[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Piotruś zwłaszczabył jej ulubieńcem; po prostu rżała na ojca, żeby go wziął z sobą.Kiedy ją ojciec wyprzągł, zaczynała się dopiero heca.NatychmiastFelek wskakiwał na jej grzbiet kościsty, od starego chomąta obdarty,i podczas kiedy szkapa zanurzała swój łeb ogromny w głębinachuwiązanego jej u karku worka z chudą sieczką, on, przyklęknąwszyna jedno kolano lub stanąwszy na jednej nodze, wywijał czapkąi krzyczał: A to jest sławny jezdziec z suteryny, co nigdy nie traci miny!Nazywa się Feliks Mostowiak, herbu gnat! Je chudy, ale chwat! Ktoda więcej?.Na to kto da więcej wybuchaliśmy tak piekielną wrzawą, że ażludzie wybiegali z oficyn.69 Maria KonopnickaPo Felku gramolił się na szkapę Piotruś; aleśmy go ledwiepodsadzić mogli, tak go przeważała rozdęta brzuszyna.Szkapęz Piotrusiem oprowadzaliśmy w tryumfie po podwórzu, nie daw-szy jej spokojnie sieczki owej spożyć, a Felek znów wywijał czapkąi wrzeszczał: A to jest Piotruś herbu szczur! Ma dwie łaty i osiem dziur!Dwóch zębów nie ma na przedzie i na szkapie jedzie!.Kto dawięcej?.Skąd on tu to kto da więcej przyczepił, nigdym odgadnąć niemógł; Felek sam utrzymywał, że to już tak jedno do drugiego pasu-je.I znów wybuchaliśmy szatańską wrzawą, jakby nas nie trzech, aleze trzydziestu było. Przypatrzta się, moi ludzie mówiła, stojąc we drzwiach,tłusta sklepikarka co też te bestie chłopaki Mostowiaków niewyprawiają z tą kobyłą! A toć to czyste małpy z meranżieryi.I chwytała się za boki, trzęsąc od śmiechu, aż jej oczy w tłustejtwarzy zupełnie ginęły. Oj batem, batem! skrzeczała chuda kucharka z drugiegopiętra. Ma tu dobrze na świecie być, ma tu Pan Bóg błogosła-wić, kiedy to ledwo od ziemi odrośnie, a już się rozpusty chwyta!Nie poszedłby to jeden z drugim do roboty, do rzemiesła, do książki?W gębę to co wetknąć nie ma, a taką sodomę-gomorę po świecie robi!A Felek nuż się w lewo i w prawo kłaniać, nuż chudej kucharce odust buziaki posyłać, aż baba w największej pasji trzasnęła lufcikiemi z okna poszła.Do szkapy odnosiliśmy wszystkie sprawy życia, o jej względyi łaski ubiegaliśmy się jeden przed drugim.Ona była ostatnią in-stancją w naszych sprawach.Korzystał z tego Piotruś niecnota,kiedy się za pokrzywdzonego przez nas miał, nie mówił powiemojcu albo: powiem mamie , ale: powiem szkapie .Tej pogróżkinie lekceważyliśmy bynajmniej; i często gęsto dostał Piotruś jakikąsek, szczególniej od Felka, byle tylko nie powiadał szkapie .70 NoweleNie mogliśmy bowiem znieść, kiedy tak patrzyła na nas smutniejednym okiem swoim, podczas kiedy na drugim, ślepym i zbiela-łym, powieka o siwej rzęsie podnosiła się i opadała z wolna, jakgdyby z wyrzutem. Słysz, Wicek! mawiał Felek. Co ta szkapa takiego w tymślepiu ma, co tak świdruje?.A to bym ci wolał, żeby mnie ojciec pa-skiem przemierzył, niż kiedy ona tak patrzy.Do samego ci hunoruczłowiekowi sięga.Szkapę czyściliśmy co dzień.Ale nigdy nie obeszło się przy tymbez bijatyki o szczotkę i zgrzebło.Cośmy jej wtedy sierści nadarli!Cośmy naplątali grzywy! Stała jednak szkapa cierpliwie, zmru-żywszy zdrowe oko, i tylko od czasu do czasu machała wypełzłymogonem, jakby się oganiała od bąków.Zaraz po Wielkiejnocy zaczynało się pławienie szkapy.Jeszczewoda zimna była, jak lód, a my już zawijamy porcięta i dalejdo rzeki.Jaki to był tryumfalny pochód! Chłopaki z ulicy chcieliz nami lecieć, aleśmy ich odpędzali biczem.Dopieroż szkapę wodą chlustać, dopieroż jej pęciny i boki wycie-rać, dopieroż jej wygwizdywać, jakeśmy to u ojca słyszeli.Najwięk-sza bieda była, kiedy szkapa dla uwolnienia się od nas i naszej opiekiparę kroków w wodę dalej poszła. Utopi się! Utopi! wrzeszczał Piotruś i aż siniał i przysiadałna ziemię, obu się rękami brzucha własnego trzymając.Brnęliśmytedy po nią i za ogon ku brzegowi ciągnęli, po czym, zziajani, zmę-czeni, wracaliśmy do domu, szkapa naprzód, my za nią, mokrzy,ociekający wodą, jak topielcy.I tę to naszą kochaną szkapę ojciec by sprzedać miał?Było to w naszym rozumieniu coś, jakby skończenie świata.Zaraz też, wyleciawszy do sieni, palnąłem Felka w ucho, on mniena odlew w kark, ja znów, nie bawiący, grzmotnąłem go w plecy, onznów mnie pięścią w bok, aż mi świeczki w oczach stanęły.Zaczemmy się obaj za czupryny chwycili i splątali, jak kłębek, potoczyli71 Maria Konopnickarazem do progu.A taka w nas żałość była, taka z tej żałości srogość,że żaden pary nie puścił, nie pisnął nawet.Zaraz też nam się po tej dzierce lżej na sercu stało.Jużeśmy do izby wrócili, bo zimnisko ze dworu gnało, a ojciecprecz jeszcze perswadował matce: Tera ci się za nią siaki taki grosina wezmie; a jak przychudnie,boć już i sieczki ujmuję, to kto co za nią da? Cóż, Anulka! Jak semyślisz, serce?Matka westchnęła ciężko. I cóż ja se mam myśleć, mój Filipie?.Myślę, że nas Bóg ciężkodotknął tą chorobą.Myślę, żem ci się kamieniem u szyi stała i dodna cię ciągnę.O tych sierotach myślę.Zakryła oczy ręką i zaszlochała głośno.Ojciec całował ją po głowie. Anulka!.Serce!.Anulka!. powtarzał, aż nagle sam ryk-nął płaczem. Siarczyste!. mruknął za mną Felek, wycierając oczy kułakiem.Kilka dni minęło, a o sprzedaniu szkapy nie było jakoś mowy.Matka miała się coraz gorzej.Jej ciężki, chrypiący kaszel z twar-dego snu dziecięcego po nocach nas budził.Raz wraz też zasypiaławe dnie, a mimo że się nagle ciepło na świecie zrobiło, febra ją chwi-lami trzęsła, aż zęby szczękały.Ojciec chodził po izbie zgarbiony,żółty, jakby mu z dziesięć lat życia przybyło, a rękę na nas twardąmiał i o byle co do czubów nam sięgał, aleśmy się tam wiele nienastręczali, dużą część dnia spędzając w stajence [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Piotruś zwłaszczabył jej ulubieńcem; po prostu rżała na ojca, żeby go wziął z sobą.Kiedy ją ojciec wyprzągł, zaczynała się dopiero heca.NatychmiastFelek wskakiwał na jej grzbiet kościsty, od starego chomąta obdarty,i podczas kiedy szkapa zanurzała swój łeb ogromny w głębinachuwiązanego jej u karku worka z chudą sieczką, on, przyklęknąwszyna jedno kolano lub stanąwszy na jednej nodze, wywijał czapkąi krzyczał: A to jest sławny jezdziec z suteryny, co nigdy nie traci miny!Nazywa się Feliks Mostowiak, herbu gnat! Je chudy, ale chwat! Ktoda więcej?.Na to kto da więcej wybuchaliśmy tak piekielną wrzawą, że ażludzie wybiegali z oficyn.69 Maria KonopnickaPo Felku gramolił się na szkapę Piotruś; aleśmy go ledwiepodsadzić mogli, tak go przeważała rozdęta brzuszyna.Szkapęz Piotrusiem oprowadzaliśmy w tryumfie po podwórzu, nie daw-szy jej spokojnie sieczki owej spożyć, a Felek znów wywijał czapkąi wrzeszczał: A to jest Piotruś herbu szczur! Ma dwie łaty i osiem dziur!Dwóch zębów nie ma na przedzie i na szkapie jedzie!.Kto dawięcej?.Skąd on tu to kto da więcej przyczepił, nigdym odgadnąć niemógł; Felek sam utrzymywał, że to już tak jedno do drugiego pasu-je.I znów wybuchaliśmy szatańską wrzawą, jakby nas nie trzech, aleze trzydziestu było. Przypatrzta się, moi ludzie mówiła, stojąc we drzwiach,tłusta sklepikarka co też te bestie chłopaki Mostowiaków niewyprawiają z tą kobyłą! A toć to czyste małpy z meranżieryi.I chwytała się za boki, trzęsąc od śmiechu, aż jej oczy w tłustejtwarzy zupełnie ginęły. Oj batem, batem! skrzeczała chuda kucharka z drugiegopiętra. Ma tu dobrze na świecie być, ma tu Pan Bóg błogosła-wić, kiedy to ledwo od ziemi odrośnie, a już się rozpusty chwyta!Nie poszedłby to jeden z drugim do roboty, do rzemiesła, do książki?W gębę to co wetknąć nie ma, a taką sodomę-gomorę po świecie robi!A Felek nuż się w lewo i w prawo kłaniać, nuż chudej kucharce odust buziaki posyłać, aż baba w największej pasji trzasnęła lufcikiemi z okna poszła.Do szkapy odnosiliśmy wszystkie sprawy życia, o jej względyi łaski ubiegaliśmy się jeden przed drugim.Ona była ostatnią in-stancją w naszych sprawach.Korzystał z tego Piotruś niecnota,kiedy się za pokrzywdzonego przez nas miał, nie mówił powiemojcu albo: powiem mamie , ale: powiem szkapie .Tej pogróżkinie lekceważyliśmy bynajmniej; i często gęsto dostał Piotruś jakikąsek, szczególniej od Felka, byle tylko nie powiadał szkapie .70 NoweleNie mogliśmy bowiem znieść, kiedy tak patrzyła na nas smutniejednym okiem swoim, podczas kiedy na drugim, ślepym i zbiela-łym, powieka o siwej rzęsie podnosiła się i opadała z wolna, jakgdyby z wyrzutem. Słysz, Wicek! mawiał Felek. Co ta szkapa takiego w tymślepiu ma, co tak świdruje?.A to bym ci wolał, żeby mnie ojciec pa-skiem przemierzył, niż kiedy ona tak patrzy.Do samego ci hunoruczłowiekowi sięga.Szkapę czyściliśmy co dzień.Ale nigdy nie obeszło się przy tymbez bijatyki o szczotkę i zgrzebło.Cośmy jej wtedy sierści nadarli!Cośmy naplątali grzywy! Stała jednak szkapa cierpliwie, zmru-żywszy zdrowe oko, i tylko od czasu do czasu machała wypełzłymogonem, jakby się oganiała od bąków.Zaraz po Wielkiejnocy zaczynało się pławienie szkapy.Jeszczewoda zimna była, jak lód, a my już zawijamy porcięta i dalejdo rzeki.Jaki to był tryumfalny pochód! Chłopaki z ulicy chcieliz nami lecieć, aleśmy ich odpędzali biczem.Dopieroż szkapę wodą chlustać, dopieroż jej pęciny i boki wycie-rać, dopieroż jej wygwizdywać, jakeśmy to u ojca słyszeli.Najwięk-sza bieda była, kiedy szkapa dla uwolnienia się od nas i naszej opiekiparę kroków w wodę dalej poszła. Utopi się! Utopi! wrzeszczał Piotruś i aż siniał i przysiadałna ziemię, obu się rękami brzucha własnego trzymając.Brnęliśmytedy po nią i za ogon ku brzegowi ciągnęli, po czym, zziajani, zmę-czeni, wracaliśmy do domu, szkapa naprzód, my za nią, mokrzy,ociekający wodą, jak topielcy.I tę to naszą kochaną szkapę ojciec by sprzedać miał?Było to w naszym rozumieniu coś, jakby skończenie świata.Zaraz też, wyleciawszy do sieni, palnąłem Felka w ucho, on mniena odlew w kark, ja znów, nie bawiący, grzmotnąłem go w plecy, onznów mnie pięścią w bok, aż mi świeczki w oczach stanęły.Zaczemmy się obaj za czupryny chwycili i splątali, jak kłębek, potoczyli71 Maria Konopnickarazem do progu.A taka w nas żałość była, taka z tej żałości srogość,że żaden pary nie puścił, nie pisnął nawet.Zaraz też nam się po tej dzierce lżej na sercu stało.Jużeśmy do izby wrócili, bo zimnisko ze dworu gnało, a ojciecprecz jeszcze perswadował matce: Tera ci się za nią siaki taki grosina wezmie; a jak przychudnie,boć już i sieczki ujmuję, to kto co za nią da? Cóż, Anulka! Jak semyślisz, serce?Matka westchnęła ciężko. I cóż ja se mam myśleć, mój Filipie?.Myślę, że nas Bóg ciężkodotknął tą chorobą.Myślę, żem ci się kamieniem u szyi stała i dodna cię ciągnę.O tych sierotach myślę.Zakryła oczy ręką i zaszlochała głośno.Ojciec całował ją po głowie. Anulka!.Serce!.Anulka!. powtarzał, aż nagle sam ryk-nął płaczem. Siarczyste!. mruknął za mną Felek, wycierając oczy kułakiem.Kilka dni minęło, a o sprzedaniu szkapy nie było jakoś mowy.Matka miała się coraz gorzej.Jej ciężki, chrypiący kaszel z twar-dego snu dziecięcego po nocach nas budził.Raz wraz też zasypiaławe dnie, a mimo że się nagle ciepło na świecie zrobiło, febra ją chwi-lami trzęsła, aż zęby szczękały.Ojciec chodził po izbie zgarbiony,żółty, jakby mu z dziesięć lat życia przybyło, a rękę na nas twardąmiał i o byle co do czubów nam sięgał, aleśmy się tam wiele nienastręczali, dużą część dnia spędzając w stajence [ Pobierz całość w formacie PDF ]