Diaczenko Marina & Diaczenko Siergiej Miedziany król

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Trzeba ścisnąć& Razwijar zmieszany opuścił klingę i wtedy władca wyciągnął mieczlewą ręką.Heks zdążył podstawić swoje ostrze, ale zatrzymać uderzenia nie zdołał.Pchnięty,poleciał w tył, uderzył plecami o ścianę i upadł, a krew władcy padła mu na twarz. Miedziany Królu dał się słyszeć przerwany szept. Wez, co jest mi drogie&Wtedy Razwijar pchnął ostrzem ostatkiem sił, na oślep.I przebił pierś władcy.ROZDZIAA SZ�STYDrogi, po której chodziły karawany z żywnością, już nie było.Razwijar przedzierał się wciemnościach, co chwila ryzykując wpadnięcie na osuwisko albo stoczenie się w przepaść.Niekiedy pełzł na czworakach, wymacując rękami przed sobą chwiejące się, śliskie kamienie.Należałoby zatrzymać się i doczekać świtu, ale Razwijara gnał paniczny strach.Nie bał się, że go złapią i oskarżą o zabójstwo.W ogóle o tym nie myślał.Strach, który goopanował, miał zupełnie inny charakter.Najbardziej ze wszystkiego na świecie Razwijar chciałzapomnieć o tym, co zdarzyło się w zamku.Słowa: %7łałuję, że nie jesteś moim synem.Widokodrąbanej dłoni, która wpada do basenu.Przymilny szept: Miedziany Królu, Miedziany Królu.Razwijar parł przed siebie, brodząc po kolana w wodzie, potykając się i upadając, grzęznąc wrozmytej glinie.Czyż nie wiedział, że ofiarą dla Miedzianego Króla jest tylko to, co najdroższedla człowieka?!Przypominał sobie szczegóły, na które wcześniej nie zwracał uwagi.W zamku szeptano, żeRazwijar zaczarował władcę; że maleńki Heks jest zapewne jego rodzonym synem.Chodziły iinne słuchy, ale on okazał się naiwny i zbyt niedoświadczony, żeby zrozumieć wieloznacznespojrzenia, przypadkowe słowa niektórych zawistnych strażników.Był za bardzo zajęty sobą iswoimi wspomnieniami o lesie, a także księgami, mieczami, strzałami, zwycięstwami,zabijaniem, pierwszym doświadczaniem potęgi z racji posiadanej władzy.Schlebiało mu to, żewładca widzi go na wskroś , przecież nie miał niczego do ukrycia przed nim&Razwijar wyobraził sobie, jak wedle woli Miedzianego Króla taje w powietrzu jego ciało.Takznikła ze świata kromka chleba na galerze i ogarek świecy w lochu.Gdzie one teraz są? Na jakimspoczęły ołtarzu?!Razwijar, wciąż potykając się, biegł.Przepływał stojące ni to jeziora, ni to gigantyczne kałuże.Kilka razy natknął się na trupy, leżące na kamieniach niczym kupy szmat moknące na płyciznie.W uszach wciąż słyszał gderliwy głos starego Latarnika: co jest dla ciebie drogie, to kładziesz.Co jest dla ciebie drogie.Rzecz.Człowiek.Razwijar potrząsał głową.Chciał zapomnieć, niechciał wierzyć, że coś takiego jest w ogóle możliwe.Gdyby teraz zaproponowano mu słodkiemleczko wypiłby do ostatniej kropli.Warstwa gliny i drobnych kamieni spełzła na dno wąwozu, wlokąc za sobą biegnącego.Wydostał się spod zwału, pomagali sobie krótkim mieczem i popełzł w górę jak ślepy ślimak.Niebo poszarzało, pogasły gwiazdy, już można było rozróżnił zarysy gór.Razwijar ruszyłszybciej.W końcu natrafił na coś w rodzaju ścieżki.Na stoku zupełnie pojaśniało i zobaczyłzryty wodą wąwóz, nieruchome, głębokie kałuże w miejscach, gdzie przeszła rwąca woda oraztrupy dwunogich i czworonogich chimajrydów, wielu oszpeconych, roztrzaskanych o ostrewyłomy skalne.Razwijar odwrócił się.Gdyby go wczoraj zabili, umarłby jak żołnierz i nie wiedziałby tego, cowie teraz.I nie pamiętałby rwącego się szeptu Miedziany Królu& Osunął się na kolana i usiadł na kamieniu.Przeczekał zawrót głowy i podniósł się.Poszedłdalej, z trudem przestawiali nogi, niekiedy opierając się na długiej klindze i tak szedł nie będąc wstanie myśleć, nie rejestrując upływającego czasu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki