Borys Pasternak Doktor Żywago

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zupełnie inne były odwiedziny Kołogriwowa.Larę bardzo ucieszyła jego wizyta.Gość, wcale nie dlatego, że był tak wysoki i postawny, ale dzięki promieniującej zeńenergii i talentowi, swą osobą, swym promiennym spojrzeniem i mądrymuśmiechem wypełnił pół pokoju.Zrobiło się wręcz ciasno.Siedział przy łóżku Lary, zacierając dłonie.Kiedy wzywano go do Petersburga doRady Ministrów, rozmawiał z dostojnymi starcami tak, jak gdyby miał przed sobąpsotnych sztubaków.Tu zaś leżała przed nim cząstka jego domowego ogniska,niemal rodzona córka, z którą, jak ze wszystkimi domownikami, wymieniałspojrzenia i uwagi tylko w przelocie i mimochodem (to właśnie stanowiło urok ichpełnych wyrazu kontaktów, obie strony świetnie to rozumiały).Nie mógł traktowaćLary surowo i obojętnie jak dorosłej.Nie wiedział, jak z nią rozmawiać, by jej nieurazić, powiedział więc z uśmiechem, jak do dziecka: No i co pani narobiła, kochanie? Po cóż te melodramaty? Umilkł i jąłobserwować plamy wilgoci na suficie i tapetach.Potem z wyrzutem pokiwał głową iciągnął dalej: W D�sseldorfie otwarto międzynarodową wystawę malarstwa,rzezby, sadownictwa.Wybieram się tam.Wilgoć tu u pani.I cóż, długo panizamierza tak wisieć między ziemią a niebem? Nie jest tu zbyt uroczo.Ta całaWojtessa, mówiąc między nami, to niezłe ziółko.Znam ją.Musi się paniprzeprowadzić.Dosyć już tego leżenia.Pochorowała pani sobie i wystarczy.Czaswstawać.Zmieni pani pokój, zajmie się nauką, skończy kursa.Mam pewnegoznajomego malarza.Wyjeżdża na dwa lata do Turkiestanu.Ma pracowniępodzieloną przepierzeniami, właściwie to całe niewielkie mieszkanko.Chyba zgodzisię je przekazać wraz z umeblowaniem w dobre ręce.Chce pani, załatwię to? Ijeszcze jedno.Chciałbym przejść do interesu.Już dawno chciałem to zrobić, to mójświęty obowiązek.Od czasu, gdy Lipa.Tu jest niewielka sumka, nagroda za to, żeukończyła szkołę.Nie, pani pozwoli.No, proszę się nie upierać.Nie, bardzoproszę.I przed wyjściem zmusił Larę mimo jej oporów, łez i nawet czegoś w rodzajuszarpaniny, by przyjęła czek na dziesięć tysięcy.Po wyzdrowieniu Lara przeniosła się na nowe śmieci, które tak zachwalałKołogriwow, w pobliże rynku Smoleńskiego, mieszkanie znajdowało się na górzejednopiętrowej staroświeckiej kamienicy.Na parterze były składy towarów.Mieszkali tu również furmani.Podwórze było wybrukowane kocimi łbami i zawszezasypane owsem i sianem.Przechadzały się po nim z gruchaniem gołębie.Hałaśliwym stadkiem podfruwały w górę, nie wyżej niż do okna Lary, kiedy pobetonowym ścieku podwórza przebiegały gromadki szczurów.3Wiele zmartwienia było z Paszą.Dopóki Lara była poważnie chora, niedopuszczano go do niej.Cóż mógł myśleć? Lara chciała zabić człowieka, który, jaksądził Pasza, był jej obojętny, potem zaś znalazła się pod opieką swej niedoszłejofiary.I wszystko to po ich pamiętnej rozmowie w noc Bożego Narodzenia, przypłonącej świecy! Gdyby nie ten człowiek, Larę aresztowano by i postawiono przedsądem.On odwrócił grożącą jej karę.Dzięki niemu pozostała na kursach, cała ibezpieczna.Pasza zadręczał się i nic nie mógł zrozumieć.Lara wezwała go do siebie, gdy tylko poczuła się lepiej, i oświadczyła: Jestem złą kobietą.Ty mnie nie znasz, kiedyś ci wszystko opowiem.Trudno mimówić, sam widzisz, że dławią mnie łzy, ale porzuć mnie, zapomnij, nie jestem ciebiewarta.Nastąpiły rozdzierające sceny, jedna straszniejsza od drugiej.Wojtkowska jakoże wszystko to działo się jeszcze w czasie pobytu Lary na Arbacie Wojtkowskawięc na widok zapłakanego Paszy pędziła z przedpokoju do swojej częścimieszkania, rzucała się na tapczan i skręcała ze śmiechu, powtarzając: Oj, niewytrzymam, oj, nie wytrzymam! To rzeczywiście najprawdziwszy.Cha-cha-cha!Bohater! Cha-cha-cha! Jerusłan Aazariewicz!Aby uwolnić Paszę od hańbiącego uczucia, wyrwać je z korzeniami i położyć kresmękom, Lara oświadczyła narzeczonemu, że kategorycznie z nim zrywa, gdyż go niekocha, ale tak przy tym płakała, że niepodobna jej było uwierzyć.Pasza podejrzewałją o wszystkie grzechy śmiertelne, nie wierzył ani jednemu jej słowu, chciał jąprzekląć i znienawidzić, i kochał ją nieprzytomnie, i był zazdrosny nawet o jej myśli,o kubek, z którego piła, o poduszkę, na której leżała.%7łeby nie oszaleć, trzeba byłodziałać bardziej stanowczo i szybciej.Postanowili się pobrać bezzwłocznie, jeszczeprzed zakończeniem egzaminów.Zamierzali wziąć ślub w drugim tygodniuwielkopostnym, ale na prośbę Lary wesele znów odłożono.Zlub odbył się w drugi dzień Zielonych Zwiątek, kiedy wiadomo już było napewno, że egzaminy przeszły obojgu pomyślnie.Organizowała wszystko LudmiłaKapitonowna Czepurko, matka Tusi Czepurko, która wraz z Larą kończyła kursy.Ludmiła Kapitonowna była ładną kobietą o dużym biuście i niskim głosie, świetnieśpiewała i strasznie zmyślała.Na dodatek do znanych sobie przesądów i wierzeń beznamysłu improwizowała mnóstwo własnych.W mieście panował okropny upał, gdy Larę powiezli pod złoty wieniec , jakcygańskim basem � la Panina nuciła pod nosem Ludmiła Kapitonowna, strojącpannę młodą przed wyjściem z domu.Oślepiająco żółte były cerkiewne kopuły iświeży piaseczek w alejkach.Zakurzone gałęzie brzózek, nacięte poprzedniego dniaz okazji Zielonych Zwiątek, smętnie zwisały z cerkiewnych ogrodzeń.Liście byłypozwijane w trąbki i wyglądały jak osmalone.Trudno było oddychać, w oczachmieniło się od słonecznego blasku.I jak gdyby dokoła odbywały się tysiące ślubów,wszystkie dziewczęta były ufryzowane i ubrane w jasne suknie niczym pannymłode, a wszyscy młodzieńcy z okazji święta wypomadowani i odziani w czarnedopasowane garnitury.Aagodina, matka innej koleżanki Lary, rzuciła pannie młodej pod nogi garśćsrebrnego bilonu na poczet przyszłego bogactwa, a Ludmiła Kapitonowna w tymżecelu poradziła jej, by, gdy stanie pod koroną, przeżegnała się nie gołą ręką, ale okrytąbrzegiem tiulu czy koronki.Następnie poleciła, by Lara trzymała świecę wysoko, towtedy będzie wodzić rej w domu.Lara jednak, poświęcając swą przyszłość dla dobraPaszy, opuszczała świecę, jak mogła najniżej, ale na próżno, gdyż mimo jej starańświeca Paszy wciąż znajdowała się jeszcze niżej.Z cerkwi wrócono wprost na przyjęcie do pracowni malarskiej, odnowionejwłaśnie przez Antipowów.Goście krzyczeli gorzko, gorzko , a z drugiego końcastołu odpowiadano rykiem: trzeba posłodzić i młodzi całowali się zzażenowanym uśmiechem.Ludmiła Kapitonowna zaśpiewała weselną pieśń Winorośl z bisowanym refrenem Daj wam, Boże, miłość i zgodę i pieśń Rozplatajcie się, kręte kosy, rozsypujcie się, złote włosy.Kiedy wszyscy się rozeszli i młodzi zostali sami, Pasza poczuł się nieswojo wciszy, jaka nagle zapadła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki