[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To nie była pierwsza wyprawa.- Ale pojawił się nowy wątek.- Tajemnicza wiadomość.- Tajemnicza? - zapytał Winter.Ringmar podszedł do biurka Wintera.Wziął kopię listu i prze-czytał.THINGS ARE NOT WHAT THEY LOOK LIKE.JOHN OSWALD IS NOT WHAT HE SEEMS TO BE.- Cóż - powiedział Ringmar.- Brzmi tajemniczo? - powtórzył Winter.- W każdym razie jak zapowiedz
tajemnicy.- Na tyle interesujÄ…ca, żeby tam pojechać?- Cóż.- Mówisz jasno i prosto, Bertil.To mi siÄ™ podoba.- Mnie rzuca siÄ™ w oczy ta tautologia.- Ringmar podniósÅ‚ wzrokznad kartki.- Ta wiadomość to dwa razy mniej wiÄ™cej to samo.Winter przytaknÄ…Å‚ i czekaÅ‚ na ciÄ…g dalszy.- Sprawy majÄ… siÄ™ inaczej, niż siÄ™ wydaje.To znaczy: John161Osvald nie jest tym, kim siÄ™ wydaje.Albo tym, za kogo uważajÄ… goinni.- Ringmar spojrzaÅ‚ na Wintera.- A za kogo go uważajÄ…? Zamartwego, nie? MyÅ›lÄ…, że utonÄ…Å‚.- Nie wiadomo.Nie wiadomo, czy utonÄ…Å‚.- Czy wÅ‚aÅ›nie to mówi ta wiadomość? %7Å‚e nie utonÄ…Å‚? %7Å‚e nie żyjejuż od wojny, ale wcale nie utonÄ…Å‚?- To jak zginÄ…Å‚? - zapytaÅ‚ Winter.Zaczęło siÄ™.RuszyÅ‚ wewnÄ™trzny dialog, podkrÄ™cony tak, żeby gobyÅ‚o sÅ‚ychać.Czasem to przynosi skutki.Nigdy nie wiadomo.- Zbrodnia - powiedziaÅ‚ Ringmar.- Zamordowano go?- Może.Albo doszÅ‚o do karygodnego zaniedbania.Może to byÅ‚wypadek.- Ale ktoÅ› o tym wie?- Tak.- Ten, kto napisaÅ‚ list?- To nie musi być ten ktoÅ›, kto miaÅ‚ coÅ› wspólnego z jego zagi-niÄ™ciem.Z jego Å›mierciÄ….- Sprawy majÄ… siÄ™ inaczej, niż siÄ™ wydaje - powtórzyÅ‚ Winter.- W takim razie musimy wymyÅ›lić, jak to zinterpretować - po-wiedziaÅ‚ Ringmar.- Może nie dostrzegamy wszystkich szczegółów.- No to potrzebujemy kogoÅ›, dla kogo angielski jest jÄ™zykiemojczystym.- Przecież jest ten twój znajomy.Macdonald.- On nie jest Anglikiem.Jest Szkotem.- To nawet lepiej.List przyszedÅ‚ ze Szkocji.Winter kolejny raz przeczytaÅ‚ list.- To nie musi dotyczyć tylko Johna Osvalda - powiedziaÅ‚.- Możepierwsza linijka wcale nie mówi o nim.- Mów jaÅ›niej.- Może chodzić o coÅ›, co siÄ™ z nim wiąże.O jego historiÄ™.O lu-dzi, którymi siÄ™ otaczaÅ‚, wtedy i teraz.- O krewnych - dodaÅ‚ Ringmar.- Jego dzieci i wnuki.162- Jego dzieci i wnuki nie sÄ… takie, na jakie wyglÄ…dajÄ…?Ringmar wzruszyÅ‚ ramionami.Winter przeczytaÅ‚ te dwa zdania po raz siedemnasty.Po raz sie-demnasty od rana.- Pytanie tylko, co to wszystko oznacza - powiedziaÅ‚.- To znaczy?- Sam list.Dlaczego go wysÅ‚ano.I dlaczego wÅ‚aÅ›nie teraz.Dla-czego ponad sześćdziesiÄ…t lat po tym, jak John Osvald zaginÄ…Å‚.18.ZANIM SAMOCHÓD SI
ZATRZYMAA
, usłyszeli głos SiggegoLindstena.Potem usłyszeli jego kroki na żwirowej ścieżce.Aneciewydawało się, że firanka znów się poruszyła.Fredrik stwierdził, że towiatr.%7łe okno jest niedomknięte.- No tak, przecież nikogo tu nie ma - powiedział Lindsten.Dziwne, że to powiedział, pomyślała Aneta.- Kiedy tu jechaliśmy, myślałam, że będą państwo w domu.- Musiałem załatwić jedną sprawę.- Lindsten wykonał nieokre-ślony gest.- Weterynarz musiał rzucić okiem na Zacka.- Coś poważnego?- Nie potrafili powiedzieć.Ale kazali go zostawić.Zobaczymy.- Czy Anette jest w domu?- Nie.- Nie?- Nie.Pojechała z matką nad morze.- Nad morze?- Mamy na wybrzeżu letni domek.W Vallda.- Kiedy pojechały? - zapytał Halders.- A jakie to ma znaczenie? - Lindsten popatrzył na Anetę, a po-tem na Haldersa.- Po prostu musiały.Anette nie wytrzymywała jużtych jego telefonów.I uciekła jeszcze dalej, pomyślała Aneta.Na wybrzeże.Dalej jestjuż tylko morze.164- Czy Forsblad wie o tym domku? - zapytał Halders.- No tak.Wie.- Czy w takim razie to dobre miejsce?- Nie ma tam telefonu.A Anette zrozumiała, że musi wyłączyćkomórkę.- Przecież on nie musi dzwonić.Może tam pojechać - stwierdziłHalders.- Nie sądzę - odparł Lindsten.- Myślę, że się nie odważy.- Jakim samochodem jez
dzi? - zapytał Halders.W tej samejchwili zadzwonił jego telefon.Odebrał, po chwili się rozłączył.- Właścicielem samochodu jest Bengt Marke - powiedział doAnety i spojrzał na Lindstena.- Parę razy przejechał tędy samochód,volvo V40.Kilkuletnie.Czarne, ale one wszystkie są czarne.BengtMarke.To ktoś znajomy?- Nigdy o nim nie słyszałem.- Musimy go sprawdzić - powiedziała Aneta do Haldersa.- Zadzwonię do Anette i do żony i powiem, że tu jesteście.- A jak pan to zrobi? - zainteresował się Halders.- Przecież wdomku nie ma telefonu.- Nagram się jej.- A mówił pan, że nigdy nie odsłuchuje poczty.- Nic takiego nie powiedziałem - powiedział Lindsten.- No dobrze.- Co z tym zrobicie?- Porozmawiamy z panem Forsbladem - powiedział Halders.- A możecie?- Możemy wszystko.Halders miał ten wyraz twarzy, który dobrze znała.Gapił się przedsiebie.Ona prowadziła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

centka.pev.pl