Wierzchowska Weronika Szukaj mnie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Do tego na swojąkolej czeka jeszcze wydział architektury, a w ostatnim kręgu piekiełnajwiększy demon do pokonania konserwator zabytków.Wykończą jąnerwowo, a potem wyssą do sucha, pochłaniając ogromne sumy w łapówkach.Bez nich bowiem nic się nie odbędzie, nie przejdzie żadne zezwolenie. Ale o jakich zezwoleniach mowa? wtrąciła Julia. Na co mi jakieśzezwolenia? Jak to na co? uniósł się Andrzej. A po co tam jedziesz, do jasnejanielki, jak nie przygotować dom do przebudowy? W starych dworachi pałacach zakłada się luksusowe hotele, oczywiście ze spa.A ponoć twójdwór stoi na malowniczym wzniesieniu nad Wisłą, tuż obok słynnegouzdrowiska.Jeśli masz dostęp do rzeki, koniecznie musisz pomyślećo budowie mariny.Wiesz, niewielki port dla żaglówek i kajaków gości.Mogliby tam cumować bogaci kolesie swoimi jachtami.Co prawda nieściągniesz takiej klienteli, jaka szlaja się po Mazurach, nie pojawi się wieluszkopów i nowobogackich ruskich, ale kto wie? Hotel w takim miejscu możeokazać się żyłą złota! Ale ja& Kiedy to nie jest mój dom, moja posiadłość& Jadę tam tylko postare dokumenty& jąkała się zdumiona Julia. No pewnie, że dokumenty. Andrzej mrugnął porozumiewawczo.Przyznaj lepiej, czy znalazłaś już inwestora? Masz jakiegoś wspólnika? Aniamówiła, że widujesz się z jakimś prawnikiem.Bardzo dobrze, za coś trzebaten hotel zbudować, nie? Potrzebujemy nadzianego koleżki, który sypniehajsem. Potrzebujemy? Przecież musisz mieć kogoś takiego jak ja, księżniczko.Nie mogłaś lepiejtrafić, jestem właściwym facetem na właściwym miejscu.Twój asystent zrobiza ciebie przykrą robotę.Tu zagada, tam wręczy łapówkę, jednego połechta,innego postraszy.Tak, postraszy.Może okazać się, że temu czy innemu trzebanakłaść po gębie lub powybijać szyby w chałupie.Taki jest świat, złotko, alenic się nie martw.Jędruś jest przy tobie.Wszystkim się zajmę, a szczególnieprzypilnuję, by cię nie ocyganili. Wiesz, Andrzeju, to chyba kompletne nieporozumienie. Julia czuła, żerobi się jej gorąco.Zaczynała się bać tego cwaniaka. Ten dom mi się nienależy, nie jadę go odebrać, a zabrać z niego pamiętnik mojej praprababki.Nie planuję żadnej budowy, żadnych inwestycji.Mężczyzna nagle spoważniał.Zacisnął ręce na kierownicy, aż zbielały muknykcie.Patrzył w milczeniu na szosę.Cisza zrobiła się niezręczna, nawetsilnik samochodu ryczał z jakąś pretensją.Julia poczuła się nieswojo. Obiecuję jednak, że jeśli będę potrzebowała twojego wsparcia, nie wiem,kiedyś w nieokreślonej przyszłości, to z pewnością o nie poproszę dodałaz trudem.Andrzej spojrzał na nią srogim wzrokiem, a potem uśmiechnął się jakpoprzednio, czyli trochę jak playboy, a trochę jak stary diabeł.Po paruchwilach znów zaczął roztaczać wizję hotelu ze spa nad samym brzegiemWisły.Na szczęście nie mówił o sobie jako o współwłaścicielu, nie używałjuż liczby mnogiej, co nieco uspokoiło Julię.Na miejsce dojechali wczesnym popołudniem, po drodze zatrzymali siętylko po to, by zatankować.Oczywiście za paliwo płaciła Julia.Przy okazjizaczęła się zastanawiać, czy Andrzej nie wystawi jej rachunku za całodziennąusługę.Może sama powinna mu zaproponować taką zapłatę?Nie miała jednak czasu na rozterki, bo szybko przemknęli przez wieś,złożoną z kilku betonowych sześcianów, gdzie mieszkali pracownicy dawnegoPGR-u, oraz z nielicznych gospodarstw, by nagle wjechać w ciągnącą sięuliczkę, z obu stron malowniczo obsadzoną starymi topolami. Bez wątpienia droga do dworu pomyślała podniecona Julia. Ciekawe,czy te drzewa rosły w czasach Józi? Ile mogą mieć lat? Cholera wie, szkoda,że nie jestem dendrologiem.Zatrzymali się przed ciężką żelazną bramą, wspartą na dwóch ceglanychsłupach.Drzwi wyglądały na straszliwie stare i przerdzewiałe, ale znać ponich było dawną świetność.Musiał wykuć je kowal z artystyczną duszą, bosplątane żelazne węzły układały się w miły dla oka, abstrakcyjny wzór.W dodatku były zachęcająco uchylone, zatem Andrzej po krótkiej chwiliwahania wjechał na teren posiadłości.Julii w przelocie mignęła przyczepionado bramy czerwona tabliczka głosząca, że wtargnęli właśnie na teren domudziecka numer jakiś tam.Nie zdążyła nawet stwierdzić niestosowności takiego bezceremonialnegowdarcia się na teren państwowej instytucji, bo już po chwili jej oczom ukazałsię domek z bajki, a właściwie pałac ze wspomnień praprababki.Potężnydwór zbudowany przez bogatego Prusaka, nazywany najpierw TeutońskimBastionem, a pózniej prawdopodobnie Uśmiechem księcia, wyglądał równieokazale jak na przedwojennej pocztówce.Co prawda nie lśnił świeżobielonymi ścianami, lecz nieco przestraszał popękaną malowniczo fasadą,od której odpadły spore kawałki tynku.Nadal jednak stanowił imponującąbudowlę, za którą ciągnął się bardzo stary i z pewnością piękny park.Juliawyskoczyła z samochodu i głęboko wciągnęła powietrze.Znad Wisłydolatywał świeży i dziki wiatr.Było w nim tyle nieskalanego spalinami tlenu,że Julii aż zakręciło się w głowie.Gdy po raz drugi nabrała powietrza, doszedł ją jednak zgoła inny zapach.Właściwie smród typowy dla garkuchni, wymieszany ze stęchlizną aromatgotujących się warzyw i spalonego oleju.Teraz miała wrażenie, że znówznalazła się na wakacjach w Ośrodku Wczasów Pracowniczych w Aebie, masześć lat i stoi przed stołówką.Poczuła się nieswojo, jakby znów ojciec miałją zmuszać do jedzenia paskudnej zupy jarzynowej, a potem klopsikówz ziemniaczanym pur�e i buraczkami. No tak.Jesteśmy w domu dziecka westchnęła w myślach. Biednesierotki.W tej samej chwili jej wzrok omiótł trzy samochody zaparkowane przeddworem.Jeden z nich był jej dobrze znajomy.To biały mustang kupiony przezPawła ponoć celem zrobienia wrażenia na Krysi.Zatem prawnik tutaj był!Wiedział, że Julia rychło się pojawi, dlatego wspomniał, że niedługo sięspotkają.Ale co tu robił? Czyżby ciotka naszykowała jej kolejne zadaniedo pokonania, a notariusz będzie pilnował przestrzegania zasad? To zaczynałorobić się śmieszne.Julia czuła się zbyt zmęczona podróżą, a konkretnietowarzystwem Andrzeja, by znów bawić się w zgadywanki i zagadki.Przyjechała tu odebrać ten cholerny pamiętnik i doczytać historię romansuprababci do końca.%7ładnych błazeństw więcej!Gdy zastukała energicznie w drzwi sierocińca, te otworzyły się niemalnatychmiast.Stał w nich pryszczaty podrostek, może trzynastoletni.Spytał, czysą może z kuratorium, bo jeśli tak, to z chęcią złoży skargę na urząd gminy,który odbiera mu możliwość spokojnego dojrzewania i przerywa naukęw połowie roku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki