniec znowu się tu pojawi.- Nie przyjdzie - mówię wpatrzona przed siebie.- Nie miał zamiaru mnie krzywdzić.Był po prostu zły, rozwścieczony do białej gorączki.Też bym była wściekła, gdyby mnie ktośniesłusznie posądził o zabójstwo i musiałabym całą noc spędzić w komisariacie.W pewiensposób mi tym pomógł.- Delikatnie masuję szyję.- Jak to? - wydusza z siebie Robin, pełen niezrozumienia i wrogości.- Ostatni brakujący fragment pamięci pojawił się niespodziewanie.Tak jakbym mogłabyć z powrotem podczas tamtej chwili, kiedy Isabel przeżywała to samo.- Wstrząsa mnądreszcz.Przygryzam wargi, by opanować emocje.- To straszne tak umierać - szepczę.-Naprawdę straszne!Robin siada na kanapie, obejmując mnie ramieniem.- Wierzę ci - mówi poważnie.- Dlatego nie uważam za rozsądne puszczać tegoszaleńca wolno.Mógł być wściekły; ale to jeszcze nie powód, żeby cię dusić.Pójdziemyrazem na policję?Znużona, zaprzeczam ruchem głowy.- Sabinę, uważam, że to twój obowiązek.Spójrz tylko! - Delikatnie odciąga mi ręce odszyi, kołnierz szlafroka odchyla się.- Robin, proszę, daj spokój.Teraz dużo ważniejszy jest fakt, że wiem, kto jest zabójcą.Robin patrzy na mnie z lekkim przerażeniem.- Wiesz? To miałaś na myśli, mówiąc o ostatnim fragmencie?- Oczywiście że to.Robin musi przetrawić informację, patrzy przed siebie, wreszcie odwraca się do mnie.- Kto.?- Ktoś nieznajomy - odpowiadam szybko.- To była zupełnie nieznana mi twarz.Chociaż to nie do końca prawda, skądś ją znam, tylko nie wiem skąd.Robin przygląda mi się w milczeniu.- To był raczej młody człowiek - opowiadam.- Blondyn, pociągła twarz, głębokiebruzdy wokół ust.Gdzieś tę twarz widziałam, ale gdzie? Cały czas się zastanawiam.Robin ciągle mi się przygląda.- I co teraz? - pyta w końcu.- W południe jadę do Den Helder.Hartog chce mi pokazać parę zdjęć; może będęmogła kogoś rozpoznać.Oboje milczymy.- Zrobić ci kawy?- Zrób, proszę.Idę do kuchni, nastawiam ekspres.Kiedy zaczyna bulgotać, siadam z powrotem nakanapie i patrzę na brata.Robin wstał, wygląda przez okno, odwrócony do mnie plecami.- O czym myślisz?Nie odwraca się.- O zabójcy Isabel - mówi.- Też wiele o nim myślę.Co powoduje człowiekiem? Jak dochodzi do stanu, wktórym odbiera życie drugiemu człowiekowi? Jak może z tym dalej żyć? Przemilczać cośtakiego?Robin się nie odzywa.- Czyta gazety, komunikaty na temat poszukiwań, słucha odczytywanych w telewizjilistów błagalnych napisanych przez rodziców.Jak może nie zareagować? Nie odczuwać żalu,skruchy, jedynie strach?Oczy Robina wciąż spoczywają na mnie.- Powiedziałaś przed chwilą, że wrócił ci ostatni fragment pamięci.- Tak.- Oglądam swoje paznokcie, unikając jego wzroku.- I dziś w południe ujawnisz zabójcę.- Tak.- Czy naprawdę chcesz to uczynić? - W głosie Robina brzmi coś, co sprawia, żenajchętniej podbiegłabym do niego i rzuciła mu się na szyję.Tkwię jednak w tym samymmiejscu, z podciągniętymi kolanami, i nie mam odwagi na niego spojrzeć, nie mówiąc już oobjęciu go.- Muszę - odpowiadam cicho.- Dlaczego? Jesteś przekonana, że masz rację? Mam na myśli fakt, że twoja pamięćopuściła cię na tak długo.Sama mówiłaś, że często śniło ci się to, co mogło spotkać Isabel.Skąd wiesz, że to, co ci się właśnie przypomniało, nie jest snem? - Robin chodzi po pokoju wtę i z powrotem, z jedną ręką w kieszeni, drugą wymachując jak adwokat na sali sądowej.- Nie wierzę, żeby to był sen - mówię.- Policja myśli tak samo jak ty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki