Watts Peter Odtrutka na optymizm

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To powinno być niemożliwe, nawet gdybykonstable nie skonfiskowali mi hełmu.A mimo to, proszę: strużka boskości, niczym cieniutkipromyk słońca przebijający się przez grubą burzową chmurę.Nie obezwładnia, nie płynieprzeze mnie jak przedtem; ale i tak przynosi pociechę.On jest wszędzie.Jest nawet tutaj.Nieda się Go odciąć polami tłumiącymi, nie bardziej, niż da się wyłączyć Słońce, zamykającokno.Bóg mówi mi: Miej siłę.Jestem z tobą.Mój lęk cofa się jak woda podczas odpływu.Odwracam się do konwojentów iuśmiecham; z nimi też jest Bóg, niech tylko sobie to uświadomią.Chyba jednak sobie nie uświadamiają.Gdy na mnie patrzą, w ich twarzach coś sięzmienia.Kiedy przedtem się do nich odwracałem, miny mieli po prostu ponure i niechętne dowspółpracy.Teraz, z jakiegoś powodu, prawie się boją.***Prowadzą mnie do świątyni, ale nie do biskupa, lecz przez tunel światła.Mówią, że tow zupełności rutynowy zabieg, chociaż ja przechodziłem przez tunel dopiero cztery miesiącetemu i powinienem jeszcze na osiem miesięcy mieć spokój.Po wszystkim nie oddają mi pancerza.Prowadzą do sanktuarium biskupa, przezozdobne drzwi z podobizną ognistego krzyża i Bożym przesłaniem dla Konstantyna: In hocsigno vinces.Pod tym znakiem zwyciężysz.Zostawiają mnie samego.Znam jednak procedurę.Na zewnątrz są strażnicy.Sanktuarium jest ciemne i uspokajające, same poduszki, aksamitne zasłony imahoniowe kości.Nie ma okien.Ekran na jednej ze ścian rozjarza się kolejnymiprzestrzennymi obrazami.Każdy zatrzymuje się na parę chwil, a potem hipnotycznieprzepływa w kolejny: podnóże pasma Synaj; Proliniusz prowadzący szarżę przeciwkoHindusom; sama Zwięta Grota, gdzie Bóg ukazał Mojżeszowi Krzew Gorejący; gdziewskazał nam wszystkim drogę do Ducha.- Spróbuj sobie wyobrazić, że nigdy jej nie znalezliśmy.Odwracam się i widzę biskupa stojącego za mną, jakby dopiero co sięzmaterializował.Trzyma dużą kopertę koloru kości słoniowej.Przygląda mi się znieznacznym uśmieszkiem na ustach.- Mój nauczycielu? - mówię.- Wyobraz sobie, co by było, gdyby Konstantyn nigdy nie miał tego widzenia, gdybyEuzebiusz z Cezarei nigdy nie wysłał ekspedycji w góry Synaj.%7łe Groty po Mojżeszu jużnikt ponownie nie odkrył.Nie ma tysiącletniej spuścizny, nie ma technologicznegoodrodzenia.Jest tylko jeszcze jedna niedowodliwa legenda o proroku, który miałprzywidzenia w górach.I jeszcze dostajemy dziesięć przykazań, ale żadnych narzędzi, żeby jeegzekwować.W niczym nie bylibyśmy lepsi od pogan.Wskazuje mi gestem sofę, dekadencki mebel, cały w tapicerce barwy wina.Nie mamochoty siedzieć, ale nie chcę go też urazić.Siadam ostrożnie na brzeżku.Biskup nadal stoi.- Bo wiesz, ja tam byłem - ciągnie.- W samym sercu Groty.Klęczałem tam, gdziepewnie klęczał sam Mojżesz.Czeka na reakcję.Odchrząkuję.- Musiało to być coś nie do opisania.- Nie bardzo.- Wzrusza ramionami.- Przy porannych obrzędach pewnie czujesz siębliżej Boga.W końcu to takie.nierafinowane.Surowa ruda.Już dość niesamowity jest samfakt, że jakiś naturalny wytwór w ogóle był w stanie wywołać w ludziach jakiekolwiekprzeżycia religijne, nie mówiąc o spójnych na tyle, żeby móc rozwinąć z nich kulturę.I takjednak.efekt jest o wiele słabszy, niż można by się spodziewać.Przereklamowane i tyle.Przełykam ślinę i trzymam język za zębami.- Oczywiście, o dowolnych przeżyciach religijnych można w zasadzie powiedzieć tosamo - ciągnie, bluzniąc beznamiętnie.- Taka tam elektryczna czkawka w płacieskroniowym, nie bardziej boska niż siła, która porusza igły kompasów i przyciąga żelazneopiłki.Pamiętam, jak pierwszy raz usłyszałem takie słowa: wraz z resztą przedszkola, tużprzed Pierwszą Komunią. To jak sztuczka magiczna , powiedzieli. Jak szum zakłócającyradio.Dezorientuje tę część mózgu, która pilnuje granic twojego �ja�, która wie, gdzie siękończysz, a zaczyna się reszta - i ona w takim stanie myśli, że ciągniesz się wnieskończoność, że jesteś jednością z całym dziełem stworzenia.Nabiera cię, wierzysz wtedy,że jesteś w obecności Boga.Pokazali nam zdjęcia mózgu tkwiącego jak wielkapomarszczona śliwka w ciemniejszym konturze ludzkiej głowy, strzałkami i podpisamikierując naszą uwagę ku odpowiednim ośrodkom.Porozkładali różdżki i czepki modlitewne,ukazując malutkie magnesiki i elektromagnesiki, misterne instrumenty, które pozwoliłypodporządkować całą rasę.Nie do wszystkich dotarło od razu.Gdy jest się dzieckiem, elektromagnes to poprostu inne słowo na cud.Byli jednak cierpliwi, powtarzali, co najważniejsze, słowamiodpowiednimi dla młodych umysłów, aż pojęliśmy podstawową kwestię: jesteśmy tylkocielesnymi maszynami, a Bóg jest usterką.Po czym włożyli nam na głowy czepki modlitewne, otworzyli na Ducha idowiedzieliśmy się, ponad wszelką wątpliwość, że Bóg istnieje.To przeżycie wykraczałopoza wszelką debatę, wykraczało poza logikę.Nie było miejsca na argumenty.Wiedzieliśmy.Wszystko inne to były tylko słowa. Pamiętajcie , powiedzieli potem. Kiedy poganie będą wam mówić, że wasz Bóg tokłamstwo, wspomnijcie tę chwilę.Nie mogę uwierzyć, że biskup pogrywa teraz ze mną w tę samą grę.Jeśli to żart, to wbardzo złym guście.A jeśli mnie sprawdza, to też słabo mu się udaje.Jednak żadna zalternatyw nie tłumaczy, czemu się tu znalazłem.Ciśnie mnie jednak o odpowiedz:- Zgadzasz się?Lawiruję ostrożnie.- Uczyli mnie, że Duch mieszka tak samo w opiłkach żelaznych i igłach kompasu, jakw naszych mózgach i sercach.Nie jest przez to ani trochę mniej boski.- Biorę wdech.- Niechcę nikogo urazić, nauczycielu, ale czemu mnie tu sprowadzono?Zerka na kopertę w ręku.- Chciałem pomówić o twoim ostatnim.przykładnym wykonaniu zadania.Czekam, nie nabierze mnie.Strażnicy nie traktowali mnie jak kogoś, kto przykładniewykonał zadanie.- Dzięki takim jak ty - ciągnie - cały czas mamy nad poganami przewagę.To, co dajenam Duch, to nie tylko technologia, to także pewność.My naszego Boga znamy.Jestpoznawalny empirycznie, daje się sprawdzać, dowodzić i doświadczać zmysłami.Nie mamywątpliwości.Ty nie masz wątpliwości.Dlatego od tysiąca lat jesteśmy niezwyciężeni, dlategoani szpiedzy z Peryferii, ani pogańskie machiny latające, ani przestwór oceanu nas odzwycięstwa nie powstrzymają.Nie są to słowa, które wymagałyby potakiwania.- Wyobraz sobie, jak to musi być: musieć wierzyć.- Biskup kręci głową, jakby zesmutkiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki