[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To izba dla ludzi, którzyżyją na dworze, ale czasem muszą wejść pod dach, kiedy robi się ciemno.Toizba dla uprzęży i psów, izba, gdzie wiesza się płachty brezentu, żeby wyschły.Przy drzwiach stoi beczka.Podłoga wyłożona jest kamieniami, a na belkach podsufitem tkwią haki do wieszania bekonu.Stoi wyszorowany stół, przy którymmogłoby usiąść trzydziestu ludzi.Nie ma ludzi.Nie ma psów.Nie ma piwa.Nie ma bekonu.48* * *Odpowiedzią na stukanie była cisza, a po niej ciche klapanie kapci po kamien-nej podłodze.Po chwili chuda staruszka, o twarzy kolorem i teksturą przypomi-nającej orzech, wyjrzała zza uchylonych drzwi. Słucham  powiedziała.NA KARTCE BYA
O NAPISANE  POTRZEBNA POMOC. Naprawdę? Naprawdę? Przecież wisi tam chyba od zeszłej zimy.PRZEPRASZAM BARDZO.NIE POTRZEBUJE PANI POMOCY?Zmierzyła go badawczym wzrokiem. Ale nie mogę płacić więcej niż sześć pensów tygodniowo.Stojąca nieruchomo w słońcu wysoka postać zdawała się rozważać tę propo-zycję.DOBRZE, stwierdziła w końcu. Nie wiedziałabym nawet, gdzie miałbyś zacząć pracę.Od trzech lat niemam żadnego uczciwego pomocnika.Czasem tylko wynajmuję różnych leniwychwałkoni z wioski, kiedy są mi potrzebni.TAK? Czyli zgadzasz się?MAM KONIA.Staruszka zerknęła poza przybysza.Na podwórzu stał najbardziej imponującywierzchowiec, jakiego w życiu widziała.Zmrużyła powieki. I to niby twój koń, tak?TAK. Z całym tym srebrem na uprzęży i w ogóle?TAK. I zgadzasz się pracować za sześć pensów tygodniowo?TAK.Staruszka ściągnęła wargi.Spoglądała to na przybysza, to na jego konia, to napopadającą w ruinę farmę.Wreszcie chyba powzięła decyzję, być może wniosku-jąc, że ktoś, kto nie posiada koni, nie musi się obawiać koniokrada. Będziesz spać w stodole, rozumiesz?  zastrzegła.SPA
? TAK OCZYWIZ
CIE.ISTOTNIE, B
D
MUSIAA
SPA
. I tak nie mogłabym cię wpuścić do domu.To nie byłoby właściwe.ZAPEWNIAM PANI
, %7Å‚E STODOA
A B
DZIE CAA
KIEM ODPOWIED-NIA. Ale możesz przychodzić do domu na posiłki.DZI
KUJ
. Nazywam się Flitworth.Panna Flitworth.49TAKCzekała. Spodziewam się, że też masz jakieś nazwisko  podpowiedziała wreszcie.TAK ZGADZA SI
.Znów odczekała chwilę. I co?NIE ROZUMIEM. Jak się nazywasz?Przybysz spoglądał na nią przez chwilę, po czym rozejrzał się nerwowo. No, dalej  zachęciła go panna Flitworth. Przecież nie zatrudnię kogoś,kto nie ma nazwiska.No.?Przybysz spojrzał w górę.NIEBO? Nikt nie nazywa się pan Niebo.PAN.BRAMA?Kiwnęła głową. Może być.Może być Brama.Znałam kiedyś takiego, co się nazywał Bram-ka.No dobrze, panie Brama.A imię? Nie mów mi tylko, że też go nie masz.Musisz być Billem, Tomem, Bruce em albo jednym z nich.TAK. Co?JEDEN Z NICH. Ale który?EHM.PIERWSZY? Jesteś Bill?TAK.Panna Flitworth przewróciła oczami. No dobrze, Billu Niebo. zaczęła.BRAMO. A tak.Przepraszam.No dobrze, Billu Bramo.PROSZ
MI MÓWI
BILL. A ty możesz mi mówić panno Flitworth.Pewnie chciałbyś zjeść kolację?CHCIAA
BYM? AHA.TAK.WIECZORNY POSIA
EK.TAK. Prawdę mówiąc wyglądasz, jakbyś umierał z głodu.A nawet jakbyś jużumarł.Przyjrzała się mrocznej postaci.Nie wiedziała dlaczego, ale trudno było oce-nić, jak właściwie wygląda Bill Brama, a nawet przypomnieć sobie dz
więk jegogłosu.A przecież był tam i najwyraz
niej coś mówił  inaczej jak mogłaby co-kolwiek pamiętać z tej rozmowy? W okolicy jest wielu ludzi, co nie korzystają z imienia, z którym przyszli naświat  rzekła. Zawsze powtarzam, że nic nikomu nie przyjdzie z zadawania50osobistych pytań.Mam nadzieję, że umiesz pracować, panie Billu Bramo.Wciążzbieram siano z wysokich łąk, a kiedy nadejdą żniwa, będzie mnóstwo roboty.Potrafisz używać kosy?Bill Brama przez chwilę rozważał pytanie.MYZ
L
, powiedział w końcu, %7łE ODPOWIEDZI
JEST ZDECYDOWANE TAK , PANNO FLITWORTH.* * *Gardło sobie Podrzynam Dibbler nigdy nie widział sensu w zadawaniu osobi-stych pytań, przynajmniej wtedy, kiedy odnosiły się do niego i układały w ogólnyschemat:  Czy te rzeczy, które sprzedajesz, należą do ciebie?.Nikt jednak niezjawiał się i nie zgłaszał pretensji, że sprzedają jego własność.Dibblerowi to wy-starczało.Od rana sprzedał już ponad tysiąc kul i musiał wynająć trolla, żebydonosił je z tajemniczego z
ródła w piwnicy.Ludzie je uwielbiali.Zasada działania była wręcz śmiesznie prosta i łatwa do opanowania przezprzeciętnego obywatela Ankh-Morpork już po kilku nieudanych próbach.Nale-żało potrząsnąć szklaną kulą, a wtedy w zamkniętej wewnątrz cieczy wirowałachmura maleńkich płatków śniegu, które delikatnie osiadały na malutkiej replicejednego ze sławnych zabytków miasta.W niektórych kulach był to Niewidocz-ny Uniwersytet, w innych Wieża Sztuk, Mosiężny Most albo pałac Patrycjusza.Dokładność modeli budziła podziw.A potem nagle nie została już ani jedna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

centka.pev.pl