Bator, Joanna Piaskowa Góra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie dla psakiełbasy, tylko gówno bez okrasy! Od takiego śmiechudrżały szyby obsrane przez muchy i wyły psy, od takiegośmiechu wypadały z gniazd bociany, zakalec się robił wchlebie i ścinało się mleko.Stefan patrzył, łykając ślinę,jak kiełbasa znika miażdżona żółtymi zębami wuja Fran-ciszka.Raz, tuż przed Wielkanocą, Stefan w końcu zastałspiżarnię otwartą i zamarł z ręką na framudze.Patrzył wzachwycie na pęta kiełbasy, wędzoną słoninę, sery i ciastapod ściereczkami, takie piękne jak Matka Boska, jak nie-zapominajki.Nie zdążył niczego tknąć, bo za jego plecamipojawił się wuj Franciszek i zatrzasnął drzwi, tak że stłu-kły mu na sino trzy palce.Ból od kilku policzków, co spa-dły z góry, nie dorastał tamtemu pierwszemu do pięt.Pamięć o tym zwinęła się w sercu Stefana jak uzbro-jony w ostre kły soliter i kiedy tylko ma okazję, najada sięna zapas, ale nie opuszcza go głód ani on nigdy nie opusz-cza głodu.Co ty, chłopie, taki chlany jesteś, wzdycha Ja-dzia, odsuwając się od jego porannych pieszczot lub do-kładając mu jeszcze parę kartofli, jeszcze łyżkę smażonejkaszanki, czarnej i chropowatej jak strupki zdrapane zdziecięcych kolan.%7łołądek Stefana, wielki jak u przeżu-wacza, po każdym obiedzie grozi eksplozją ziemniaczane-go pur�e.45IIIKonusa z wąsem wypatruj, Zofia pokazała córce nie-wielki wzrost wuja; jej ręka zatrzymała się na wysokościpiersi.Kazimierz Maślak mierzył zaledwie sto sześćdzie-siąt centymetrów, ale konusowatość była tą cechą, dziękiktórej wystrzelił w górę.Odkąd sięgał pamięcią, niski wzrost pozwalał muuniknąć katastrof, które zabijały innych, a jemu przynosiłykorzyść.Do siódmego roku życia był najmłodszy i naj-mniej udany z trzech braci, wysokich, gibkich i szybkich;wyciągał się na palcach, wydłużał krok, ale nie dostawał inie nadążał.O niecały rok starszy Włodek przerósł go ogłowę, a z najstarszym Wackiem nawet nie śmiał się rów-nać.Zjadali mu sprzed nosa makaronowe ciasto uprażonena blasze przez matkę Maślakową, wymykali się, przeska-kiwali mu nad głową, trąbili do ucha, że konus, i tyle ichwidział.Kazimierz szybko pojął, że aby zyskać, trzebawyłożyć, i gdy tylko bracia przejawiali chęć, by włączyćgo do zabawy, gotów był do handlu wymiennego.Wspiąćsię na drzewo i wybrać wronie gniazdo, przywlec aż spodtorów psiego trupa do łowienia węgorzy to były dobremonety.Miał ich pełne kieszenie, ale nie zawsze starczało.Tamtego zimowego ranka biegł za braćmi śmigłonożnymiaż do dębu na rozstaju, ale zostawili go w tyle.Dyszał wobłokach kwaśnej pary, lśnił dwoma gilami zielonymi jakkiełki zawilców, a oni już ześlizgiwali się bosymi stopamido Pełcznicy.Słyszał, jak śmiejąc się, zjeżdżają w dół pobłotnistym zboczu, ryją piętami w miękkiej ziemi, pełnej46budzących się robaków, szczęśliwi, że pozbyli się go, nie-znośni w skierowanym przeciw niemu szczęściu.Szławiosna, pękały lody, ryby brały wielkie i senne, że tylkorękoma wyjmować z przerębla.Parę metrów od brzegu,latem by dopłynęli, a tak poszli pod lód i dopiero w kwiet-niu znalezli ich ciała za starym młynem.W każdym z braciKazimierza Maślaka gniazdo uwiła rodzina węgorzy, któreuciekały oczami, uszami.Tak Kazimierz niedługo przed ósmymi urodzinamizostał jedynakiem i to, co było dla trzech synów do po-działu, jemu dostało się w spadku.Stary Maślak zapijał sięze zgryzoty, ale matka Maślakowa nie pochowała miłoścido dwóch starszych, którym już na nic nie mogła się przy-dać, tylko zatrzymała dla ocalałego.U niej nic, co dobreczy choćby z grubsza jadalne, nie marnowało się.Nie byłolepszych grzybów, to zbierała żółte i bordowe gołąbki,brakowało mięsa, robiła kotlety z bułki tartej, potopili sięwyżsi, pokochała mniejszego i żywego.Wszystko potrafi-ła matka Maślakowa zawekować, zasuszyć, zakopać nazaś.Być może zakopywanie i chomikowanie rzeczy zastę-powało jej chęć własnego zniknięcia pod ziemią, gdy poraz kolejny dostawała po głowie od pijanego Maślaka,obwiniającego ją o śmierć synów.Może korkując butelkęz chabrową nalewką, która musi poleżeć w ziemi co naj-mniej pół roku, marzyła, że przeciska się przez szyjkę ikurczy wewnątrz z kolanami pod brodą, a ziemia spada nanią i robi się coraz bezpieczniej i ciemniej.Kazimierz w domu pozbawionym konkurencji nabrałkrzepy i pewności.Nie urósł specjalnie, ale na bokachodłożył mu się tłuszcz i łokcie nosił w większej odległości47od ciała.Zrozumiał, że konusowatość zależy od tego, czyinni są wyżsi, i po śmierci braci zadawał się tylko z młod-szymi od siebie.Zauważył, że głupszych można wykoło-wać i łatwo zachachmęcić im parę szklanych kulek, bryłkęcukru, gumę na procę albo wmówić, że dostali większąpołowę, co widać gołym okiem.Odkrył w sobie odziedzi-czony po matce talent do chomikowania i podwajania, apo braciach upodobanie do handlu.Wymieniał się na to-wary z małymi Gorgólami i chodził nad Pełcznicę z chu-dymi blizniaczkami z Kocierzowej, które za bułkę z ma-słem podnosiły brudne sukienki i pokazywały mu dwieidentyczne bezwłose cipki z sinymi żyłkami pod skórą, jakświeżo urodzone myszki.To się małemu Kaziowi opłaca-ło, to była nauka, że wszystko ma swoją cenę, która przydamu się podczas wojny.Wojna wciągnęła Kazimierza w mundur o przydłu-gich nogawkach i rękawach; do butów napchał słomy ipojechał z innymi najdłuższym pociągiem, jaki kiedykol-wiek zatrzymał się w Zalesiu.Wszędzie trzymał się z tyłu,ale nie z samego, przód, pośladki i boki starał się zawszemieć zabezpieczone jednocześnie.Kule, które zmiotłysześciu jego rówieśników z Zalesia, jemu przelatywaływysoko nad głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki