William S. Burroughs Zachodnia kraina

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszyscy sązgodni, że sam system autorytarny byłby zgubny dla ichwspólnego celu i prowadziłby tylko do starych oszustw,kłamstw i tworzenia hierarchicznych struktur.Wykorzystując w ten sposób uzyskaną iutrzymywaną wolność, pewne grupy pracująniestrudzenie nad obaleniem wolności i przywróceniemporządku Jednego Boga, Jednej Partii.Grupy te jednakwymierają.Co pewien czas wydajemy Zarządzenie oNaruszeniu Porządku Publicznego - ZNPP - i danągrupę likwiduje się w ten czy inny sposób, jak krowy znosacizną.Sekwencja filmowa.a teraz wyobraz sobie, że nieżyjesz i całe twoje życie rozpościera się przed tobąpanoramicznie: rozległy labirynt pokoi, ulic,krajobrazów, nie w sekwencji, ale wprzemieszczających się wiązkach skojarzeń.Twój pokójna strychu w St.Louis otwiera się na poddasze wNowym Jorku, skąd wychodzisz na ulicę w Tangerze.Są tam wszyscy ludzie, jakich znałeś.Coś podobnegodzieje się, rzecz jasna, w snach.Kiedy ma się doczynienia z nieprzyjacielem, strategia polega nazwabieniu go na własny teren.Zamiast przekraczaćrzekę, sprowadz ludzi z przeciwległego brzegu na swojąstronę, gdzie znasz wszystko i masz pod sobą swoichsojuszników.*Miasto podobne do Tangeru nad wezbraną rzeką,przepływającą tam, gdzie biegła kiedyś Avenida deEspa�a.Razem z Waringiem i jego służącymTarguistim zatrzymaliśmy się w pensjonacie Riverfront.Mamy balkon nad rzeką, gdzie przesiadujemywieczorami na trzcinowych krzesłach, patrząc, jakpłetwy rekinów kroją połyskliwą zieloną wodę, poktórej pływają łodzie.Zapach glinianych chałup istojącej morskiej wody.Siedzimy, popijając poncz, dżinz cukrem i cytryną albo rum z mlekiem kokosowym, alew tę miłą, leniwą scenę wkradła się fałszywa nuta.Do tego samego pensjonatu przychodzi na kolacjęstary maniak religijny, bo jego żona jest zbyt wierząca,żeby gotować, i całymi dniami czyta Biblię.Krąży teżze trzydziestu naprzykrzających się typów, którzynazywają siebie wybrańcami Jehowy.Waring i jazamierzamy pozbyć się ich raz na zawsze, wnoszącskargę do szwagra Targuistiego, kapitana policji.Kiedyma się do czynienia z takimi świrami, wszystkie chwytysą dozwolone.Jak to się często zdarza, los daje mi kuksańca.Pewnego popołudnia stoję na tyłach pensjonatu, kiedyjakiś wybrany dupek podpełza do mnie jak wredny starykrab i mówi:- Uważasz, że Missouri to dziura? Ja jestem zMissouri.- Po czym wchodzi do holu, żeby czytaćBiblię.W odległości dwudziestu kilku metrów widzęjego żonę, jak stoi przed drewnianym domem z 1910roku i rozmawia z drugim starym wenusjańskimśmieciem nazwiskiem siostra Willoughby.Wtedy dlazabawy unoszę się w powietrze na wysokość szesnastumetrów, chyba zrobilibyście to samo? Na mój widokbabsko zaczyna wrzeszczeć:- Szatan! Szatan! Szatan! - Wbiega do domu iwypada ze strzelbą.Przy kolacji spotykam tego biblijnego pierdziela zprzygarbionym synem-tłuściochem, jakbywyrzezbionym ze starego łoju.- Boże, Boże, gdzie jest moja towarzyszka? - jęczystaruch i wlepia we mnie gały, nie podejrzliwie, ale poprostu tak jak gapi się na każdego, kto pije piwo, a samwygląda paskudnie i niepoczytalnie.Zapomniałem, żejest wegetarianinem, i nie będę miał przyjemnościoglądania, jak zjada swoją drugą połowę.Tak czyinaczej nie ma czasu do stracenia.Musimy dotrzeć nakomisariat, zanim zgłosi zaginięcie żony, a siostraWilloughby zacznie mówić językami.- Przepraszamy, że zawracamy panu głowę naszymisąsiedzkimi sprawami, ale ta stara Willoughby wariuje.Wrzeszczy na amerykańskie nauczycielki z ważnymikartami kredytowymi American Express, że sądziwkami, a pensjonat Riverfront traci klientów, bowielebny Norton wygłasza w barze kazania owstrzemięzliwości.Ci ludzie nękają turystów.Kapitan unosi wzrok, jego twarz pochmurnieje.- Przyszliśmy do pana dlatego, że żona wielebnegoznikła jakiś czas temu.Mamy poważne podejrzenia.wszystko wskazuje na to.świadek słyszał strzał.- On ma oczywiście pozwolenie na broń.(Marokańska policja nie przeoczy niczego).- Kapitanie, on pewnie zjadł szczątki żony.To jedenz obrzydliwych obyczajów tych ludzi.W dodatku taWilloughby.to bardzo niebezpieczna kobieta.Gotowajest napaść na turystę w drodze do banku.Marokańczycy są światłym, cywilizowanym narodem.Benemakada słynie, nawet w Ameryce, z szybkiegoradzenia sobie z ludzmi umysłowo chorymi, zanimpopełnią jakąś straszną zbrodnię.(Myślę, że im wcześniej podadzą siostrze Willoughbyjakiś silny środek uspokajający, tym lepiej).Pakujemy się do wozu policyjnego i zawozimysiostrę Willoughby do Benemakada.Prosimy tędy, donieba bram.Po chwili wychodzi do nas młody angielskilekarz, zdejmując biały fartuch.- Torazyna, którą w nią wpompowałem, uspokoiłabywściekłego konia.Zanim straciła przytomność,wrzeszczała, że spadłeś z nieba jak szatański sęp,porwałeś jej siostrę i zamieniłeś w królika.- Unoszącbrew, przyjrzał mi się pytająco.- Naprawdę to zrobiłeś,stary? Dobra robota, i w ogóle.A, chyba trzeba jej daćjeszcze raz.Właśnie wezwała imienia pańskiegonadaremno.Teraz czas na wielebnego Nortona.- Ależ mojej żony nie ma dopiero od tego popołudnia.Po powrocie nie zastałem jej w domu, nie mogłem teżznalezć siostry Willoughby, która miała przyłączyć siędo nas podczas wieczornej modlitwy.- Pańscy sąsiedzi twierdzą coś innego.Ich zdaniempani Norton nie ma już od blisko dwóch tygodni.-Kapitan wyciąga kartkę papieru.- Panie Norton, mamtutaj zezwolenie na strzelbę.Gdzie jest ta broń?- Cóż, właściwie nie wiem.Zazwyczaj trzymam jątam w kącie przy drzwiach.Może ukradły ją arabusy.Wchodzi policjant ze strzelbą.- Znalazłem ją zakopaną pod domem, kapitanie.- Panie Norton, mam obowiązek aresztować pana podzarzutem zabójstwa.Jesteśmy cywilizowanym narodem.Nie stosujemy kary śmierci.Jeśli uznają, że popełniłpan morderstwo w afekcie, może dostanie pan tylkodwadzieścia lat.- Uśmiechając się upiornie, kapitanszturcha wielebnego.- Ona bzykała się z jakimśArabem.Pan dostał szału.Zanim zorientował się pan,co się dzieje, zabił pan żonę.Kiedy pan to robił, szatanmusiał kierować pana ręką.Przyznaj się, człowieku,ulżyj swojej duszy.- Miałbym zabić moją świętą Mary? Musi pan byćszalony albo na żołdzie komunistów!- Takie gadanie nie przyniesie panu nic dobrego.-Kapitan wskazuje na drugiego policjanta, który trzymaw objęciach szkielet.- Jak pan to wytłumaczy?- To obyczaj naszej sekty.Patrzę porozumiewawczo na kapitana, a on posępniekiwa głową.- Niektórzy ludzie przechowują same prochy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki