[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Çar vi estasservistino de via tuta familio & sed kion diris la kara infano?Se via fratino vidos vin kun mi, ÿi vin priridos?60 LA INTERROMPITA KANTOeLIBROGranda estis la konfuzo de Klaro.Feliçe, en la sama mo-mento ÿi rimarkis en la najbara parko tiel belan ludon de ko-loroj, ke ÿi ekkriis kun entuziasmo. Rigardu, sinjoro, tie en la angulo de la parko, kiel bele-ge la suno sternas siajn radiojn en la malluma aleo & kvazaûtapiÿon el oraj movi¸antaj fadenoj & Çu vi estis iam en la parko? Ne, neniam, mi ja ne povis & Jen bona ideo & kial mi antaûe ne pensis pri ¸i? Ni vizitukune la parkon de la princo!La propono timigis ÿin. Oh, ne! ÿi ekkriis, estas malpermesite &Li ekridis preskaû laûte. Se mi enkondukos vin &Li estas prava; lia permeso egalvaloras la permeson de laprinco mem.Granda estis la tento.Kiom da fojoj, rigardante la maje-stajn aleojn, ÿi revis trairi ilian tutan longon, nur unu fojon enla vivo, sidi unu momenton en çi tiu maro de verdaîo, kiessupraîon sulkigas ombroj kaj lumoj! Sed ÿia maltrankvilodaûris.xanceli¸ante ÿi haltis antaû la laûbo. Kaj se ni renkontos & Kiun? La princon!Przyjemski ekridis ree tiel laûte, kiel ÿi neniam aûdis linridi. Li ne estas hejme; li foriris samtempe kun mi & li cer-tigis. Eble pli bone estos en la laûbo? &Sed li diris:61 LA INTERROMPITA KANTOeLIBRO Mi petas vin: kredeble jam de longe vi deziras viziti laparkon, kaj plenumo de via deziro estos feliço por mi.Vi petisla falantan stelon pri ekskurso en çi tiu somero en la arbaron& Eble promeno en la parko anstatoûos la revatan & Ne ri-fuzu al mi &xi estus povinta kontraûbatali la tenton viziti la parkonmistere allogan, sed ÿi cedis al lia peto. Bone, ni iru, ÿi diris obee. Bravo! ekkriis Przyjemski.Ili ambaû havis mienojn de petolantaj infanoj, tiel ili estisgajaj kaj ridemaj.Per rapidaj paÿoj, preskaû kurante, ili trairis la spacon, kiudisigis ilin de la parka pordo, kaj eniris la grandan aleon, surkies ambaû flankoj staris jarcentaj arboj.La dikaj trunkoj kajla sennombraj folioriçaj brançoj formis kvazaû du murojn.Lasunaj radioj traboris la verdaîon kaj oris la foliojn.Nigra striode tero çe la malsuproj de la dikaj trunkoj estis kovrita dereto, kies maÿoj estis oraj, neegalaj kaj movi¸emaj.Klaro eksilentis, malrapidigis la paÿojn.La rideto malape-ris de ÿiaj lipoj.Przyjemski rigardis kun plezuro ÿian viza¸on. Kiel impresebla vi estas! & li diris mallaûte.xi ne res-pondis, paÿante kvazaû en pre¸ejo, delikate, preskaû sur lafingroj, apenaû tuÿetante la teron.Silente ili trairis la aleon paralela al la ¸ardeno, kie staris ladometo kovrita de fazeolo.Sed kiam ili venis al alia aleo, samemajesta kiel la çefa, nur malpli longa, Klaro kvazaû veki¸is: Ni ne iru pli malproksimen, ÿi flustris. Kontraûe, ni iru! li insistis. Se çi tiu aleo kondukus¸is la fino de la mondo, mi irus kun vi kaj mi ne demandus,kiam ¸i fini¸os.62 LA INTERROMPITA KANTOeLIBRO Sed çar ¸i ne kondukas al la fino de la mondo, sed rekte¸is la palaco & diris Klaro, provante ÿerci. Tute ne interrompis Przyjemski, de ¸ia fino ¸is lapalaco estas ankoraû kelkaj centoj da paÿoj, kiujn okupasflor¸ardeno.Ni iru al la floroj &Klaro haltis.xi ne komprenis la motivon de la maltrankvilo,kiun ÿi sentis, sed influata de ¸i, ÿi diris decideme: Mi eksidos çi tie & sur çi tiu herbaîa benko & Bela ben-ko, belega loko!La herbaîa benko estis tre malalta kaj tiel mallar¸a, ke ape-naû du personoj povis sidi tie.Brançoriça arbo ombris ¸in, kajantaû ¸i kuÿis herba, velura tapiÿo.Izolita estis la loko.Alta muro de verdaîo kaÿis de la rigar-doj la palacon kaj ¸ardenon.Inter du trunkoj oni vidis herba-ron, sur kiun la subiranta suno verÿis siajn oblikvajn radiojn.Malproksime, çe la fino de la aleo, la flor¸ardeno kontrastisla verdan fonon, kiel hela multkolora makulo.Silento regisçirkaûe.Nur la birdetoj pepis inter la brançoj kaj de tempo altempo flava folio falis teren.La silenton interrompis ekkrio de Klaro.Sidi¸ante sur labenkon, ÿi ekvidis la flor¸ardenon; ÿi ekkriis, brubatante lamanojn: Dio! kiom da floroj! kiel belegaj ili estas!Przyjemski prenis el ÿia mano la korbon kaj metis ¸in apu-de sur la benkon.¯ojo ekbrilis sur lia viza¸o, kiam li petis: Restu momenton sola çi tie.Mi tuj revenos.Mi nur pe-tas vin: timu nenion kaj ne foriru & Mi tuj revenos!Li foriris al la palaco per rapidaj paÿoj.Klaro sekvis lin per sia rigardo [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl centka.pev.pl
.Çar vi estasservistino de via tuta familio & sed kion diris la kara infano?Se via fratino vidos vin kun mi, ÿi vin priridos?60 LA INTERROMPITA KANTOeLIBROGranda estis la konfuzo de Klaro.Feliçe, en la sama mo-mento ÿi rimarkis en la najbara parko tiel belan ludon de ko-loroj, ke ÿi ekkriis kun entuziasmo. Rigardu, sinjoro, tie en la angulo de la parko, kiel bele-ge la suno sternas siajn radiojn en la malluma aleo & kvazaûtapiÿon el oraj movi¸antaj fadenoj & Çu vi estis iam en la parko? Ne, neniam, mi ja ne povis & Jen bona ideo & kial mi antaûe ne pensis pri ¸i? Ni vizitukune la parkon de la princo!La propono timigis ÿin. Oh, ne! ÿi ekkriis, estas malpermesite &Li ekridis preskaû laûte. Se mi enkondukos vin &Li estas prava; lia permeso egalvaloras la permeson de laprinco mem.Granda estis la tento.Kiom da fojoj, rigardante la maje-stajn aleojn, ÿi revis trairi ilian tutan longon, nur unu fojon enla vivo, sidi unu momenton en çi tiu maro de verdaîo, kiessupraîon sulkigas ombroj kaj lumoj! Sed ÿia maltrankvilodaûris.xanceli¸ante ÿi haltis antaû la laûbo. Kaj se ni renkontos & Kiun? La princon!Przyjemski ekridis ree tiel laûte, kiel ÿi neniam aûdis linridi. Li ne estas hejme; li foriris samtempe kun mi & li cer-tigis. Eble pli bone estos en la laûbo? &Sed li diris:61 LA INTERROMPITA KANTOeLIBRO Mi petas vin: kredeble jam de longe vi deziras viziti laparkon, kaj plenumo de via deziro estos feliço por mi.Vi petisla falantan stelon pri ekskurso en çi tiu somero en la arbaron& Eble promeno en la parko anstatoûos la revatan & Ne ri-fuzu al mi &xi estus povinta kontraûbatali la tenton viziti la parkonmistere allogan, sed ÿi cedis al lia peto. Bone, ni iru, ÿi diris obee. Bravo! ekkriis Przyjemski.Ili ambaû havis mienojn de petolantaj infanoj, tiel ili estisgajaj kaj ridemaj.Per rapidaj paÿoj, preskaû kurante, ili trairis la spacon, kiudisigis ilin de la parka pordo, kaj eniris la grandan aleon, surkies ambaû flankoj staris jarcentaj arboj.La dikaj trunkoj kajla sennombraj folioriçaj brançoj formis kvazaû du murojn.Lasunaj radioj traboris la verdaîon kaj oris la foliojn.Nigra striode tero çe la malsuproj de la dikaj trunkoj estis kovrita dereto, kies maÿoj estis oraj, neegalaj kaj movi¸emaj.Klaro eksilentis, malrapidigis la paÿojn.La rideto malape-ris de ÿiaj lipoj.Przyjemski rigardis kun plezuro ÿian viza¸on. Kiel impresebla vi estas! & li diris mallaûte.xi ne res-pondis, paÿante kvazaû en pre¸ejo, delikate, preskaû sur lafingroj, apenaû tuÿetante la teron.Silente ili trairis la aleon paralela al la ¸ardeno, kie staris ladometo kovrita de fazeolo.Sed kiam ili venis al alia aleo, samemajesta kiel la çefa, nur malpli longa, Klaro kvazaû veki¸is: Ni ne iru pli malproksimen, ÿi flustris. Kontraûe, ni iru! li insistis. Se çi tiu aleo kondukus¸is la fino de la mondo, mi irus kun vi kaj mi ne demandus,kiam ¸i fini¸os.62 LA INTERROMPITA KANTOeLIBRO Sed çar ¸i ne kondukas al la fino de la mondo, sed rekte¸is la palaco & diris Klaro, provante ÿerci. Tute ne interrompis Przyjemski, de ¸ia fino ¸is lapalaco estas ankoraû kelkaj centoj da paÿoj, kiujn okupasflor¸ardeno.Ni iru al la floroj &Klaro haltis.xi ne komprenis la motivon de la maltrankvilo,kiun ÿi sentis, sed influata de ¸i, ÿi diris decideme: Mi eksidos çi tie & sur çi tiu herbaîa benko & Bela ben-ko, belega loko!La herbaîa benko estis tre malalta kaj tiel mallar¸a, ke ape-naû du personoj povis sidi tie.Brançoriça arbo ombris ¸in, kajantaû ¸i kuÿis herba, velura tapiÿo.Izolita estis la loko.Alta muro de verdaîo kaÿis de la rigar-doj la palacon kaj ¸ardenon.Inter du trunkoj oni vidis herba-ron, sur kiun la subiranta suno verÿis siajn oblikvajn radiojn.Malproksime, çe la fino de la aleo, la flor¸ardeno kontrastisla verdan fonon, kiel hela multkolora makulo.Silento regisçirkaûe.Nur la birdetoj pepis inter la brançoj kaj de tempo altempo flava folio falis teren.La silenton interrompis ekkrio de Klaro.Sidi¸ante sur labenkon, ÿi ekvidis la flor¸ardenon; ÿi ekkriis, brubatante lamanojn: Dio! kiom da floroj! kiel belegaj ili estas!Przyjemski prenis el ÿia mano la korbon kaj metis ¸in apu-de sur la benkon.¯ojo ekbrilis sur lia viza¸o, kiam li petis: Restu momenton sola çi tie.Mi tuj revenos.Mi nur pe-tas vin: timu nenion kaj ne foriru & Mi tuj revenos!Li foriris al la palaco per rapidaj paÿoj.Klaro sekvis lin per sia rigardo [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]