Karol May Winnetou w Afryce [pl]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyciągnął ramiona i powitał mnie w swojej osobliwej mowie niemieckiej: Pana tu? Pana w Tunisie? Błagam pana do chcenia brania powitania za najserdeczniejpozdrowiony, do skierowania szlachetnej przyjemności tego uczucia podczas byciaoszołomiony w pięknych chwil względem terazniejszości z powodu tysiąc ukłonów na stouczuć, bytem, być i chcieć zostać panu przyjaciel, a pan mnie brat jako z Niemczech i okromtego zawsze Afryka!Słowa te należy odczytać błyskawicznie, bo tak je wypowiedział Kr�ger bej.Objął mnie iucałował równie serdecznie, nawet serdeczniej niż stary Sallam, posadził na kobiercu, zktórego był powstał, i szybko mówił, dalej.Niestety, muszę czytelnikowi przekazać jego słowaw minimalnej choć korekcie, inaczej bowiem nie zdołałby nic z nich zrozumieć. Niech pan siebie posadzi w dół.Niech pan siebie posadzi.Mego starego Sallamaprzyniosą fajki i kawę ze śpieszącą niezwykłością, aby panu dowodzić zachwyconego stanu, żepana tu nagle dzisiaj przyniosło.Kiedy pan siebie przywiózł? Dopiero co przybyłem z Egiptu. Czy pomyślał pan o wzięciu mieszkania w hotelu? Jeszcze niezupełnie, przynajmniej o ile to mnie dotyczy.Moi przyjaciele zaś chybawynajęli.Mam ze sobą dwóch towarzyszy. Kto? Czy przypomina pan sobie moje przygody na pustyni algierskiej?48 Tak.Karawana rozbójników, co zabił waleczny Anglik i do domu zaprowadził wolnychjeńców. Słusznie, ów słynny Anglik, Emery Bothwell, jest tutaj.A czy pamięta pan z moichopowiadań wodza Apaczów, Winnetou? Z dokładnością, nieprzemijającą dla pamięci pańskiej trwałości z Indianami, u którychWinnetou pana główny z przyjaciół. Tak.I otóż ten wódz indiański jest również ze mną.Opowiem panu, z jakiego powodu i wjakim celu zszedłem się z tymi niezwykłymi ludzmi. Tak, opowie mi pan wszystko zaczął i zapytał, czy Winnetou ma swą srebrną strzelbę,a ja niedzwiedziówkę i sztucer.Posługiwał się teraz językiem arabskim, którym władałbezbłędnie.Potwierdziłem i zapytałem: Ale dlaczego pan wypytuje o naszą broń? Ponieważ może nam się przydać. Jakże to? Otóż jutro wyruszę przeciwko Uled Ayarom, którzy podnieśli rokosz. Uled Ayarzy zbuntowali się? O tym już słyszałem.Nie chcą uiścić pogłównego.Alezdaje się, że wysłaliście przeciwko nim ekspedycję konną? A jakże, ale wczoraj przybył żołnierz i zameldował, że moi wojownicy nie tylko nieosiągnęli celu, ale na domiar pozwolili się okrążyć przez buntowników.Tylko jeden żołnierzzdołał się wydostać. Gdzie to nastąpiło? Przy ruinach Mudheru. Nie znam miejscowości, ale to szczęśliwa okoliczność, że nie okrążono ich w szczerympolu.W ruinach można się schronić i utrzymać, dopóki nie nadejdzie pomoc.W ogóle zaśpopełniono niewybaczalny błąd.Uled.Ayarzy to bitne plemię i z tego, co słyszałem o nich,wnioskuję, że potrafią zebrać do tysiąca wojowników.Czy to prawda? Być może, dziewięciuset. Sto więcej czy mniej nie odgrywa; roli.Bądz co bądz jeden szwadron przeciwko takiemuplemieniu, to za mało.Czy szwadron miał przynajmniej zdolnego oficera? O tak! Kapitan, czyli rotmistrz, dzięki roztropności i odwadze został moim ulubieńcem.Nazywa się Kala Ben Urik. Arab, Turek, Mauretanin czy Beduin?49 Ani Arab, ani Beduin.Urodził się w Anglii, wstąpił do wojska w Egipcie przeniósł się doTunisu, wkrótce zosta podoficerem i awansował coraz wyżej, Niejednokrotnie się odznaczył,wreszcie został kolorasim, a teraz powierzyłem mu wyprawę przeciwko Uled Ayarom. Aż tak dzielnym człowiekiem jest ten Kalaf Ben Urik? Hm!& Jakże więc mógł popełnićtaką nieostrożność, ii podjął się niebezpiecznej wyprawy tylko z jednym szwadronem? Czytylko tyle chciał wysłać basza? Tak. A może Kalaf Ben Urik uważa się za tak dzielnego oficera, że nie wątpił, iż poskromizbuntowanych z tak niewielkim oddziałem? To prawda.Mówił, że każdy jego żołnierz zręcznością i odwagą podoła dziesięciuwrogom. Skąd nastąpił wymarsz? Z Uneki. A zatem poszli na południe drogą karawan.Czy nikt obcy nie towarzyszył kapitanowi? Owszem. Któż to? Czy zna go pan? Nie. Sądzę, że Kalaf Ben Urik musiał pana prosić o pozwolenie, skoro zamierzał zabrać zesobą człowieka, nie należącego do wojska? Naczelny komendant oddziału ma prawo zabrać z sobą, kogo zechce. Tak? A zatem nie miał potrzeby się pytać.W jakiej sile chce pan pośpieszyć z odsieczą? Z trzema szwadronami.Wyruszamy jutro po obiedzie. A więc w porze asr*. Tak. Niestety, muzułmanie wierzą, że wyprawa, która nie rozpoczyna się w porze asr, niemoże się powieść.Traci się na tym cały dzień marszu.Trzeba sobie jednak uprzytomnić, że tazwłoka, aczkolwiek niewielka, może przyprawić o zgubę tych, których pragniecie wybawić.Nawaszym miejscu nie zwlekałbym ani chwili, lecz niezwłocznie wyruszył, choćby nawet wnocy. Przyznaję panu słuszność.Ale asr musi pozostać asrem i nikt nie może się sprzeciwiaćrozkazom baszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki