Verne Juliusz Waz morski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czując wstrząsy, oni także doszli do wniosku, że statek zaraz się uwol-ni.Zakołysawszy się parę razy na fali Saint-Enoch wyprostował się znowu.Ster tak sięchwiał, że bosman Ollive musiał zacumować koło.Nagle głośne krzyki załogi dołączyły się do głosu porucznika Allotte a. Siedzi na wodzie! Siedzi na wodzie!Kapitan Bourcart wraz z kapitanem Kingiem, wychyleni za reling, usiłowali dojrzećciemną powierzchnię morza.Najbardziej jednak zdumiało ich, tak samo zresztą jaki wszystkich tych, którzy się nad tym zastanowili, że poziom wody był zupełnie niski.A zatem stępka statku uniosła się bez pomocy przypływu. Co to się mogło stać? zapytał porucznik Heurtaux zwracając się do bosmanaOllive a. Na pewno statek się odciążył odparł bosman i obawiam się, czy nie straciłsteru. Co teraz? Teraz, panie poruczniku.jesteśmy tak samo unieruchomieni, jak przedtem.Kapitan Bourcart, doktor Filhiol i porucznicy weszli na kasztel rufowy i jeden z ma-rynarzy przyniósł dwie zapalone latarnie, żeby przynajmniej można było widzieć sięwzajemnie.Przez chwilę kapitan pomyślał o wysłaniu części ludzi do szalup, żeby raz jeszczespróbować uwolnić statek.Ale ponieważ Saint-Enoch znowu znieruchomiał, kapi-tan zrozumiał, że ten manewr będzie bezskuteczny.Lepiej zaczekać na następny przy-pływ podczas dnia, a wtedy, jeśli wstrząsy będą się powtarzały, podejmie się nową pró-bę uwolnienia.Ale jak sobie wytłumaczyć przyczyny wstrząsów i jaki był ich rezultat? Czy stępka118oderwała się bodaj trochę od skalistego podłoża? Tak to musiało być powiedział kapitan Bourcart do swego zastępcy a prze-cież jak wiemy, morze wokół skały jest głębokie. Więc wystarczyłoby cofnięcie o kilka stóp, żebyśmy się znalezli na wodzie.Tylkojak to zrobić? Jedno jest pewne stwierdził kapitan. Pozycja statku uległa zmianie i kto wie,czy tej nocy albo jutro, na szczycie przypływu, nasz Saint-Enoch nie uwolni się sam. Nie śmiem na to liczyć, panie kapitanie, bo przecież przypływ się nie zwiększa,wręcz odwrotnie, traci na sile.A jeśli będziemy musieli czekać na zmianę księżyca. Wówczas trzeba będzie spędzić jeszcze z tydzień w tych warunkach, panie po-ruczniku.Jeśli morze pozostanie spokojne, to Saint-Enoch nie jest bardzo zagrożony.Co prawda tylko patrzeć, jak pogoda się zmieni, a zazwyczaj po takich mgłach następu-ją gwałtowne wichury. Najgorsze jest to zauważył pierwszy oficer że nie wiemy, gdzie w tej chwi-li jesteśmy. Jeśli słońce ukaże się jutro rano bodaj na jedną godzinkę przyrzekł kapitan natychmiast dokonam pomiarów i ustalimy nasze położenie.W każdym razie możepan być pewien, drogi poruczniku, że w chwili zderzenia się ze skałą byliśmy na do-brym kursie.Nie, prądy nie zniosły nas na północ bardziej niż potrzeba.Powracam za-tem do rozumowania, które mi się wydaje najbardziej słuszne.Ponieważ nie do pomy-ślenia jest, żeby na mapach nie naniesiono takiej skały, musiała ona powstać zupełnieniedawno. Podzielam pana zdanie, panie kapitanie.Nieszczęście polega na tym, że to właśnie Saint-Enoch musiał się na nią wpakować. Repton także wpakował się na skałę o podobnym pochodzeniu zakonkludo-wał kapitan Bourcart. Dzięki Bogu nasz statek przynajmniej nie poszedł na dno, a jawciąż nie tracę nadziei, że go stąd wyciągnę.Tak sobie tłumaczył to całe wydarzenie kapitan Bourcart, do którego przyłączyli siębez oporów porucznik Heurtaux, doktor Filhiol, bosman, no i może kapitan King.Po-zostali dwaj porucznicy nie wypowiadali się na ten temat.Co zaś do załogi, to jej opiniawyszła na jaw w następujących okolicznościach.Ludzie skupieni wokół pięty grotmasztu pogrążeni byli w rozmowie.Nie mieli wąt-pliwości co do tego, że wstrząsów nie spowodowały ani fale, gdyż morze było zupełniegładkie, ani przypływ, jako że był słabszy.Potem wstrząsy ustały zupełnie i jeśli nawetstatek lekko się wyprostował po lewej burcie, to teraz zamarł w całkowitym bezruchu.Na ten temat taką oto uwagę zrobił harpunnik Piotr Kardek: Nic innego, tylko sama skała, tak.sama skała musiała się poruszyć. Skała? zawołali dwaj czy trzej jego towarzysze.119 No, no oburzył się kowal �omas czy bierzesz nas za szczury lądowe, którepotrafią przełknąć takie bajeczki?To była trafna replika! Skała ruszająca się jak boja czy kołysząca się jak statek na fali!Tego nie należało nawet wspominać w obecności dzielnych marynarzy, starych wilkówmorskich.Na pewno żaden z nich nie dałby sobie powiedzieć, że podwodny wstrząsmógłby w tym miejscu Pacyfiku poruszyć skałę. Opowiadaj to komu innemu poparł kowala cieśla Ferut. Niejedno już naświecie widziałem w moim dawnym zawodzie teatralnego maszynisty.ale tutaj niejesteśmy na scenie opery czy teatru Chatelet.Nie ma tu ekipy zdolnej do wprawieniaw ruch skały, chyba że jest ona z tektury lub malowanego płótna. Zwietna odpowiedz przytaknął harpunnik Ludwik �iebaut i nawet żadenz młodszych marynarzy nie wziąłby za dobrą monetę takich bajd.Pewno że nie, toteż zamiast przyjąć to w gruncie rzeczy dość naturalne tłumaczenie,wszyscy byli raczej skłonni uwierzyć w znacznie mniej prawdopodobne.W tym momencie harpunnik Jan Durut powiedział tak głośno, że kapitan Bourcartmógł go usłyszeć z kasztelu rufowego, gdzie się dotychczas znajdował: To jeszcze nie wszystko.Czy skała zadygotała, czy nie, chodzi o to, czy się z niejuwolnimy?Ta uwaga najlepiej trafiła w ogólne nastroje.Ale jak można łatwo się domyślić, niktnie potrafił niestety udzielić odpowiedzi. Chłopaki zaśmiał się Ferut nie mówmy wszyscy naraz! Czy Saint-Enochpozostanie na wieki wieków uczepiony jak ostryga tej skały? Nie odpowiedział głos, który cała załoga znała dobrze. To wy, majstrze Cabidoulin, powiedzieliście nie ? Ja. Chcecie nas zapewnić, że nasz statek w końcu wyjdzie w morze? Tak. Kiedy? Jak potwór zechce. Jaki znów potwór? zawołało kilka głosów naraz. Potwór, który schwytał Saint-Enocha i trzyma go w swoich ramionach czy klesz-czach.Potwór, który go zaciągnie na koniec.albo na dno Pacyfiku.Chwila nie była odpowiednia, żeby załoga ośmieliła się drwić z Jana-Marii Cabido-ulina na temat jego krakenów czy innych węży morskich.Niejeden myślał, że to bed-narz miał rację, a nie kapitan Bourcart, doktor Filhiol, pierwszy oficer czy wszyscy ci,którzy dotąd nie podzielali jego poglądów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki