[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Fontaine sprawdził dokładnie miejsce, gdzie pojawiłsię latający talerz, ale nie znalazł tam żadnego śladu, co zresztą było oczywiste, gdyżpojazd znajdował się ponad ziemią.Opowiedział112o tym zdarzeniu dwóm policjantom, którzy zjawili się tam po tygodniu i dziękilicznikowi Geigera odkryli w miejscu, gdzie pojawił się latający talerz, osiempunktów o podwyższonej radioaktywności.Połączone punkty tworzyły idealnyokrąg.Mamy więc prawo uważać, że opowieść Luce'a Fontaine'a jest prawdziwa�0069�.Następne tajemnicze wydarzenie tego rodzaju zanotowano 7 stycznia 1970 rokuokoło godziny 17 w Finlandii, w pobliżu wsi Imjarvi.Dwaj młodzi mężczyzni EskoViljo i Arno Einonen jezdzili po lesie na nartach.Zatrzymali się na chwilę napolanie.Po chwili usłyszeli coś w rodzaju brzęczenia i zobaczyli spadającą szybko,prosto na nich, świetlistą chmurę.(79)Zauważyli, że z chmury wyłonił się metaliczny, okrągły obiekt o średnicy około 6metrów.Ze środka płaskiego spodu wystawała rura, a wokół niej znajdowały się trzypółkule.Pojazd powoli zniżał lot i w końcu zatrzymał się, w odległości około 3metrów od ziemi.Był tak blisko nich, że mogliby go dotknąć swoimi narciarskimikijami.Wiązka światła wychodząca z rury utworzyła na śniegu świetliste koło ośrednicy około jednego metra.Wokół pojawiła się mgła.Arno miał dziwne odczucie, że ktoś złapał go wpół i ciągnął do tyłu.Cofnął się okrok i obejrzał się.Pośrodku świetlistego kręgu ujrzał istotę wysokości zaledwiejednego metra, która próbowała go przyciągnąć.Humanoid trzymał w ręce czarnepudełko113migoczące żółtym światłem.Miał bardzo szczupłe kończyny, bladą, niczym woskowątwarz, niewielkie uszy i haczykowaty nos. Ubrany był w jasnoszary kombinezon, ciemnozielone buty z cholewami i białerękawice do łokci.Skierował na nich strumień żółtego światła i poczuli się niczymsparaliżowani.Potem mgła skupiła się wokół pojazdu, świetlisty krąg skurczył się, apomiędzy pojazdem a ziemią wytrysnął snop iskier.Wiązka świetlna ślizgała sięjeszcze przez chwilę po powierzchni ziemi, po czym powróciła do rury.Nagle mgłazniknęła, a wraz z nią i latający talerz.Powietrze ponownie stało się przejrzyste, a naniebie nie było śladu pojazdu.Jeszcze długo po tym wydarzeniu obaj mężczyzni mieli poważne kłopoty zezdrowiem.Odczuwali bóle głowy, serca, pleców, rąk i nóg.Mieli bardzo niskieciśnienie tętnicze, zaburzenia pamięci i równowagi.Powrócili na miejsce zdarzeniaw towarzystwie innych osób.U wszystkich zaobserwowano potem problemy zezdrowiem.Mogłoby to świadczyć o podwyższonym poziomie radioaktywności wtamtym miejscu.Pojawienie się i zniknięcie tego latającego talerza zauważonezostało również jeszcze przez inne osoby mieszkające w odległości około dziesięciukilometrów od miejsca zdarzenia.ROZDZIAA VIIZLAD Z MARLIENSNajnowsze odkrycia astronomiczne upewniają nas co do istnienia w kosmosieinnych cywilizacji, z których niektóre mogłyby nawet być o wiele bardziejrozwinięte od naszej.Chęć porozumienia z nimi wydaje się więc oczywista.Poro-zumienie takie mogłoby polegać na odbieraniu i odczytywaniu wysyłanych przez tecywilizacje komunikatów, czy też wysyłaniu im prostych informacji za pomocąnaszych skromnych środków, takich jak na przykład radio czy laser.Tak więc bardzo istotnym problemem okazało się ustalenie rodzaju środkówprzekazu mających największe szanse bycia zrozumiałymi zarówno dla nas, jak i dlanich.Dlatego też prowadzone są w tym kierunku bardzo zaawansowane pracebadawcze i to zarówno przez niezależnych badaczy, jak i przez przedstawicieliświata oficjalnej nauki.(83)115Większość specjalistów z dziedziny informatyki i łączności w przestrzenikosmicznej podobno jest zgodna co do tego, że taki komunikat musi być bardzoprostym komunikatem matematycznym, i to takim, który mógłby zostaćprzedstawiony za pomocą ciągu arytmetycznego, takiego jak na przykład 2, 4, 6, 8lub geometrycznego np.2, 4, 8, 16.Mógłby też zostać wyrażony przez ciąg liczbpierwszych, takich jak 7,11,13, których stosunki wyrażone ułamkiem dziesiętnymzawierają powtórzenia cyfr, gdyż to musiałoby przyciągnąć uwagę.Taki kosmiczny komunikat mógłby zostać utworzony na wyższym stopniu przezułamki zwykłe wyrażające znane stałe matematyczne, takie jak22 / 7dla � czy 89 / 55 dla �.Te dwie stałe, znane już przed tysiącami lat przeznaszych odległych przodków, wydają się być bardzo cenione przez naszych gości zkosmosu.Otrzymaliśmy już, o czym będzie mowa dalej w tej książce, komunikaty tego rodzaju, lecz niestety przeszły one zupełnie niezauważone przez tych, którychobowiązkiem było odkryć ich istnienie.Ale jest to już bardzo delikatny temat i obawiam się, że przekroczymyniebezpieczną granicę, jaka dzieli dwa bardzo różne światy naukowe.Pierwszy - toświat oficjalnej nauki, kurczowo trzymającej się osiągnięć naukowych poprzedniegostulecia i odmawiającej uznania nowych odkryć [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Fontaine sprawdził dokładnie miejsce, gdzie pojawiłsię latający talerz, ale nie znalazł tam żadnego śladu, co zresztą było oczywiste, gdyżpojazd znajdował się ponad ziemią.Opowiedział112o tym zdarzeniu dwóm policjantom, którzy zjawili się tam po tygodniu i dziękilicznikowi Geigera odkryli w miejscu, gdzie pojawił się latający talerz, osiempunktów o podwyższonej radioaktywności.Połączone punkty tworzyły idealnyokrąg.Mamy więc prawo uważać, że opowieść Luce'a Fontaine'a jest prawdziwa�0069�.Następne tajemnicze wydarzenie tego rodzaju zanotowano 7 stycznia 1970 rokuokoło godziny 17 w Finlandii, w pobliżu wsi Imjarvi.Dwaj młodzi mężczyzni EskoViljo i Arno Einonen jezdzili po lesie na nartach.Zatrzymali się na chwilę napolanie.Po chwili usłyszeli coś w rodzaju brzęczenia i zobaczyli spadającą szybko,prosto na nich, świetlistą chmurę.(79)Zauważyli, że z chmury wyłonił się metaliczny, okrągły obiekt o średnicy około 6metrów.Ze środka płaskiego spodu wystawała rura, a wokół niej znajdowały się trzypółkule.Pojazd powoli zniżał lot i w końcu zatrzymał się, w odległości około 3metrów od ziemi.Był tak blisko nich, że mogliby go dotknąć swoimi narciarskimikijami.Wiązka światła wychodząca z rury utworzyła na śniegu świetliste koło ośrednicy około jednego metra.Wokół pojawiła się mgła.Arno miał dziwne odczucie, że ktoś złapał go wpół i ciągnął do tyłu.Cofnął się okrok i obejrzał się.Pośrodku świetlistego kręgu ujrzał istotę wysokości zaledwiejednego metra, która próbowała go przyciągnąć.Humanoid trzymał w ręce czarnepudełko113migoczące żółtym światłem.Miał bardzo szczupłe kończyny, bladą, niczym woskowątwarz, niewielkie uszy i haczykowaty nos. Ubrany był w jasnoszary kombinezon, ciemnozielone buty z cholewami i białerękawice do łokci.Skierował na nich strumień żółtego światła i poczuli się niczymsparaliżowani.Potem mgła skupiła się wokół pojazdu, świetlisty krąg skurczył się, apomiędzy pojazdem a ziemią wytrysnął snop iskier.Wiązka świetlna ślizgała sięjeszcze przez chwilę po powierzchni ziemi, po czym powróciła do rury.Nagle mgłazniknęła, a wraz z nią i latający talerz.Powietrze ponownie stało się przejrzyste, a naniebie nie było śladu pojazdu.Jeszcze długo po tym wydarzeniu obaj mężczyzni mieli poważne kłopoty zezdrowiem.Odczuwali bóle głowy, serca, pleców, rąk i nóg.Mieli bardzo niskieciśnienie tętnicze, zaburzenia pamięci i równowagi.Powrócili na miejsce zdarzeniaw towarzystwie innych osób.U wszystkich zaobserwowano potem problemy zezdrowiem.Mogłoby to świadczyć o podwyższonym poziomie radioaktywności wtamtym miejscu.Pojawienie się i zniknięcie tego latającego talerza zauważonezostało również jeszcze przez inne osoby mieszkające w odległości około dziesięciukilometrów od miejsca zdarzenia.ROZDZIAA VIIZLAD Z MARLIENSNajnowsze odkrycia astronomiczne upewniają nas co do istnienia w kosmosieinnych cywilizacji, z których niektóre mogłyby nawet być o wiele bardziejrozwinięte od naszej.Chęć porozumienia z nimi wydaje się więc oczywista.Poro-zumienie takie mogłoby polegać na odbieraniu i odczytywaniu wysyłanych przez tecywilizacje komunikatów, czy też wysyłaniu im prostych informacji za pomocąnaszych skromnych środków, takich jak na przykład radio czy laser.Tak więc bardzo istotnym problemem okazało się ustalenie rodzaju środkówprzekazu mających największe szanse bycia zrozumiałymi zarówno dla nas, jak i dlanich.Dlatego też prowadzone są w tym kierunku bardzo zaawansowane pracebadawcze i to zarówno przez niezależnych badaczy, jak i przez przedstawicieliświata oficjalnej nauki.(83)115Większość specjalistów z dziedziny informatyki i łączności w przestrzenikosmicznej podobno jest zgodna co do tego, że taki komunikat musi być bardzoprostym komunikatem matematycznym, i to takim, który mógłby zostaćprzedstawiony za pomocą ciągu arytmetycznego, takiego jak na przykład 2, 4, 6, 8lub geometrycznego np.2, 4, 8, 16.Mógłby też zostać wyrażony przez ciąg liczbpierwszych, takich jak 7,11,13, których stosunki wyrażone ułamkiem dziesiętnymzawierają powtórzenia cyfr, gdyż to musiałoby przyciągnąć uwagę.Taki kosmiczny komunikat mógłby zostać utworzony na wyższym stopniu przezułamki zwykłe wyrażające znane stałe matematyczne, takie jak22 / 7dla � czy 89 / 55 dla �.Te dwie stałe, znane już przed tysiącami lat przeznaszych odległych przodków, wydają się być bardzo cenione przez naszych gości zkosmosu.Otrzymaliśmy już, o czym będzie mowa dalej w tej książce, komunikaty tego rodzaju, lecz niestety przeszły one zupełnie niezauważone przez tych, którychobowiązkiem było odkryć ich istnienie.Ale jest to już bardzo delikatny temat i obawiam się, że przekroczymyniebezpieczną granicę, jaka dzieli dwa bardzo różne światy naukowe.Pierwszy - toświat oficjalnej nauki, kurczowo trzymającej się osiągnięć naukowych poprzedniegostulecia i odmawiającej uznania nowych odkryć [ Pobierz całość w formacie PDF ]
