Krantz Judith Córka Mistrala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyciągnął z kieszeni szmatę, którą przedtemwycierał ręce.Pachnie terpentyną, zdążyła pomyśleć Teddy, zanim zdałasobie sprawę z tego, że Mistral jedną ręką przytrzymuje mocno jej głowę,zaś drugą wyciera namalowane brwi.W tej chwili Marietta jęknęła, Berrywrzasnęła, Bill zaklął, a Sam zagwizdał.- Tak jest lepiej.Używasz za dużo farby - powiedział Mistral takcicho, że tyko Teddy mogła go usłyszeć.- Zupełnie jak twoja matka.-Uśmiechnął się po raz pierwszy.- Ale jesteś od niej tysiąc razypiękniejsza.Kiedy ucichł gwar, cała ekipa Mode powróciła do pokoju, wktórym przebierała się Teddy, zaś Marietta Norton przyjrzała sięzniszczeniom.Kazała wszystkim czekać.Sama poszła, by przywrócićporządek.Odnalazła Kate w towarzystwie kucharki.- Madame Mistral, mamy kłopot - powiedziała poważnym tonem.- Och, nie, czy mogę w czymś pomóc?- Niestety, pan Mistral usunął brwi mojej modelki.- Co?!- Były narysowane i starł je.Starł jej chyba podkład na czole.Dopasowanie górnej części twarzy do dolnej zajmuje jej co najmniejgodzinę, a wtedy światło będzie już zbyt słabe na kolorowe zdjęcia.- Ale, co, u licha.? Kate była na niego wściekła.Jak mógł okazaćsię takim gburem - i to wtedy, kiedy wszystko tak starannie przygotowała.- Nie mam pojęcia.To niewątpliwie decyzja artystyczna, ale stawianas w trudnej sytuacji.Musimy wypełnić cztery strony i nie mamy czym.- Nie wyobraża sobie pani, jak mi przykro.Nie pojmuję, dlaczego takzrobił.Proszę posłuchać, nie chciałabym rozczarować państwa po tym, jakjechaliście taki kawał drogi.Pójdę i porozmawiam z nim.Czy to załatwisprawę, jeśli zechce poświęcić wam trochę czasu jutro rano? Czy musiciebyć wtedy gdzie indziej?- Nigdzie się nie wybieramy - powiedziała Marietta.- Dam pani ginu z tonikiem i spróbuję to załatwić.- Bez toniku, jeśli można - powiedziała Marietta z westchnieniemulgi.Znała kobiety pokroju Kate Mistral.Obie były profesjonalistkami.Będzie miała te cztery strony i tylko to się liczy.* * *Następnego dnia po śniadaniu, kiedy znów jechali do La Tourello,Teddy była tak zmieszana, jak nigdy w życiu.Ta chwila, kiedy JulienMistral ujął jej podbródek w swoją dłoń zapadła jej w pamięć, jakby ktośstrzelił jej między oczy i pocisk zatrzymał się w głowie.Nie powiedział jejwięcej ani słowa - wszystko zagłuszyła wrzawa - ale, odkąd to się stało,nie myślała o niczym innym.To tak, jakby jej życie było niczym film ikiedy Julien Mistral dotknął jej, reżyser wrzasnął - Cięcie!.Dopóki niezobaczy go znowu, pusty ekran musi czekać.Kiedy Teddy zobaczyła Mistrala, zżymającego się niecierpliwie nanajazd na swoją pracownię, dokonany przez ich ekipę, zrozumiała, żeczekał na nią równie niecierpliwie jak ona na niego.W tak żarliwąpewność nie można było wątpić.Wstrzymując oddech, podeszła dosztalugi.Wyciągnął dłoń, ujęła ją i ich ręce złączyły się w uścisku.Przezdłuższą chwilę trwali tak w bezruchu, dopóki nie uświadomili sobie oboje,że powinni przywitać się tak, jak to jest zwyczaju we Francji.- Bonjour, Mademoiselle Lunel.Czy dobrze pani spała?- Bonjour, Monsieur Mistral.Nie spałam.- Ja też nie.- Teddy - powiedział Bill Hatfield - odwróć się trochę.Nie widaćsukni.Muszę dotknąć jego twarzy, myślała Teddy, przesuwając się kilkacentymetrów w prawo.Muszę ująć jego głowę w obie ręce i poczuć tomiejsce na skroniach, tuż przy linii włosów, gdzie skóra wydaje się takagładka.- Pochyl trochę głowę - krzyknął Bill - tak jakbyś patrzyła na płótno.Chcę całować jego oczy.Chcę dotknąć wargami jego powiek,myślała Teddy, wpatrując się nieprzytomnie w obraz.- Teddy, trochę więcej życia, dobrze? - poprosił Bill.Chcę dotknąć ustami jego piersi, w tym miejscu; gdzie ma odpiętykołnierzyk koszuli.Chcę rozpiąć mu koszulę i położyć głowę na jegopiersi, a potem zapiąć guzik z powrotem, tak żeby znalezć się tam wśrodku.Chcę oddychać jego oddechem.Chcę, żeby moje serce biło razemz jego sercem.- Teddy, odwróć się do mnie plecami.Fotografuję tył sukni jeszczeraz.Chcę, by poczuł w ustach słodycz.Chcę, żeby śmiał się poddotykiem moich warg.Chcę błagać go o pocałunki.Chcę, żeby błagałmnie o pocałunki.- Teddy, do cholery! - Bill był nie tyle zniecierpliwiony, ilezaskoczony.Nigdy dotąd nie trzeba było ustawiać Teddy w ten sposób.- Twój fotograf jest niezadowolony - powiedział cicho Mistral.- Nic mnie to nie obchodzi.- Ale nie skończy, dopóki nie zrobi takich zdjęć, na jakich mu zależy.- Tak, masz rację.- A im szybciej skończy, tym szybciej będziemy mogli porozmawiać.- O czym będziemy rozmawiać?- Teddy, na Boga! Wiesz, że nie mogę zrobić żadnego zdjęcia, kiedyruszasz ustami.- O czym będziemy rozmawiać? - powtórzyła.- O naszym wspólnym życiu.- Jutro wyjeżdżam do Nowego Jorku.- Zostaniesz tu ze mną.- Naprawdę?- Wiesz, że tak.- Słuchajcie, ludzie.To znaczy, panie Mistral.Nic z tego nie będzie.Może podejdziecie oboje do stołu na środku pokoju i pokaże pan Teddyswoją paletę? - powiedział Bill z wymuszonym spokojem.- Gdzie możemy porozmawiać? - zapytała.- W restauracji Hiely w Awinionie, o wpół do dziewiątej, dziświeczorem.Dobrze?- Dobrze.Teddy posłała Billowi taki uśmiech, że przez resztę życia żałował, iżnie zdążył go sfotografować.Zaczęła pozować bez namysłu, jak doskonalewytresowane zwierzę, z głową uniesioną w taki sposób, by patrzeć naJuliena Mistrala, unikając jednocześnie jego wzroku.Gdyby spojrzała muw oczy, nie mogłaby utrzymać się na nogach.Wszystkie te lata, myślała, wszystkie te lata marzeń, marzeń i snów,wiodących ją do tego miejsca, do tej chwili.Nic nie było tak rzeczywistenigdy dotąd.Nic nie będzie tak rzeczywiste już nigdy.* * *Gdy tylko Teddy zabrała się porządnie do pracy, Bill Hatfield szybkozrobił swoje zdjęcia.Kate Mistral, która wróciła z F�lice w chwili, kiedyjuż kończyli, zapraszała ich na lunch, ale Marietta musiała odmówić.Bałasię, że przegapią popołudniowy pociąg do Paryża, a wszystkie bagażetrzeba było jeszcze zabrać z Le Prieure.- Spakowaliście się? - rzuciła Berry przez ramię.Teddy leżała nałóżku w ich wspólnym, przytulnym pokoju o ścianach pokrytychbladożółtym materiałem w drobny prowansalski kwiatowy deseń.- Zostaję.- Proszę cię, Teddy.Kiedy w grę wchodzą umowy i terminy, niemam poczucia humoru, przecież wiesz.- Nie wracam z wami.- Nie widziałaś mojej listy? Wszystkie walizki są, ale, o Boże, niemogę znalezć listy.Dlaczego tak leżysz?- Nie słuchasz mnie.Zostaję w Prowansji.na jakiś czas.Jeszczenigdy żadne miejsce nie podobało mi się tak bardzo.- Nie możesz tak po prostu zostać!- Dlaczego nie? - Teddy mówiła spokojnym głosem, w którymbrzmiał jednak pewien gorączkowy upór, a jej policzki różowiły się lekko.Berry popatrzyła na nią z niepokojem.- yle się czujesz? Nie czujesz się na tyle dobrze, by podróżować?- Ależ nie.To kaprys.Czy nigdy nie miewasz kaprysów, Berry?- Jasne, że nie.I jeszcze przez wiele lat nie będę mogła sobie na niepozwolić.Dobrze, w porządku, więc zostań.Znalazłam tę listę, dziękiBogu.To twój bilet powrotny.Pójdzie na rachunek biura [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki