[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Cóż, może i nie ma zatopionego miasta Is i nÄ™kajÄ…cego mnie we Å›nie woÅ‚aniajego podwodnych dzwonów, odkryÅ‚em wszakże swojskiego, angielskiego duszka imieniem Hob, który mieszka wDziurze, zwanej oczywiÅ›cie DziurÄ… Hoba - Hob's Hole.Ów dobroduszny Hob leczy krztusiec (znany w tej częściÅ›wiata jako koklusz), a Dziura Hoba to klifowa jaskinia w pobliżu wsi Kettleness - która pewnej ciemnej, gru-dniowej nocy wpadÅ‚a do morza, zeÅ›lizgujÄ…c siÄ™ w caÅ‚oÅ›ci w dół.Zaczniesz pewnie myÅ›leć, że grozi mi utoniÄ™cie lub zapadniÄ™cie siÄ™ w muÅ‚ i piasek.Fala porwaÅ‚a siatkÄ™,którÄ… nieostrożnie poÅ‚ożyÅ‚em obok siebie, kiedym w gÅ‚Ä™bokim stawie na Filey Brigg szukaÅ‚ opornego polipa -lecz jestem zdrów i caÅ‚y, jeÅ›li nie liczyć kilku chwalebnych zadrapaÅ„ o mÅ‚ode małże i skorupy pÄ…kli.Za dwatygodnie mnie odzyskasz - wraz z martwymi cudeÅ„kami z gÅ‚Ä™bin.- Mortimer Cropper twierdzi, że osobiÅ›cie powtórzyÅ‚ każdy krok tej trasy - powiedziaÅ‚ Roland do Maud-  Tak jak i mnie, poetÄ™ zapewne rozbolaÅ‚y nogi po dÅ‚ugiej wycieczce do Pickering starÄ… rzymskÄ… drogÄ…, swymbystrym okiem musiaÅ‚ wszakże dostrzec wiÄ™cej rzeczy miÅ‚ych i ciekawych niż ja w czasach póz
niejszych.".- Nie przyszło mu do głowy, że Ash miał towarzystwo?- Nie.Tobie by przyszło, po lekturze tych listów?- Skądże.Brzmią dokładnie jak listy męża, spędzającego samotnie wakacje, który pisze do swej żony wpusty wieczór.Chyba że uznamy za istotny brak takich zwrotów, jak  Szkoda, że Cię tu nie ma" albo  gdybyświdziała".Tyle może wywnioskować krytyk tekstu, jeżeli pominąć jawną wzmiankę o zatopionym Is, ale onim, jak wiadomo, Ash wiedział już wcześniej.Pomyśl tylko - gdybyś ty był w stanie takiego podniecenia jakautor listów do Christabel - czy umiałbyś siąść co wieczór i pisać - do żony przecież - w obecności tejże Chri-stabel? Czy umiałbyś produkować te.odczyty z podróży?- Gdybym sądził, że muszę zrobić to dla niej - dla Ellen - może i umiałbym.- Trzeba do tego straszliwej samokontroli i dwulicowości.A te listy są takie - pojednawcze.- Jakby ją czasem trochę uspokajał.- Ale może mimowolnie coś w nich widzimy, bo przypuszczamy że.- A Christabel? Czy wiadomo, co robiła w czerwcu 1859 roku?- W Archiwum nic nie ma.Nic, aż do śmierci Blanche w 1860.Myślisz.?- Co właściwie stało się z Blanche?- Utopiła się.Skoczyła z mostu w Putney w mokrym ubraniu, z kieszeniami pełnymi dużych, okrągłychkamieni.Dla pewności.Są świadectwa jej wielkiego podziwu dla bohaterstwa Mary Wollstonecraft, która usi-łowała popełnić samobójstwo na tym samym moście.Najwyraz
niej zapamiętała, że Wollstonecraft nie mogłautonąć, gdyż ubranie unosiło ją na wodzie.- Maud, czy wiadomo dlaczego?- Właściwie nie.Zostawiła kartkę, mówiącą, że nie potrafi spłacić długów i że jest w tym świecie  oso-bą zbędną",  bezpożyteczną".W banku nie miała ani grosza.Koroner orzekł chwilową kobiecą niepoczytal-ność. Kobiety znane są z silnych i irracjonalnych wahań nastrojów" - tak się wyraził.- Bo są.Feministki używają tego argumentu, gdy mowa o wypadkach samochodowych i egzaminach.RL- Nie rozpraszajmy się.Rozumiem, co chcesz powiedzieć.Rzecz w tym, że naukowcy zawsze uważali,że Christabel przy tym była - zeznała, co prawda, że  nie było jej wtedy w domu", ale zawsze zakładałam, żechodziło o dzień, góra tydzień.- O jakiej porze roku umarła Blanche?- W czerwcu 1860.Nie wiemy nic o tym, co działo się z Christabel w roku poprzedzającym - nie mamynic, oprócz tych listów z Lincolnshire.Oraz, jak się zdaje, pewnych urywków z  Meluzyny" i kilku bajek, jakiewysłała do  Notatnika Domowego", między innymi - czekaj - o Hobie, który leczy koklusz.Co, oczywiście,niczego nie dowodzi.- Mógł jej opowiedzieć tę historię.- Mogła ją przeczytać gdziekolwiek.Sądzisz, że tak było?- Nie.Myślisz, że pojechała z nim do Yorkshire?- Tak.Ale jak to udowodnić? Albo udowodnić, że było inaczej?- Moglibyśmy sprawdzić w dzienniku Ellen.Jak myślisz, czy mogłabyś zwrócić się z tym do BeatriceNest? Nie mówiąc jej, po co, i nie wspominając o mnie?- To nie powinno być trudne.Zespół odzianych w białe prześcieradła upiorków o trupiozielonych twarzyczkach wtargnął w podsko-kach do kawiarnianej salki, wołając o coraz więcej, więcej i więcej soku.Dziecko w barwach wojennych i try-kocie aż zanadto uwydatniającym rysunek ciała zaczęło pląsać obok nich jak jakiś cherubin dzikus.- Co by o tym pomyślała Christabel? - zagadnął Roland.- Sama wymyśliła sporo goblinów.Dość dobrze wiedziała, czym jesteśmy.Raczej nie czuła się ograni-czona potrzebą szacunku otoczenia.- Biedna Blanche.- Zanim zdecydowała się skoczyć, przyszła tutaj, do tego kościoła.Znała pastora [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

centka.pev.pl