Loureiro Manel Apokalipsa Z 02 Mroczne dni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wykonamy każdą pracę, jaką się nam powierzy, alenie jesteśmy żołnierzami i za skarby świata nie chcemy wracać na tak zwane terytoriumApaczów.Wyrecytowałem to wszystko jednym ciągiem i na koniec rozparłem się na krześle,patrząc z wielkim zadowoleniem na swojego rozmówcę.Viena zesztywniał i przyglądał się nam dłuższą chwilę.Potem odchrząknął i zwróciłsię do nas obu:- Panowie, myślę, że się nie zrozumieliśmy.To, o czym mówię, to nie jest propozycja,to rozkaz.I nie mój, ale z samej góry.Jeśli z jakiegoś powodu nadal myślicie, że możliwy jestpowrót do dawnego uporządkowanego życia, takiego jak przed apokalipsą, to lepiej jaknajszybciej porzućcie te myśli.Zwiat się całkowicie zmienił i dotyczy to wszystkich.Tak,wszystkich, proszę panów.Także was.- Spojrzał na Wiktora.- Pan Pritczenko być może niezdaje sobie sprawy, że znalazł się w bardzo delikatnej sytuacji.To prawda, że - jak jużmówiłem - jest pan najprawdopodobniej jednym z najbardziej doświadczonych pilotów,jakimi dysponujemy na wyspach, a Bóg jeden wie, jak dramatycznie potrzebujemy dobrychpilotów.Ale jest także ta brzydka sprawa z zakonnicą.- Ukrainiec wybuchnął potokiemniezrozumiałych przekleństw po rosyjsku.Musiałem go złapać za rękę, żeby w zapale niewskoczył na biurko.- Co prowadzi nas do następujących wniosków.- Viena pokiwał głową wzamyśleniu, nieczuły na gwałtowną reakcję Słowianina.- Jeśli pan Pritczenko zaciągnie siędobrowolnie do jednostki intendentury, sądzę, że.Jak by to powiedzieć? Poszukamypolubownego i satysfakcjonującego wszystkie strony rozwiązania incydentu na Galicii , cobędzie równoznaczne z wycofaniem oskarżenia.Proces się więc nie odbędzie.Natomiast codo pana - tym razem zwrócił się do mnie - nie muszę chyba mówić, jak cenna jest osoba zpańskim doświadczeniem w walce z osobnikami Nieumarłymi.Większość członków naszychgrup interwencyjnych była na terytorium Apaczów co najwyżej trzy czy cztery razy od chwiliucieczki ze swoich Bezpiecznych Stref.Pan - przerwał, aby sprawdzić coś w moich aktach -przeżył tam wraz ze swymi przyjaciółmi prawie rok - uśmiechnął się - a czymś takimniewielu tutaj może się pochwalić.Milczałem przez chwilę.Właściwie miało to sens, mimo iż zdawałem sobie aż zadobrze sprawę, że nie do końca było prawdą.A ponadto wiedziałem doskonale, że trzymająPrita za jaja i że nie ma innego wyjścia, jak się zgodzić.Na samą myśl, że opuściłbym wbiedzie swojego jedynego przyjaciela, przewracała mi się wątroba.Zresztą, jeśli nie przystanęna tę propozycję, to nie wiem, z czego, do diabła, mógłbym się utrzymywać.Nie było zbytwielkiego zapotrzebowania na prawników, miałem już aż nadto okazji, aby się o tymprzekonać.Wybór był jasny.Spojrzałem na Prita i w jego oczach dostrzegłem, że się poddaje.Nic na to wszystkonie poradzimy, zdawał się myśleć.- Przynajmniej będziemy razem, prawda? - spytał zrezygnowany, kładąc mi rękę naramieniu.- Oczywiście.- Starałem się nie pokazać po sobie rozpaczy.- Pójdziemy razem, Prit,bez dwóch zdań.A w głowie wirowała mi tylko jedna myśl.Znowu do piekła.Niech to jasny szlagtrafi!- Wspaniale, panowie! - Viena poklepał nas z radością po plecach, po czymszybciutko podstemplował jakieś druki i podsunął je nam pod nos do podpisania.- Gdy tylkostąd wyjdziecie, zostaniecie skierowani do koszar i dołączycie do swojego oddziału.Jeślimacie coś do załatwienia w domu, zróbcie to jak najszybciej.- Popatrzył na nas poważnieponad okularami i zmienił ton.- Już jutro wylatujecie na półwysep.I nie muszę wam chybamówić, co was tam czeka.20Poranek jak na Wyspy Kanaryjskie wstał nadzwyczaj zimny.Było bardzo wcześnie ina niebie nadal migotała Wenus.Nasza niewielka grupa stała na betonowej płycie lotniskaReina Sof�a, przytupując i zacierając ręce, żeby uchronić się przed przenikliwym chłodem.Od naszego spotkania z Luisem Vieną minęło zaledwie kilka godzin.W tym czasiezdążyliśmy jedynie wrócić do mieszkania, zabrać trochę osobistych rzeczy i się pożegnać.Najgorszy był ten moment, kiedy musiałem powiedzieć Luc�i, że właśnie zostaliśmy wcielenido służby pomocniczej.Już wcześniej uprzedziłem ją, że kiedyś Prit i ja będziemy musieliwrócić na półwysep.Wtedy moja dziewczyna przeszła przez wszystkie fazy szoku:zaprzeczenie, oburzenie, płacz, wściekłość.Na koniec jakby pogodziła się z rzeczywistością [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki