Bernard Minier Kršg

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Servaz drgnął. Co? Nie mów, że niczego nie zauważyłeś.Oj, Martin, Martin.Rzeczywiście się nie zmieniłeś.Wciąż tak samo ślepy.Po śmierci BokhyMarianne uzależniła się od pewnych substancji.Ona też grzeje.Servaz oczyma duszy zobaczył Marianne tamtej nocy, kiedy siękochali: jej dziwne spojrzenie, chaotyczne zachowanie.Wiedział, że niepowinien teraz pozwolić się rozproszyć.O to właśnie chodziło człowiekowiza jego plecami. Nie mogę za tobą nadążyć. Servaz usłyszał głos Francisa, nieumiał jednak dokładnie określić kierunku, z którego dochodził. Czypróbowałem sugerować, że to Hirtmann jest winny czy Hugo? Twoja&teoria jest jakaś niejasna. Elvis cię szantażował, prawda? Prawda.Znowu wyczuł drobny ruch za plecami. Zapłaciłem mu.I zostawił mnie w spokoju. Naprawdę chcesz, żebym to kupił? Ale tak było. Elvis to nie jest typ gościa, który się pozbywa dojnej krowy. Chyba że któregoś dnia znajdzie w klatce swojego ulubionego psa zpodciętym gardłem i karteczkę: Następnym razem twoja kolej. Ty to zrobiłeś? A czy ja coś takiego powiedziałem? Są ludzie, którzy mająprawdziwy talent do tych rzeczy, choć ceny mają nieco& wygórowane.Aleto nie ja ich zatrudniłem.Zrobiła to inna ofiara.Wiesz tak samo dobrzejak ja, że w Marsac mieszka pełno ważnych ludzi.I bogatych.Po tymzdarzeniu Elvis zakończył działalność szantażysty.Psiakrew, Martin.Policja! Co za bagno! A miałeś taki talent&Servaz zobaczył, że w werniksie obrazu znowu pojawiło się odbicieFrancisa.Mężczyzna zrobił krok w jego kierunku i zatrzymał się.W żyłachpolicjanta buzowała adrenalina mieszanka paniki i podniecenia.Miałwrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi. Pamiętasz tamto opowiadanie? Pierwsze, które dałeś mi doprzeczytania.Miało tytuł Jajo.To było& To było coś& naprawdęwspaniałego. W głosie Francisa usłyszał autentyczne drżenie. Klejnot.Na tych stronach było wszystko& W s z y s t k o.Czułość, delikatność,drapieżność, impertynencja, witalność, styl, przesada, intelekt, emocje,powaga i lekkość.Można by pomyśleć, że to tekst napisany przez autora,który osiągnął szczyt artystycznego rozwoju, a ty miałeś dopierodwadzieścia lat! Zostawiłem sobie te kartki.Ale nigdy nie miałem odwagi,żeby przeczytać je po raz drugi.Ryczałem, kiedy to czytałem, Martin.Przysięgam ci: chlipałem w łóżku, trzymałem twoje kartki, trzęsła mi sięręka, a ja wyłem z zazdrości, przeklinałem Boga, bo wybrał ciebie, naiwne-go i sentymentalnego dupka.Rozumiesz, trochę jak w tych gadkach oMozarcie i Salierim.Ty z tym swoim wyrazem grzecznego roztargnienia natwarzy, miałeś wszystko: miałeś talent i miałeś Marianne.Bóg to strasznaświnia, kiedy już zaczyna działać, nie sądzisz? Wie, gdzie nacisnąć, żebyzabolało.No więc tak, postanowiłem odebrać ci Marianne, bo wiedziałem,że nigdy nie będę miał twojego pieprzonego talentu.A wiedziałem, jak siędo tego zabrać.To było łatwe.Zrobiłeś wszystko, żeby ktoś ci ją odebrał.Servaz miał wrażenie, że pokój wiruje wokół niego, że jakaś ogromnapięść ściska jego klatkę piersiową gotową w każdej chwili eksplodować.Zawszelką cenę musi zachować kontrolę, to nie jest właściwy moment, byulegać emocjom.Francis tylko na to czeka. Martin, Martin& odezwał się Van Acker za jego plecami.Na dzwięk słodkiego, smutnego i ostatecznego tonu jego głosuServaza przebiegł dreszcz.W jego kieszeni zabrzęczał telefon.Nie teraz! Odbicie stojącego zanim mężczyzny znowu się poruszyło.Komórka wibrowała natarczywie.Sięgnął do kieszeni i wyjął telefon, kątem oka wciąż obserwując odbicie wwerniksie. Servaz! Co się dzieje? zapytał zaniepokojony Vincent, który wyczułnapięcie w jego głosie. Nic.Słucham cię. Mamy wynik porównania grafologicznego. I& ? Jeśli to Van Acker zrobił notatki na marginesie wypracowaniaMargot, to pismo w tamtym zeszycie nie jest jego.Margot i Elias, zaparkowawszy na poboczu, obserwowali wąską drogę, wktórą skręcili Sarah, David i Virginie.Odchodziła po drugiej stroniegłównej szosy i natychmiast wspinała się pod górę.Stała przy niej tablica:ZAPORA N�OUVIELLE, 7 KM.Przez otwarte okno Margot słyszała szumrzeki, która płynęła tuż obok, poniżej drogi. Co robimy? zapytała. Czekamy. Jak długo? Spojrzał na zegarek. Pięć minut. Ta droga jest ślepa? Nie.Prowadzi do innej doliny przez przełęcz, która leży nawysokości tysiąca ośmiuset metrów.A wcześniej przejeżdża przez zaporęN�ouvielle i biegnie wzdłuż jeziora o tej samej nazwie. Możemy ich zgubić. Istnieje pewne ryzyko. Myślałeś, że to ja.Francis wypowiedział to zdanie bez emocji.Servaz popatrywał nabutelkę w jego ręku.Złotawy napój.Whisky.Piękna szklana karafka.Ciężka& Czyżby zamierzał jej użyć? W drugiej ręce Van Acker trzymałszklankę.Napełnił ją do połowy.Jego dłoń zadrżała.Następnie wzrokmężczyzny spoczął na Servazie.Pełen bólu i pogardy. Idz stąd.Servaz się nie ruszył. Mówię ci, spieprzaj.Wynoś się! Dlaczego ja właściwie jestemzaskoczony? W końcu jesteś tylko gliną.Tak jest, pomyślał Servaz.Tak jest, jestem gliną.Ciężkim krokiemruszył w stronę drzwi.Kładąc dłoń na klamce, obejrzał się.Van Acker naniego nie patrzył.Pił swoją whisky, wpatrując się w jakiś punkt naścianie, który widział tylko on.Wyglądał na bezgranicznie samotnego.38JEZIOROW lustrze wody odbijały się chmury, zachodzące słońce i postrzępionegórskie grzbiety.Margot miała wrażenie, jakby słyszała dzwięki: karillonu,niskiego dzwonu, tłuczonego szkła, podczas gdy chodziło tylko o gręświatła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki