Kimball Kristin Brudna robota

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Opuściłam zęby brony na po-wierzchnię gleby i�konie energicznie ruszyły naprzód.Dobrzebyło iść za nimi, wdychając ich ciepły zapach i�wiosenną wońżyznej, wilgotnej ziemi.Byliśmy w�połowie pracy, kiedy zęby brony szczęknęły o�cośmetalowego.Zatrzymałam konie i�podniosłam to coś.Była topodkowa, brudna i�zardzewiała, z�jednym zakrzywionym, ręcz-nie kutym gwozdziem.Miała wielkość równą mniej więcej mo-jej dłoni z�rozstawionymi szeroko palcami.Gdyby Sam i�Silvernosiły podkowy, musiałyby one mieć wielkość talerza obiado-wego.W�przeszłości konie pracujące na farmach były mniejsze,o�silnej, zwartej budowie.Ważyły około połowy tony, a�naszegiganty niemal tonę.Ciekawa byłam, co robił ten koń z�daw-nych czasów w�dniu, kiedy zgubił podkowę.Może był to dzieńtaki jak dzisiaj, kiedy na niżej położonej części pola było jeszczezbyt mokro, ale konie i�tak pracowały, bo jeśli nie obsadziło siępola w�porę, groziła inwazja chwastów.Pomyślałam o�farme-rze, który prowadził tego konia.Mógł to być mężczyzna albochłopiec i�z�pewnością, podobnie jak ja, bardzo sobie cenił tępozbawioną kamieni, dobrą glebę.Wiedziałam, że jest to gle-ba, o�jakiej większość farmerów może tylko pomarzyć.Wyob-raziłam sobie, jak zauważa, że koń zgubił podkowę, i�rozglądasię za nią po polu, ale ciemna wstążka żelaza wtapia się w�tło.W�końcu się poddaje i�wraca do domu na kolację, a�podkowaprzez dziesiątki lat czeka pod powierzchnią, ignorując wszyst-kich farmerów, którzy byli tu pomiędzy nami� czeka, bym jąznalazła i�wyobraziła go sobie.Mark wciąż mnie adorował.Jego miłość i�oddanie pozostawałyniezmienne, choć moje skakały w�górę i�w�dół jak linie na wy-kresie EKG.Prezenty, które dostałam od niego tamtej wiosny,były piękne, choć skromne.Kontrast między surowością na-szego życia a�czułością zawartą w�tych drobnych gestach byłszokujący.Bukiecik polnych kwiatów położony po południu namojej poduszce, mały rysunek jastrzębia, którego widzieliśmy,gdy przelatywał nisko nad bagnistym polem za domem.Gdyrośliny zostały już posadzone, złożyła mnie gorączka.Markprzyniósł mi wtedy talerz poziomek ułożonych w�ozdobnymkręgu kwiatów i�listków.Usiadł na skraju mojego łóżka, roz-mawiał ze mną i�żartował, gdy je jadłam, ale sam nie chciałwziąć ani jednej.Gorączka minęła i�pojawił się wielki głód.Na uprawianychpolach nie rosło jeszcze nic zielonego, ale moje ciało zaczęłosię domagać świeżego pokarmu� najpierw uprzejmie, a�po-tem coraz bardziej kategorycznie.To nie podczas ponurej zimynajtrudniej jest przetrwać na farmie, lecz jasną wiosną.Szliśmyprzez pastwiska z�koszykiem i�kuchennymi nożycami.Chwa-sty rosły jak szalone.Mark wyciął kilka kłujących, młodych po-krzyw, które wyrosły na żyznej ziemi przy stodole, i�dołożył donich garść wszechobecnych liści mniszka o�gorzkawym smaku.Gotowa byłam zjeść je od razu.Każda pora roku ma swoje przysmaki, nawet ta najuboższa.Masło pod koniec wiosny jest najlepsze w�całym roku.Pastwiskasą w�doskonałym stanie i�krowy czują się jak w�niebie, napeł-niając brzuchy szybko rosnącą trawą.Nie dokuczają im jeszczemuchy, nie jest zbyt gorąco i�wieje przyjemny wietrzyk.Masłorobione o�tej porze roku jest miękkie, bogate w�składniki od-żywcze i�ma piękny, głęboki kolor starego złota.Mark wrzucił wielki kawał tego masła na rozgrzaną patelnię,dodał pokrojoną w�kostkę cebulę, a�gdy się zeszkliła, dołożył186 � 187jeszcze garść ciemnozielonych pokrzyw.Liście natychmiastzwiotczały i�straciły parzące właściwości.Zapach był bardzozielony, ale nie kwaśny, podobny do zapachu szpinaku z�do-datkiem dzikiej, orzechowej nuty.Mark dodał do tego czosnek,trochę bulionu z�kurczaka, kilka garści ryżu i�trzymał wszystkona małym ogniu, aż liście i�ryż zmiękły.Doprawił potrawę solą,pieprzem i�odrobiną gałki muszkatołowej, wymieszał wszystkona gładką masę i�podał z�kleksem śmietany oraz solidną kromkądobrego domowego chleba, a�na gorącą jeszcze patelnię wrzu-cił na chwilę liście mniszka.Przyprawione odrobiną oliwy i�pa-roma kroplami dobrego octu balsamicznego stanowiły cierpkidodatek do pożywnej zupy z�pokrzyw.Nasi odbiorcy również tęsknili już za zielonymi warzywami,nawet jeśli były to tylko chwasty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki