[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czywłaśnie straciła szansę na wspólną przyszłość?Kiedy klacz się zmęczyła, Honoria ściągnęła jej wodze i skierowała ją ku Senn-lack.Znajdowała się na zakręcie, za którym odgałęziała się droga do zatoczki, którą po-kazał jej kapitan.Miejsce ciągnęło ją nieodparcie z siłą równą tej, z jaką fala odpływuRLT ściąga wodę morską z brzegu.Tam otworzyła duszę przed Gabrielem, wyjawiła mu swo-ją hańbę, tam odkryła istnienie namiętności, której trudno się oprzeć.Gabriel nie może tak po prostu odwrócić się i odejść.Przecież musi odczuwać, taksamo mocno jak ona, że łączy ich niezwykle silna więz.Kierowana nadzieją, że w zatoczce, która była świadkiem zrodzenia się ich wyjąt-kowego poczucia wspólnoty, znajdzie ukojenie dla skołatanej duszy, zsiadła z konia i za-częła schodzić ścieżką wiodącą do starego kościółka.Zatrzymała się ucieszona i prze-straszona zarazem, bo nagle dostrzegła uwiązanego konia.Nie widziała go przedtem, aleprzecież kapitan używał różnych wierzchowców ze stajni w gospodzie.To musiał byćon.Ruszyła w dół, ślizgając się na kamieniach wąskiej skalistej ścieżki dopóty, dopókinie zeszła na plażę.Serce mało nie uleciało jej z piersi w niebo, po którym krążyły rozkrzyczane me-wy.Na głazie, tym samym, na którym rozmawiali i całowali się, siedział GabrielHawksworth.Podbiegła i zatrzymała się za jego plecami.Odwrócił się z uśmiechem, który po-działał jak balsam na jej skołatane obawą i niepewnością serce.Usiadła obok, a wtedy onujął jej dłoń i złożył na niej pocałunek.- Lady Honorio - powiedział z lekką nutą pretensji - więc pani też nie mogła dłużejczekać?- Nie mogłam.Mało brakowało, a wczoraj wieczorem pojechałabym zobaczyć się zpanem w gospodzie.Proszę mi natychmiast powiedzieć.- Co odkryłem? - wszedł jej w słowo.- Ależ, nie! - wykrzyknęła zniecierpliwiona.- Czy wybaczył mi pan, że nie powie-działam panu wszystkiego i nie wyjawiłam prawdziwego nazwiska?- Dlaczego pani tego nie zrobiła? - zapytał łagodnie, chowając jej dłoń w swojej.- Ze strachu.Bałam się, że pan się pogniewa, że udawałam przed panem kogoś in-nego.Także ze wstydu - dodała ciszej.- Po tym, co się wydarzyło w Londynie, imię Ho-noria brzmiałoby jak kiepski żart.Dlatego podałam panu swoje drugie imię, Marie.- Honoria.Pasuje do pani.Założę się, że każdy, kto panią dobrze zna, nigdy by wpani honor nie zwątpił - zapewnił.RLT - Mój własny brat zwątpił - przypomniała mu.- Czy rozumie pan, dlaczego wola-łam nie występować pod prawdziwym imieniem? Nie chciałam, by skandal ścigał mnieaż tutaj i postawił ciotkę w kłopotliwej sytuacji.Wyjechałam z Londynu, żeby ta historianie odbiła się na przyszłości mojej siostry.Pan wie już wszystko o mojej rodzinie, jak siędomyślam.- Tak.Nie chce się pani dowiedzieć, co jeszcze odkryłem?- Dla mnie najważniejsze jest to, że nie utraciłam pana.przyjazni - wyznała Hono-ria, w ostatniej chwili cofając się przed użyciem słowa miłości".Swoich uczuć była pewna, ale nie miała pojęcia, co kapitan do niej czuje.Czy wgrę wchodzi coś więcej niż pożądanie?Gabriel uśmiechnął się i zapewnił:- Nie utraciła pani.Proszę pozwolić mi powiedzieć, jakie informacje udało mi sięzebrać.Opowieść brzmiała wprost niewiarygodnie.Cygan, którego Gabe spotkał w gospo-dzie, okazał się zaginionym od dawna synem zamordowanego Kita Hebdena, baronaFramlinghama.- Nieznane są losy dzieci Williama Wardale'a, hrabiego Leybourne'a, skazanego naśmierć przez powieszenie - dodał Gabe.- Moim zdaniem, jest wielce prawdopodobne, żektoś z jego krewnych, przekonany o jego niewinności i mający za złe pani ojcu, że go nieuratował, mógł wynająć Cygana.Zwłaszcza że on też może chcieć się zemścić na paniojcu, George'u Carlowie, hrabim Narborough.To, że akurat pani, a nie inny członek wa-szej rodziny, została wybrana jako narzędzie zemsty, to czysty przypadek.- Nieuzasadnione pozbawienie życia człowieka to dostatecznie ważny powód, abypodjąć nadzwyczajne środki.Rozumiem, że można dążyć do ukarania domniemanegowinnego czy osoby, która przez zaniechanie doprowadziła do śmierci - powiedziała Ho-noria.- Minęło jednak dwadzieścia lat [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Czywłaśnie straciła szansę na wspólną przyszłość?Kiedy klacz się zmęczyła, Honoria ściągnęła jej wodze i skierowała ją ku Senn-lack.Znajdowała się na zakręcie, za którym odgałęziała się droga do zatoczki, którą po-kazał jej kapitan.Miejsce ciągnęło ją nieodparcie z siłą równą tej, z jaką fala odpływuRLT ściąga wodę morską z brzegu.Tam otworzyła duszę przed Gabrielem, wyjawiła mu swo-ją hańbę, tam odkryła istnienie namiętności, której trudno się oprzeć.Gabriel nie może tak po prostu odwrócić się i odejść.Przecież musi odczuwać, taksamo mocno jak ona, że łączy ich niezwykle silna więz.Kierowana nadzieją, że w zatoczce, która była świadkiem zrodzenia się ich wyjąt-kowego poczucia wspólnoty, znajdzie ukojenie dla skołatanej duszy, zsiadła z konia i za-częła schodzić ścieżką wiodącą do starego kościółka.Zatrzymała się ucieszona i prze-straszona zarazem, bo nagle dostrzegła uwiązanego konia.Nie widziała go przedtem, aleprzecież kapitan używał różnych wierzchowców ze stajni w gospodzie.To musiał byćon.Ruszyła w dół, ślizgając się na kamieniach wąskiej skalistej ścieżki dopóty, dopókinie zeszła na plażę.Serce mało nie uleciało jej z piersi w niebo, po którym krążyły rozkrzyczane me-wy.Na głazie, tym samym, na którym rozmawiali i całowali się, siedział GabrielHawksworth.Podbiegła i zatrzymała się za jego plecami.Odwrócił się z uśmiechem, który po-działał jak balsam na jej skołatane obawą i niepewnością serce.Usiadła obok, a wtedy onujął jej dłoń i złożył na niej pocałunek.- Lady Honorio - powiedział z lekką nutą pretensji - więc pani też nie mogła dłużejczekać?- Nie mogłam.Mało brakowało, a wczoraj wieczorem pojechałabym zobaczyć się zpanem w gospodzie.Proszę mi natychmiast powiedzieć.- Co odkryłem? - wszedł jej w słowo.- Ależ, nie! - wykrzyknęła zniecierpliwiona.- Czy wybaczył mi pan, że nie powie-działam panu wszystkiego i nie wyjawiłam prawdziwego nazwiska?- Dlaczego pani tego nie zrobiła? - zapytał łagodnie, chowając jej dłoń w swojej.- Ze strachu.Bałam się, że pan się pogniewa, że udawałam przed panem kogoś in-nego.Także ze wstydu - dodała ciszej.- Po tym, co się wydarzyło w Londynie, imię Ho-noria brzmiałoby jak kiepski żart.Dlatego podałam panu swoje drugie imię, Marie.- Honoria.Pasuje do pani.Założę się, że każdy, kto panią dobrze zna, nigdy by wpani honor nie zwątpił - zapewnił.RLT - Mój własny brat zwątpił - przypomniała mu.- Czy rozumie pan, dlaczego wola-łam nie występować pod prawdziwym imieniem? Nie chciałam, by skandal ścigał mnieaż tutaj i postawił ciotkę w kłopotliwej sytuacji.Wyjechałam z Londynu, żeby ta historianie odbiła się na przyszłości mojej siostry.Pan wie już wszystko o mojej rodzinie, jak siędomyślam.- Tak.Nie chce się pani dowiedzieć, co jeszcze odkryłem?- Dla mnie najważniejsze jest to, że nie utraciłam pana.przyjazni - wyznała Hono-ria, w ostatniej chwili cofając się przed użyciem słowa miłości".Swoich uczuć była pewna, ale nie miała pojęcia, co kapitan do niej czuje.Czy wgrę wchodzi coś więcej niż pożądanie?Gabriel uśmiechnął się i zapewnił:- Nie utraciła pani.Proszę pozwolić mi powiedzieć, jakie informacje udało mi sięzebrać.Opowieść brzmiała wprost niewiarygodnie.Cygan, którego Gabe spotkał w gospo-dzie, okazał się zaginionym od dawna synem zamordowanego Kita Hebdena, baronaFramlinghama.- Nieznane są losy dzieci Williama Wardale'a, hrabiego Leybourne'a, skazanego naśmierć przez powieszenie - dodał Gabe.- Moim zdaniem, jest wielce prawdopodobne, żektoś z jego krewnych, przekonany o jego niewinności i mający za złe pani ojcu, że go nieuratował, mógł wynająć Cygana.Zwłaszcza że on też może chcieć się zemścić na paniojcu, George'u Carlowie, hrabim Narborough.To, że akurat pani, a nie inny członek wa-szej rodziny, została wybrana jako narzędzie zemsty, to czysty przypadek.- Nieuzasadnione pozbawienie życia człowieka to dostatecznie ważny powód, abypodjąć nadzwyczajne środki.Rozumiem, że można dążyć do ukarania domniemanegowinnego czy osoby, która przez zaniechanie doprowadziła do śmierci - powiedziała Ho-noria.- Minęło jednak dwadzieścia lat [ Pobierz całość w formacie PDF ]