[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zresztą, po co miałby pan to robić?W tamtej szufladzie leży pięćdziesiąt tysięcy dolarów w biżuterii.- Przegapiłem ją - przyznałem.- Nie zaglądałem do szuflad.Szukam człowieka, który jest chory,nieprzytomny lub w jeszcze gorszym stanie, a Benson nie zmieściłby się w żadnej z szuflad, jakie mi sięzdarzyło oglądać.- Benson? Nasz ochmistrz? Ten miły człowiek? - Zrobiła kilka kroków w moją stronę, a ja poczułemdziwną przyjemność, widząc błysk zatroskania w jej oczach.- Zaginął?Powiedziałem jej wszystko, co sam wiedziałem.Nie trwało to długo.Kiedy skończyłem, stwierdziła:- Też coś! Tyle zachodu o nic.Mógł się wybrać na spacer, przysiąść sobie gdzieś czy zapalić,a tymczasem pierwsze, co pan robi, to przeszukuje kabiny&- Nie zna pani Bensona, panno Beresford.Nigdy w życiu nie opuścił pomieszczeń pasażerskichprzed jedenastą w nocy.Mniej by nas zaniepokoiło, gdyby się okazało, że oficer wachtowy zszedłz mostka lub że sternik porzucił koło.Przepraszam na moment.- Otworzyłem drzwi kabiny, chcączlokalizować zródło dzwięków na zewnątrz, i w głębi korytarza ujrzałem White a i drugiego stewarda.Oczy White a rozbłysły na mój widok, lecz zaraz pociemniały, gdy ujrzał za moimi plecami SusanBeresford.Jego poczucie przyzwoitości brało tej nocy tęgie baty.- Zastanawiałem się, gdzie pan jest, poruczniku - odezwał się z naganą.- Przysłał mnie panCummings.Niestety, na dole bez rezultatów.Pan Cummings przeszukuje teraz nasze kabiny.- Przezchwilę stał nieruchomo, lecz niepokój szybko wyszedł na pierwszy plan i starł wyraz dezaprobaty z jegotwarzy.- Co mam teraz robić? - Nic.Dopóki nie znajdziemy ochmistrza, pan będzie szefem.Przede wszystkim niech pan pamiętao pasażerach.Proszę powiedzieć stewardom, że za dziesięć minut mają stawić się przed wejściemdo pomieszczeń na pokładzie A .Jeden do przeszukania kwater oficerskich od dziobu, drugi do kwaterod rufy, a trzeci do sprawdzenia spiżarni, kuchni i magazynów.Ale czekajcie na mój rozkaz.PannoBeresford, chciałbym skorzystać z pani telefonu.Nie czekałem na pozwolenie.Złapałem słuchawkę, połączyłem się z centralą, a przez nią z kabinąbosmana.Miałem szczęście - był u siebie.- MacDonald? Tu pierwszy oficer.Przepraszam, Archie, że cię wyciągam, ale mamy kłopot.Bensonzaginął.- Ochmistrz? - W jego powolnym, głębokim głosie, który po dwudziestu latach na morzu nie straciłani krzty ze swej śpiewnej, góralskiej intonacji, w całkowitym braku podniecenia czy zdziwienia byłocoś niezmiernie uspokajającego.Archie był więcej niż moją prawą ręką - wśród załogi pokładowej byłnajważniejszą osobą na statku.I najbardziej niezastąpioną.- A przeszukaliście kabiny pasażerówi stewardów?- Tak.Bez skutku.Wez paru ludzi, obojętne czy wolnych, czy z wachty, i przejdzcie się po głównychpokładach.Wieczorem o tej porze kręci się tam zwykle mnóstwo marynarzy.Sprawdzcie, czy ktoświdział Bensona albo czy widział lub słyszał coś niezwykłego.Może jest chory, może się przewrócił czyzranił, choć z tego, co wiem, nie ma go na pokładzie.- A jak nam się nie powiedzie? Następna cholerna rewizja?- Niestety tak.Wystarczy ci na to dziesięć minut?- Naturalnie.Wyłączyłem się, zadzwoniłem do dyżurnego oficera mechanika, poprosiłem go o przysłanie kilkuludzi do pomieszczeń pasażerskich, wykonałem następny telefon do Tommy ego Wilsona, drugiegooficera, a następnie kazałem się połączyć bezpośrednio z kapitanem.Kiedy czekałem, panna Beresfordznów obdarzyła mnie swoim uśmiechem, jak zwykle słodkim, lecz jak na mój gust zbyt złośliwym.- No, no - mruknęła z podziwem.- Sprawnie działamy.Telefon tu, telefon tam.Majestatycznygenerał Carter planuje kampanię.To dla mnie nowe wcielenie pierwszego oficera.- To niepotrzebne zamieszanie - usprawiedliwiłem się.- Zwłaszcza że chodzi o stewarda.Ale on mażonę i trzy córki, które myślą, że słońce wciąż dla niego wstaje i zachodzi.Zaczerwieniła się po cebulki kasztanowych włosów i przez chwilę myślałem, że mnie uderzy.Okręciła się jednak na pięcie, zrobiła kilka kroków po puszystym dywanie i stanęła koło okna,wpatrując się w ciemność na zewnątrz.Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, że plecy mogą wyrażaćtyle emocji.W słuchawce usłyszałem kapitana Bullena.Jego głos był szorstki i burkliwy jak zwykle, ale nawetmetaliczna bezosobowość telefonu nie mogła zatuszować brzmiącego w nim niepokoju.- Jakieś rezultaty, poruczniku?- %7ładnych, kapitanie.Zorganizowałem ekipę poszukiwawczą.Mogę zacząć za pięć minut?Nastąpiła przerwa, po czym rzekł:- Musiało do tego dojść, jak sądzę.Ile to panu zajmie?- Dwadzieścia minut, może pół godziny.- Uwinie się pan z tym szybko, prawda?- Nie przypuszczam, kapitanie, żeby się przed nami chował.Obojętne, czy jest chory, ranny, czy miałjakiś pilny powód do opuszczenia pomieszczeń pasażerskich, mam nadzieję, że go gdzieś znajdę [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.- Zresztą, po co miałby pan to robić?W tamtej szufladzie leży pięćdziesiąt tysięcy dolarów w biżuterii.- Przegapiłem ją - przyznałem.- Nie zaglądałem do szuflad.Szukam człowieka, który jest chory,nieprzytomny lub w jeszcze gorszym stanie, a Benson nie zmieściłby się w żadnej z szuflad, jakie mi sięzdarzyło oglądać.- Benson? Nasz ochmistrz? Ten miły człowiek? - Zrobiła kilka kroków w moją stronę, a ja poczułemdziwną przyjemność, widząc błysk zatroskania w jej oczach.- Zaginął?Powiedziałem jej wszystko, co sam wiedziałem.Nie trwało to długo.Kiedy skończyłem, stwierdziła:- Też coś! Tyle zachodu o nic.Mógł się wybrać na spacer, przysiąść sobie gdzieś czy zapalić,a tymczasem pierwsze, co pan robi, to przeszukuje kabiny&- Nie zna pani Bensona, panno Beresford.Nigdy w życiu nie opuścił pomieszczeń pasażerskichprzed jedenastą w nocy.Mniej by nas zaniepokoiło, gdyby się okazało, że oficer wachtowy zszedłz mostka lub że sternik porzucił koło.Przepraszam na moment.- Otworzyłem drzwi kabiny, chcączlokalizować zródło dzwięków na zewnątrz, i w głębi korytarza ujrzałem White a i drugiego stewarda.Oczy White a rozbłysły na mój widok, lecz zaraz pociemniały, gdy ujrzał za moimi plecami SusanBeresford.Jego poczucie przyzwoitości brało tej nocy tęgie baty.- Zastanawiałem się, gdzie pan jest, poruczniku - odezwał się z naganą.- Przysłał mnie panCummings.Niestety, na dole bez rezultatów.Pan Cummings przeszukuje teraz nasze kabiny.- Przezchwilę stał nieruchomo, lecz niepokój szybko wyszedł na pierwszy plan i starł wyraz dezaprobaty z jegotwarzy.