[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Anta� ol elsalti, la marione-to diris al sia pa�jo:211 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBRO Grimpu rajde sur miajn �ultrojn, kaj brakumu minforte! Pri la cetero zorgos mi mem.Apena� �epeto lokis sin oportune sur la �ultroj de lafilo, Pinokjo, tre certa pri sia afero, �etis sin en la akvon,kaj komencis na�i.La maro estis glata, kiel oleo, la lunohelis en sia tuta brilo, kaj la xarko da�re dormis tiel pro-funde, ke e� kanonpafo ne povus �in veki.212 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBRO36 Finfine Pinokjo �esas estimarioneto kaj fari�as knaboum Pinokjo vigle na�is por atingi la bordon, li ri-Dmarkis, ke lia pa�jo, kiu sidis rajde sur liaj �ultroj,kaj lasis pendi la gambojn duone en la akvo, tremas.Li tremis, �u pro malvarmo, �u pro timo? Kiu scias?Eble iomete de unu, iomete de la alia.Pinokjo diris porkura�igi lin: Kura�on, pa�jo! Post kelkaj minutoj ni alvenos al latero, kaj estos savitaj. Sed kie estas tiu benita tero? demandis la malju-nuleto, �iam pli maltrankvila, kaj pintigis la okulojn, kieltajloroj, kiam ili tredas fadenon en kudrilon. Jen mirigardas en �iuj direktoj, kaj vidas nenion alian ol �ielonkaj maron.La malfeli�a Pinokjo �ajnigis havi bonan humoron,sed fakte male: li komencis senkura�i�i, liaj fortoj mal-plii�is, lia spiro fari�is peza kaj sufoka & sume li ne po-vis plu, kaj la bordo ankora� estis malproksime.Li na�is, dum li havis spiron: poste li returnis la kaponal �epeto, kaj diris per interrompata vo�o:213 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBRO Pa�jo, helpu min & �ar mi mortos!Kaj patro kaj filo estis jam dronontaj, kiam ili eka�disvo�on similan al misagordita gitaro.�i demandis: Kiu mortos? Mi kaj mia malfeli�a pa�jo! Mi rekonas �i tiun vo�on! Estas vi, Pinokjo! �uste, kaj vi? Mi estas la Tinuso, via kunkaptito en la korpo de laxarko. Kaj kiel vi savi�is? Mi imitis vian ekzemplon.Estas vi, kiu montris almi la vojon, kaj post vi elsaltis anka� mi. Mia Tinuseto, vi alvenis �ustatempe! Mi petegas vinpro Dio, helpu nin, �ar alie ni pereos. Volonte kaj tutkore.Alkro�i�u amba� al mia vosto,kaj lasu vin treni.En kvar minutetoj mi kondukos vin alla bordo.�epeto kaj Pinokjo kiel vi povas imagi, tuj akcep-tis la inviton, sed anstata� alkro�i�i al la vosto, ili ju�ispli oportune loki�i rekte sur la dorso de la Tinuso. �u ni ne estas tro pezaj? demandis lin Pinokjo. Pezaj? E� iomete ne; al mi �ajnas havi sur la dorsodu konkojn, respondis la Tinuso, kiu havis grandankaj fortikan staturon, egalan al dujara bovino.Kiam ili alvenis al la bordo, Pinokjo elsaltis kiel unuasur la teron por singarde elhelpi sian pa�jon, poste li tur-nis sin al la Tinuso, kaj kun emocia vo�o diris al li: Amiko mia, vi savis mian pa�jon! Do mi ne havas214 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBROvortojn por sufi�e danki vin! Permesu al mi almena�, kemi donu al vi kison signe de eterna rekono.La Tinuso elmetis la nazon el la akvo, Pinokjo genu-i�is sur la teron, kaj metis amoplenan kison sur lian bu-�on.Je tiu spontana kaj plej viva tenereco la malfeli�a Ti-nuso, kiu ne estis alkutimi�inta al io simila, sentis tielprofundan kortu�i�on, ke pro la honto, ke oni vidas linplori kiel infanon, li subite remetis la kapon sub la akvonkaj malaperis.Dume tagi�is.Tiam Pinokjo proponis sian brakon al �epeto, kiuapena� havis spiron por rekti�i sur la piedoj, kaj diris alli: Apogu vin sur mia brako, kara pa�jo, kaj ni iru.Nimar�etos pa�eto post pa�eto, kiel formikoj, kaj kiam nilaci�os, ni ripozos dumvoje. Kaj kien ni iru? Ni ser�os domon a� kabanon, kie bonkore oni do-nos al ni peceton da pano, iomon da pajlo por ku�ejo.Ili ankora� ne faris cent pa�ojn, kiam ili ekvidis dumalbelajn figura�ojn sidi sur la vojrando, kiuj intencispeti almozon.Tio estis la Kato kaj la Vulpo: sed ili e� ne similetis alsiaj iamaj memoj.Imagu, la Kato, kiu tiom klopodis �ajniblinda, fine vere blindi�is, kaj la Vulpo maljuni�is, ska-bii�is, kaj e� la voston li perdis [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Anta� ol elsalti, la marione-to diris al sia pa�jo:211 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBRO Grimpu rajde sur miajn �ultrojn, kaj brakumu minforte! Pri la cetero zorgos mi mem.Apena� �epeto lokis sin oportune sur la �ultroj de lafilo, Pinokjo, tre certa pri sia afero, �etis sin en la akvon,kaj komencis na�i.La maro estis glata, kiel oleo, la lunohelis en sia tuta brilo, kaj la xarko da�re dormis tiel pro-funde, ke e� kanonpafo ne povus �in veki.212 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBRO36 Finfine Pinokjo �esas estimarioneto kaj fari�as knaboum Pinokjo vigle na�is por atingi la bordon, li ri-Dmarkis, ke lia pa�jo, kiu sidis rajde sur liaj �ultroj,kaj lasis pendi la gambojn duone en la akvo, tremas.Li tremis, �u pro malvarmo, �u pro timo? Kiu scias?Eble iomete de unu, iomete de la alia.Pinokjo diris porkura�igi lin: Kura�on, pa�jo! Post kelkaj minutoj ni alvenos al latero, kaj estos savitaj. Sed kie estas tiu benita tero? demandis la malju-nuleto, �iam pli maltrankvila, kaj pintigis la okulojn, kieltajloroj, kiam ili tredas fadenon en kudrilon. Jen mirigardas en �iuj direktoj, kaj vidas nenion alian ol �ielonkaj maron.La malfeli�a Pinokjo �ajnigis havi bonan humoron,sed fakte male: li komencis senkura�i�i, liaj fortoj mal-plii�is, lia spiro fari�is peza kaj sufoka & sume li ne po-vis plu, kaj la bordo ankora� estis malproksime.Li na�is, dum li havis spiron: poste li returnis la kaponal �epeto, kaj diris per interrompata vo�o:213 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBRO Pa�jo, helpu min & �ar mi mortos!Kaj patro kaj filo estis jam dronontaj, kiam ili eka�disvo�on similan al misagordita gitaro.�i demandis: Kiu mortos? Mi kaj mia malfeli�a pa�jo! Mi rekonas �i tiun vo�on! Estas vi, Pinokjo! �uste, kaj vi? Mi estas la Tinuso, via kunkaptito en la korpo de laxarko. Kaj kiel vi savi�is? Mi imitis vian ekzemplon.Estas vi, kiu montris almi la vojon, kaj post vi elsaltis anka� mi. Mia Tinuseto, vi alvenis �ustatempe! Mi petegas vinpro Dio, helpu nin, �ar alie ni pereos. Volonte kaj tutkore.Alkro�i�u amba� al mia vosto,kaj lasu vin treni.En kvar minutetoj mi kondukos vin alla bordo.�epeto kaj Pinokjo kiel vi povas imagi, tuj akcep-tis la inviton, sed anstata� alkro�i�i al la vosto, ili ju�ispli oportune loki�i rekte sur la dorso de la Tinuso. �u ni ne estas tro pezaj? demandis lin Pinokjo. Pezaj? E� iomete ne; al mi �ajnas havi sur la dorsodu konkojn, respondis la Tinuso, kiu havis grandankaj fortikan staturon, egalan al dujara bovino.Kiam ili alvenis al la bordo, Pinokjo elsaltis kiel unuasur la teron por singarde elhelpi sian pa�jon, poste li tur-nis sin al la Tinuso, kaj kun emocia vo�o diris al li: Amiko mia, vi savis mian pa�jon! Do mi ne havas214 LA AVENTUROJ DE PINOKJOeLIBROvortojn por sufi�e danki vin! Permesu al mi almena�, kemi donu al vi kison signe de eterna rekono.La Tinuso elmetis la nazon el la akvo, Pinokjo genu-i�is sur la teron, kaj metis amoplenan kison sur lian bu-�on.Je tiu spontana kaj plej viva tenereco la malfeli�a Ti-nuso, kiu ne estis alkutimi�inta al io simila, sentis tielprofundan kortu�i�on, ke pro la honto, ke oni vidas linplori kiel infanon, li subite remetis la kapon sub la akvonkaj malaperis.Dume tagi�is.Tiam Pinokjo proponis sian brakon al �epeto, kiuapena� havis spiron por rekti�i sur la piedoj, kaj diris alli: Apogu vin sur mia brako, kara pa�jo, kaj ni iru.Nimar�etos pa�eto post pa�eto, kiel formikoj, kaj kiam nilaci�os, ni ripozos dumvoje. Kaj kien ni iru? Ni ser�os domon a� kabanon, kie bonkore oni do-nos al ni peceton da pano, iomon da pajlo por ku�ejo.Ili ankora� ne faris cent pa�ojn, kiam ili ekvidis dumalbelajn figura�ojn sidi sur la vojrando, kiuj intencispeti almozon.Tio estis la Kato kaj la Vulpo: sed ili e� ne similetis alsiaj iamaj memoj.Imagu, la Kato, kiu tiom klopodis �ajniblinda, fine vere blindi�is, kaj la Vulpo maljuni�is, ska-bii�is, kaj e� la voston li perdis [ Pobierz całość w formacie PDF ]