[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Listu Barnaby (z pierwszego wieku), pism św.Klemensa Rzymskiego (zm.ok.96), św.Ignacego Antiocheńskiego (ok.35 - ok.107), Pasterza Hermasa(II wiek) i listu św.Polikarpa ze Smymy (ok.69 - ok.155), a także jego Męczeństwa, najstarszego po-mnika literackiego tego gatunku.W roku 1765 Andrea Gallandi dodał do tego zbioru List do Diogneta,apologię chrześcijaństwa, oraz fragmenty Papiasza z Hierapolis (ok.60-130).Fi-loteusz Bryennios opu-blikował w roku 1883 tekst, który może być najstarszym w tej grupie, mianowicie anonimową Didache,czyli Naukę .Pisma te rzucaj ą bezcenny snop światła na czas przejścia od Kościoła nowotestamental-nego do chrześcijaństwa poapostolskiego.Niektórzy nowocześni uczeni chcą wykluczyć z tej grupy tychautorów, którzy prawdopodobnie nie byli bezpośrednio związani z apostołami, albo tych, których sposóbmyślenia nie przylega ściśle do Nowego Testamentu.Do Ojców apostolskich zaliczaj ą oni tylko św.Klemensa Rzymskiego, św.Ignacego Antiocheńskiego, św.Polikarpa i Papiasza, a także św.Kwadrata119Wydawnictwo WAM, Kraków 2002 Leksykon teologiczny(II wiek), który około roku 124 skierował do cesarza Hadriana najstarszą apologię wiary chrześcijańskiej.Zob.apologeci, didache, ojcowie kościoła.Ojcowie kapadoccy.Wyrażenie stosowane głównie do trzech świętych pochodzących z Kapadocji, mia-nowicie do św.Bazylego Wielkiego (ok.330-379), który był biskupem Cezarei Kapadockiej i organizato-rem życia monastycznego na Wschodzie; do jego brata, św.Grzegorza (ok.335 - ok.395), biskupa Nyssyi teologa o wielkiej mistycznej głębi; wreszcie do św.Grzegorza z Nazjanzu (329-389), najpierw biskupaSasimy, a potem chwilowo biskupa Konstantynopola podczas Soboru Konstantynopolitańskiego I.Cza-sami do Ojców Kapadockich zalicza się kuzyna św.Grzegorza z Nazjanzu, św.Amfilochiusza (ok.340 -ok.394), biskupa Ikonium.Zob.eunomianizm, istota i energie, ojcowie Kościoła, Sobór Konstantynopo-litański I, trzej teologowie.Ojcowie Kościoła.Ogólnie przyjęta nazwa na oznaczenie pewnych wczesnych pisarzy chrześcijańskichpiszących w języku greckim, łacińskim, syryjskim i ormiańskim, których nauka oraz osobista świętośćzasłużyła na powszechne uznanie w Kościele.Według Instrukcji wydanej w roku 1989 przez Kongrega-cję do spraw Wychowania Katolickiego każdy z nich w różny sposób i w różnym stopniu stał się kla-sykiem kultury chrześcijańskiej .Stało się zwyczajem, że uczestnicy sporów teologicznych odwołują siędo zachodnich i wschodnich Ojców Kościoła, ponieważ ich jednogłośną zgodę uważa się za argumentdecydujący (zob.DH 271, 510-520, 2856, 3541; ND 627/10-16).Uważa się, że okres Ojców Kościoła naZachodzie skończył się ze śmiercią św.Izydora z Sewilli (ok.560-636), a na Wschodzie ze śmiercią św.Jana Damasceńskiego (ok.675 - ok.749).Zob.ojcowie kapadoccy, patrologia, patrystyka.Okazjonalizm (łac. przypadek, okoliczność ).Prąd filozoficzny, który odrzuca przyczynowe działaniewszystkich stworzeń.Bóg jest jedyną przyczyną wszystkiego, co się dzieje; nie ma żadnych rzeczywi-stych przyczyn drugorzędnych.Okazjonalizm, chociaż wcześniej głoszony przez muzułmanów i innychniektórych myślicieli średniowiecznych, w klasycznej postaci pojawił się jako odpowiedz na pytanie wy-wołane przez dualizm Rene Descartesa (1596-1650): w jaki sposób umysł może przyczynowo wpłynąć namaterię? Okazjonalizm Arnolda Geulincxa (1624-1669), a szczególnie Nicolasa Malebranche (1638-1715), po prostu przeczył, że istnieje taka przyczynowość; rzeczy stworzone - także umysł ludzki - niedziałają, dają one po prostu Bogu okazję do niezliczonych interwencji.W teologii tendencje okazjonali-styczne prowadziły czasami do odrzucenia rzeczywistej przyczynowości sakramentalnej, sprowadzałybowiem sakramenty zaledwie do pretekstów dla daru łaski Bożej.Zob.przyczynowość, stworzenie.Określenie ex cathedra.Zob.ex cathedra.Oktoechos (gr. osiem tonacji ) [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Listu Barnaby (z pierwszego wieku), pism św.Klemensa Rzymskiego (zm.ok.96), św.Ignacego Antiocheńskiego (ok.35 - ok.107), Pasterza Hermasa(II wiek) i listu św.Polikarpa ze Smymy (ok.69 - ok.155), a także jego Męczeństwa, najstarszego po-mnika literackiego tego gatunku.W roku 1765 Andrea Gallandi dodał do tego zbioru List do Diogneta,apologię chrześcijaństwa, oraz fragmenty Papiasza z Hierapolis (ok.60-130).Fi-loteusz Bryennios opu-blikował w roku 1883 tekst, który może być najstarszym w tej grupie, mianowicie anonimową Didache,czyli Naukę .Pisma te rzucaj ą bezcenny snop światła na czas przejścia od Kościoła nowotestamental-nego do chrześcijaństwa poapostolskiego.Niektórzy nowocześni uczeni chcą wykluczyć z tej grupy tychautorów, którzy prawdopodobnie nie byli bezpośrednio związani z apostołami, albo tych, których sposóbmyślenia nie przylega ściśle do Nowego Testamentu.Do Ojców apostolskich zaliczaj ą oni tylko św.Klemensa Rzymskiego, św.Ignacego Antiocheńskiego, św.Polikarpa i Papiasza, a także św.Kwadrata119Wydawnictwo WAM, Kraków 2002 Leksykon teologiczny(II wiek), który około roku 124 skierował do cesarza Hadriana najstarszą apologię wiary chrześcijańskiej.Zob.apologeci, didache, ojcowie kościoła.Ojcowie kapadoccy.Wyrażenie stosowane głównie do trzech świętych pochodzących z Kapadocji, mia-nowicie do św.Bazylego Wielkiego (ok.330-379), który był biskupem Cezarei Kapadockiej i organizato-rem życia monastycznego na Wschodzie; do jego brata, św.Grzegorza (ok.335 - ok.395), biskupa Nyssyi teologa o wielkiej mistycznej głębi; wreszcie do św.Grzegorza z Nazjanzu (329-389), najpierw biskupaSasimy, a potem chwilowo biskupa Konstantynopola podczas Soboru Konstantynopolitańskiego I.Cza-sami do Ojców Kapadockich zalicza się kuzyna św.Grzegorza z Nazjanzu, św.Amfilochiusza (ok.340 -ok.394), biskupa Ikonium.Zob.eunomianizm, istota i energie, ojcowie Kościoła, Sobór Konstantynopo-litański I, trzej teologowie.Ojcowie Kościoła.Ogólnie przyjęta nazwa na oznaczenie pewnych wczesnych pisarzy chrześcijańskichpiszących w języku greckim, łacińskim, syryjskim i ormiańskim, których nauka oraz osobista świętośćzasłużyła na powszechne uznanie w Kościele.Według Instrukcji wydanej w roku 1989 przez Kongrega-cję do spraw Wychowania Katolickiego każdy z nich w różny sposób i w różnym stopniu stał się kla-sykiem kultury chrześcijańskiej .Stało się zwyczajem, że uczestnicy sporów teologicznych odwołują siędo zachodnich i wschodnich Ojców Kościoła, ponieważ ich jednogłośną zgodę uważa się za argumentdecydujący (zob.DH 271, 510-520, 2856, 3541; ND 627/10-16).Uważa się, że okres Ojców Kościoła naZachodzie skończył się ze śmiercią św.Izydora z Sewilli (ok.560-636), a na Wschodzie ze śmiercią św.Jana Damasceńskiego (ok.675 - ok.749).Zob.ojcowie kapadoccy, patrologia, patrystyka.Okazjonalizm (łac. przypadek, okoliczność ).Prąd filozoficzny, który odrzuca przyczynowe działaniewszystkich stworzeń.Bóg jest jedyną przyczyną wszystkiego, co się dzieje; nie ma żadnych rzeczywi-stych przyczyn drugorzędnych.Okazjonalizm, chociaż wcześniej głoszony przez muzułmanów i innychniektórych myślicieli średniowiecznych, w klasycznej postaci pojawił się jako odpowiedz na pytanie wy-wołane przez dualizm Rene Descartesa (1596-1650): w jaki sposób umysł może przyczynowo wpłynąć namaterię? Okazjonalizm Arnolda Geulincxa (1624-1669), a szczególnie Nicolasa Malebranche (1638-1715), po prostu przeczył, że istnieje taka przyczynowość; rzeczy stworzone - także umysł ludzki - niedziałają, dają one po prostu Bogu okazję do niezliczonych interwencji.W teologii tendencje okazjonali-styczne prowadziły czasami do odrzucenia rzeczywistej przyczynowości sakramentalnej, sprowadzałybowiem sakramenty zaledwie do pretekstów dla daru łaski Bożej.Zob.przyczynowość, stworzenie.Określenie ex cathedra.Zob.ex cathedra.Oktoechos (gr. osiem tonacji ) [ Pobierz całość w formacie PDF ]