- Co mam teraz robić? - Nic.Dopóki nie znajdziemy ochmistrza, pan będzie szefem.Przede wszystkim niech pan pamiętao pasażerach.Proszę powiedzieć stewardom, że za dziesięć minut mają stawić się przed wejściemdo pomieszczeń na pokładzie A .Jeden do przeszukania kwater oficerskich od dziobu, drugi do kwaterod rufy, a trzeci do sprawdzenia spiżarni, kuchni i magazynów.Ale czekajcie na mój rozkaz.PannoBeresford, chciałbym skorzystać z pani telefonu.Nie czekałem na pozwolenie.Złapałem słuchawkę, połączyłem się z centralą, a przez nią z kabinąbosmana.Miałem szczęście - był u siebie.- MacDonald? Tu pierwszy oficer.Przepraszam, Archie, że cię wyciągam, ale mamy kłopot.Bensonzaginął.- Ochmistrz? - W jego powolnym, głębokim głosie, który po dwudziestu latach na morzu nie straciłani krzty ze swej śpiewnej, góralskiej intonacji, w całkowitym braku podniecenia czy zdziwienia byłocoś niezmiernie uspokajającego.Archie był więcej niż moją prawą ręką - wśród załogi pokładowej byłnajważniejszą osobą na statku.I najbardziej niezastąpioną.- A przeszukaliście kabiny pasażerówi stewardów?- Tak.Bez skutku.Wez paru ludzi, obojętne czy wolnych, czy z wachty, i przejdzcie się po głównychpokładach.Wieczorem o tej porze kręci się tam zwykle mnóstwo marynarzy.Sprawdzcie, czy ktoświdział Bensona albo czy widział lub słyszał coś niezwykłego.Może jest chory, może się przewrócił czyzranił, choć z tego, co wiem, nie ma go na pokładzie.- A jak nam się nie powiedzie? Następna cholerna rewizja?- Niestety tak.Wystarczy ci na to dziesięć minut?- Naturalnie.Wyłączyłem się, zadzwoniłem do dyżurnego oficera mechanika, poprosiłem go o przysłanie kilkuludzi do pomieszczeń pasażerskich, wykonałem następny telefon do Tommy ego Wilsona, drugiegooficera, a następnie kazałem się połączyć bezpośrednio z kapitanem.Kiedy czekałem, panna Beresfordznów obdarzyła mnie swoim uśmiechem, jak zwykle słodkim, lecz jak na mój gust zbyt złośliwym.- No, no - mruknęła z podziwem.- Sprawnie działamy.Telefon tu, telefon tam.Majestatycznygenerał Carter planuje kampanię.To dla mnie nowe wcielenie pierwszego oficera.- To niepotrzebne zamieszanie - usprawiedliwiłem się.- Zwłaszcza że chodzi o stewarda.Ale on mażonę i trzy córki, które myślą, że słońce wciąż dla niego wstaje i zachodzi.Zaczerwieniła się po cebulki kasztanowych włosów i przez chwilę myślałem, że mnie uderzy.Okręciła się jednak na pięcie, zrobiła kilka kroków po puszystym dywanie i stanęła koło okna,wpatrując się w ciemność na zewnątrz.Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, że plecy mogą wyrażaćtyle emocji.W słuchawce usłyszałem kapitana Bullena.Jego głos był szorstki i burkliwy jak zwykle, ale nawetmetaliczna bezosobowość telefonu nie mogła zatuszować brzmiącego w nim niepokoju.- Jakieś rezultaty, poruczniku?- %7ładnych, kapitanie.Zorganizowałem ekipę poszukiwawczą.Mogę zacząć za pięć minut?Nastąpiła przerwa, po czym rzekł:- Musiało do tego dojść, jak sądzę.Ile to panu zajmie?- Dwadzieścia minut, może pół godziny.- Uwinie się pan z tym szybko, prawda?- Nie przypuszczam, kapitanie, żeby się przed nami chował.Obojętne, czy jest chory, ranny, czy miałjakiś pilny powód do opuszczenia pomieszczeń pasażerskich, mam nadzieję, że go gdzieś znajdę [ Pobierz całość w formacie PDF ]