Urban Milo Klštwa siedmiu kociołów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Jedna zbrodnia mogłaby objaśnić drugą.Najlepiej jest wtedy, gdy mo\narozwiązać kilka spraw naraz.Moi ludzie ju\ badają przeszłość Zahira.- Olejarzmówił teraz znacznie mniej pewnie.Przechylał głowę na bok jak pływak, którywyszedł z basenu i wytrzepuje z ucha wodę.W jego głosie zgrzytało przezwy-cię\ane cierpienie.- Zgodziłem się na warunek pana rycerza i obiecałem mu, \espróbuję pana przekonać do współpracy.- Jakiej współpracy?- Nietypowej.Byłby pan do dyspozycji obecnych tu panów podczas ichwędrówek po Pradze.- I to wszystko?- To wszystko.Nie wystarczy?- Wystarczy.I zgadzam się, oczywiście.Nawet z przyjemnością.Pozwolęsobie jednak postawić jeden warunek.Chciałbym potem wrócić do pracy wpolicji.62- Czy to aby nie za wiele? No, zobaczymy.Niczego nie mogę obiecać.Tymczasem powinien pan się cieszyć z tego, co ju\ pan ma.O ile dobrzezrozumiałem, miałaby to być praca na pół roku.My panu nie mo\emy zapłacić,ale, na szczęście, chętnie to zrobi pan Gm�nd.Dostanie pan od nas specjalnąlegitymację dla pracowników w cywilu.Będzie pan działał zwłaszcza w górnejczęści Nowego Miasta, w okolicy miejsc, gdzie popełniono obie zbrodnie.PanGm�nd przywiązuje wielką wagę do niektórych obiektów i zamierza je częstoodwiedzać.O wszystkich pana działaniach będą składane podwójne meldunki -jeden przez pana, drugi przez naszego człowieka.Je\eli pan się sprawdzi,rozpatrzę pana propozycję.- Postaram się.- No jasne, jasne.Tylko niech pan będzie rozsądny, dobrze? A terazprzedstawię panu osobę, z którą pan będzie współpracował.Podniósł słuchawkę telefonu i coś do niej zamruczał.Po chwili otworzyły siędrzwi.Głos osoby, która się zameldowała, był kobiecy.- Poznajcie się - powiedział Olejarz.- To jest pan Szwach, nasz niedawnywspółpracownik, a to panna Bielska z wydziału do zadań specjalnych.Odwróciłem się.W drzwiach stała policjantka w mundurze ewidentnie zaciasnym.Była mniej więcej w moim wieku, w miarę ładna, choć na pierwszyrzut oka nie wydawała się atrakcyjna.Miała jednak piękne brązowe włosyuczesane przepisowo oraz wielkie, bardzo ciemne oczy, które do niej niepasowały.Zdawało się, \e je od kogoś po\yczyła.Podeszła do mnie i podała mirękę.Uśmiechnęła się, a w jej krągłych policzkach pojawiły się dołeczki.Wyglądała w tej chwili jak dziewczyna, która przebrała się w mundur dla \artu.Ja te\ miałem takie wra\enie, kiedy chodziłem w mundurze.Czułem, \e nie mamz nim nic wspólnego.Dołeczki jednak zaraz znikły i dziewczyna była znowupolicjantką.Uścisk jej ręki był formalny i twardszy, ni\ oczekiwałem.Dłońwymknęła mi się, nim zdą\yłem ją porządnie uchwycić.Całkiem ładna,oszacowałem pobie\nie, tylko trochę przy kości.Jej piersi i brzuch napinałykoszulę, a uda ciasno tkwiły w spodniach.Szybko odwróciłem od niej wzrok, boOlejarz ciągle czyhał na dowody braku mojego profesjonalizmu.- Pani Bielska nale\y do naszych najlepszych pracowników.AkademięPolicyjną ukończyła z najlepszymi wynikami.Czeka ją świetna kariera.Olejarz zwrócił się do gości, aby im przedstawić policjantkę.NajpierwGm�nd zrobił krok w jej stronę, ale w tej samej chwili wśliznął się przed niegoPrunslik, złapał dziewczynę za rękę i cmoknął ją obleśnie.Podniósł przy tym63lewą nogę i butem otarł się o swoją prawą łydkę.Było to tak komiczne, \eparsknąłem śmiechem.Dziewczyna tylko spojrzała pytająco na Olejarza, który -ukryty za plecami Gm�nda - wzruszył ramionami.Wypowiadając swojenazwisko, Prunslik odskoczył na bok, wzdrygnął się i skinął Gm�ndowi na znak,\e ustępuje mu miejsca.Olbrzym podszedł do dziewczyny, skłonił się lekko ipodał jej ró\ę.Wyglądało na to, \e przyniósł ją ze sobą właśnie z tej okazji.Wątpiłem w autentyczność tej sceny i rodziły się we mnie ró\ne podejrzenia.Dziewczyna zerknęła na pułkownika, a on tylko przytaknął.Prunslik zauwa\yłten gest i zaraz go powtórzył, skwapliwie przytakując.Potem przechylił głowę nabok, wsadził palec do ucha i zaczął nim wiercić.Policjantka chłodno potrząsnęła ręką Gm�nda i bez mrugnięcia powiekprzyjęła ró\ę.Widziałem, \e świetnie panuje nad sobą.Albo.mo\e tagroteskowa para zna się od dawna?Usiedliśmy znowu, pułkownik zaproponował Bielskiej krzesło i zapoznał ją zzadaniem.Czułem fałsz w jej głosie, kiedy zapewniała, \e wszystko zrozumiała inie ma pytań.Obserwowałem nieufnie jej profil.W silny kark wpijał się kołnierzkoszuli.Skórę miała czystą, brodę cię\kawą, usta niezbyt pełne i nie a\ takwyrazne jak rysy twarzy.Nos lekko zadarty, brwi czarne i szerokie.Ta to umiekłamać ciałem, pomyślałem sobie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki