Filip Paweł de Segura Pamiętniki adiutanta Napoleona

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ogólną widząc ufność, każdy łacniej zawierzyłwłasnym siłom.Wykorzystano umiejętnie właściwości terenu.Próżnymibyły wszelkie usiłowania ułanów rosyjskich: krzaki irozpadliny zatrzymywały ich co chwila, długie lanceprzeszywały jeno powietrze.Przy wtórze świstu i war-kotu kul, którymi prażyli ukryci za krzakami woltyże-rowie, coraz gęściej padały ludzkie i końskie trupy, nowetworząc przeszkody.Zniechęceni i zdziesiątkowani,Rosjanie zawrócili wreszcie i pognali ku swoim.Uciecz-ka ich, radosne okrzyki naszej armii, honorowe odznakinatychmiast przesłane przez cesarza najwaleczniejszym,słowa jego pełne uznania, które po całej rozbrzmiałyEuropie wszystko to zwiastowało tym walecznymżołnierzom zdobytą przez nich chwałę, której oni saminie oceniali jednak dostatecznie: piękne czyny zazwyczajwydają się rzeczą naturalną tym, którzy je spełniają.Bliscy śmierci lub co najmniej niewoli, w tej samejprawie chwili zwyciężali blaskiem sławy promienni!Tymczasem armia włoska i jazda Murata, idąca zatrzema dywizjami pierwszego korpusu, którymi od Wil-na dowodził hrabia Lobau, atakowały drogę i lasy, gdzieznalazło oparcie lewe skrzydło nieprzyjacielskie.Po-tyczka była ostra, ale trwała krótko.Rosyjska strażprzednia szybko wycofała się za wąwóz rzeki Auczycy,aby jej tam siłą nie zepchnięto.W ten sposób armianieprzyjacielska połączyła się na drugim brzegu i liczyłateraz osiemdziesiąt tysięcy ludzi.Zuchwała buta Rosjan, zajmujących obronną pozycję ubram gubernialnego miasta, zwiodła Napoleona.Sądziłbowiem, iż poczucie honoru nie dozwoli im cofać się bezwalnej bitwy.Mimo wczesnej pory minęła zaledwiejedenasta kazał zaprzestać walki, aby móc objechaćspokojnie front całej linii bojowej i wszystko przygoto-wać na dzień następny do decydującej rozprawy.Nimjednak ucichły strzały, ulokował się na niewielkim pa-górku pośród strzelców i tam spożył naprędceśniadanie.Z tego samego wzgórza ciekawie obserwowałnieprzyjaciela, gdy zbłąkana kula zraniła stojącego przynim żołnierza.Reszta dnia upłynęła na szczegółowychzwiadach i na wyczekiwaniu nie nadeszłych jeszcze kor-pusów.Napoleon zapowiedział bitwę na dzień następny.%7łe-gnając Murata, zawołał: Jutro o piątej zabłyśnieznów słońce spod Austerlitz".Słowa te tłumaczą nagłezaprzestanie walki w chwili, gdy zwycięstwo zdawało sięna naszą przechylać stronę, gdy pułki nasze, zniechęconei wyczerpane nieustannym pościgiem, dopadły wreszcienieuchwytnej dotychczas armii rosyjskiej.Murat, któryna próżno wyglądał co dnia walnej rozprawy wbrewopinii cesarza utrzymywał, że Barclay dlatego jedynieprzygotowywał się rzekomo do walki, aby ujść spokojniepod osłoną nocy.Nie mogąc jednak przekonaćNapoleona, rozłożył się obozem nad samym brzegiemAuczesy, niemal wpośród wojsk rosyjskich.Pozycja ta, zktórej obejmował całe płaskowzgórze, z której mógłewentualnie uczynić wycieczkę na przeciwległy brzeg izakłócić Rosjanom odwrót, odpowiadała najlepiejawanturniczemu jego usposobieniu.Murat był w błędzie, a jednak miał rację; Napoleontrafnie rozumował, a jednak omylił się.Człowiek bo-obok traktu, toczyły się pod cesarskimi namiotami oży-wione obrady, w których brał udział cesarz, król Ne-apolu, wicekról i książę Neuch�telu. Znów tedy, jak pod Wilnem, wymknęło mi się z rąktyle upragnione, tak bardzo oczekiwane i nieodzowniepotrzebne zwycięstwo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki