Saint Simone Pamietniki II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Większość panów obracałasię doń w pałacu po prostu plecami; widywałem go tam odosob-nionego i osamotnionego pośród dworu.Choć o tych grubiaństwach mówiono mi ze wszystkich stron,sądziłbym, że jest w tym nieco przesady, gdyby nie jedno z naj-gorszych, którego sam byłem świadkiem, bardzo zawstydzonym.Było to w Lennie, w wilię ślubu, kiedy po przebyciu ospy poraz pierwszy przyszedłem pokłonić się królowi i królowej.Cze-kałem na ten zaszczyt w małym pomieszczeniu znajdującym sięprzed ich osobistymi apartamentami, wraz z Maul�vrierem i pię-cioma czy sześcioma grandami hiszpańskimi, z którymi rozma-wiałem.W tym samym pokoju na szczycie bardzo długiej drabi-ny stał człowiek przyczepiając jakiś dywan.I oto nagle odzywasię Maul�vrier z pogardliwą miną: Patrzcie na tego bydlaka nagórze; jakżeż jest niezgrabny; bo też to jest Hiszpan!" I na-tychmiast zaczyna rzucać obelgi.Ja, bardzo zdziwiony, staramsię go zagadać, ci panowie przypatrują mi się pilnie.Nie zwa-żając na to, Maul�vrier ani myśli przerwać. Ty hiszpańskibydlaku, chciałbym widzieć, jakbyś za te swoje wysiłki zleciałz góry i kark skręcił; zasłużyłeś na to; dałbym dwa pistole, by towidzieć!" Doprawdy, tak oniemiałem, że nie zdołałem wydusićjednego słowa, by przerwać tę piękną przemowę: Ech, ty by-dlaku hiszpański! Ty głupia niezdaro! No, patrzcie tylko, co to zaniezgraba!" Słuchałem, jakby nie wiedząc już, co słyszę i gdziesię znajduję.Panowie ci na taki wybryk wybuchnęli śmiechem,mówiąc: Markiz de Maul�vrier zawsze nas wychwala!" Chciał-bym być w tej chwili w mej wsi.Słowa te nie powstrzymaływcale Maul�vriera; gadał dalej.Wreszcie zawołano mnie do po-koju, gdzie znajdowali się król i królowa.Myślę, że po moim 323odejściu panowie ci nie dotrzymywali długo towarzystwa temutak wyuczonemu ambasadorowi; prócz nienawiści to jego gru-biaństwo zjednało mu wzgardę, a jego sknerstwo, nędzny stół,ubogie pojazdy ostatecznie go pogrążyły.Jednak raz czy dwaraczył mnie bardzo dobrym i obfitym obiadem. 324%7łYCIE CODZIENNE KR�LA I KR�LOWEJ HISZPACSKIEJKról i królowa mieli zawsze jeden wspólny apartament i jednołoże, takie, jakie opisałem, kiedy byłem tam przyjęty wrazz Maul�vrierem, kiedy przynieśliśmy im wiadomość o wyjezdziez Paryża pózniejszej księżnej Asturii.Gorączka, choroby, jakiemogli mieć oboje, poród wreszcie, nigdy nie zdołały na jedendzień ich rozdzielić; zaś zmarła królowa, gnijąca od skrofułów,nie była opuszczona ani razu przez swego męża prócz ostatnichdni przed śmiercią.O dziewiątej godzinie rano firanki rozsuwałaassafeta*, za którą szedł jedyny pokojowiec, Francuz, niosąc na-krycie i czarę z szodonem.Hyghens w czasie mej rekonwale-scencji po ospie wytłumaczył mi, co to jest, i sam sporządził migo raz, bym tego spróbował.Jest to lekkostrawna mieszankabulionu, mleka, wina, którego dodaje się najwięcej, jednego lubdwu żółtek, cukru, cynamonu i odrobiny gozdzików.Jest to płynbiały o smaku bardzo mocnym z przymieszką słodyczy.,Nie uczy-niłbym z tego mego stałego napoju, prawdą jest -jednak, iż niejest on przykry.Jeżeli się chce, można do tego dodać skórkiz chleba lub czasem grzanek i wtedy jest to rodzaj zupy, w prze-ciwnym wypadku łyka się to jak bulion.Właśnie taki szodonpijał król hiszpański.Jest to płyn gęsty, lecz bardzo rozgrzewa-jący i doskonały jako środek wzmacniający po ubiegłej nocy czyprzed nocą następną.W czasie gdy król spożywał to małe śniadanie, assafeta przy-nosiła królowej przybory potrzebne do haftowania, nakładałaszlafroki Ich Miłościom i kładła na łóżko część papierów leżących*Assafeta, po hiszp.: azafata dama dworu królowej. 325na sąsiednich krzesłach, następnie wycofywała się wraz z loka-lni odnoszącym to, co przyniósł.Ich Królewskie Mości odmawia-ły wtedy poranne modlitwy.Grimaldo, wiedząc, o której godziniemiał przyjść, a dodatkowo powiadomiony w swej cavachuel�pałacowej, szedł do Ich Królewskich Mości i wchodził do pokoju.Czasami dawali mu znak, gdy wszedł, by poczekał chwilę; na-stępnie wzywali go, gdy zakończyli modlitwy, gdyż nie byłonikogo innego, a pokój sypialny był bardzo mały.Tam Grimaldorozkładał swoje papiery, wyciągał z kieszeni przybory do pisa-nia i pracował wraz z królem i królową, której haft nie przeszka-dzał wypowiadać swego zdania.Praca ta zajmowała więcej lubmniej czasu, zależnie od spraw czy od rozmów.Grimaldo wy-chodził zabierając swe papiery, zostawiał pokój sąsiedni pusty,a w następnym jednego służącego, który, widząc, że opuszczapokój, wchodził do pustego pokoju i szedł uprzedzić assafetę,która natychmiast przychodziła podać pantofle i szlafrok królo-wi.Następnie król przechodził sam do pustego pokoju i udawałsię do gabinetu, w którym się ubierał, obsługiwany przez trzechlokajów Francuzów, zawsze tych samych, oraz przez księciadel Arco czy markiza Santa-Cruz, a często przez obu, przy czymnikt poza wymienionymi nie asystował mu przy ubieraniu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki