Gabas Luz Palmy na niegu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znajdowały się tu dwa baseny jeden dla robotników, a drugi dla właścicieli iurzędników, czyli w praktyce jeden dla czarnych i jeden dla białych.Kilian pomyślał, żebędzie musiał nauczyć się pływać.Przez plantację meandrowała ponadto rzeka, równieżznana jako Sampaka.Dwa pozostałe majątki określano jako, odpowiednio, Yakató, odnazwy podobnego do pomidora afrykańskiego bakłażana, oraz Upside, które to słowo,oznaczające górną część czegoś, w miejscowym angielskim brzmiało jak Obsay.W każdym z majątków wznosiły się dziesiątki budynków: oprócz magazynów,warsztatów oraz dziewięciu suszarni kakao były tu baraki dla ponad pięciuset rodzinniewykwali kowanych robotników, stolarnia, kaplica, szkółka dla najmłodszychrobotniczych dzieci, mała elektrownia wodna zaopatrująca w prąd zarówno zakładyprodukcyjne, jak i kwatery prywatne, a także szpitalik z salą operacyjną, dwiemasalami wyposażonymi w czternaście łóżek i domkiem lekarza.W największym majątku,niedaleko głównych magazynów, stały, jeden naprzeciw drugiego, budynek zarządu idom przeznaczony dla europejskich urzędników, w większości Hiszpanów.Kilian nie wierzył własnym oczom.Bez względu na to co słyszał, nie wyobrażał sobiewcześniej, że może istnieć plantacja tak wielka, zorganizowana niczym małe miastozamieszkane przez setki ludzi i otoczona charakterystycznym w swej bujnościkrajobrazem.Gdziekolwiek spojrzał, panowała gorączkowa krzątanina: mężczyznidzwigali skrzynie i narzędzia, ciężarówki przewoziły towary i robotników.Kręcący sięwszędzie czarni wydawali mu się wszyscy tacy sami: ubrani w podarte koszule i spodniekoloru khaki, bosi lub obuci w nędzne, zakurzone skórzane sandały.Nagle, bez ostrzeżenia, poczuł ucisk w żołądku.Podniecenie podróżą w nieznane ustąpiło czemuś w rodzaju zawrotu głowy.Obrazyrejestrowane w drodze gromadziły się na siatkówce oczu, jakby nie całkiem przenikającdo mózgu.Bał się.Znienacka się bał!Jechał z ojcem i bratem i jeszcze lekarzem i niespodziewanie brakowało mupowietrza.Jak miał się odnalezć w tym wirze zieleni i czerni? I w dodatku upał, takprzyjemny na statku, teraz zaczynał dawać się mocno we znaki.Nie dawało się oddychać.Nie dawało się myśleć.Czuł się jak tchórz.Przymknął powieki i przywołał wizję domu odległego teraz o sześć tysięcykilometrów ognia na kominku, śniegu sypiącego się z wolna na łupkowy dach, matkiprzyrządzającej tradycyjne słodkości, krów potykających się o bruk na ulicach&Obrazy przesuwały się jeden za drugim, łagodząc napięcie wywołane konfrontacją zobcym światem.Jak to możliwe, że załamanie przyszło równie szybko? Nigdy wcześniejnie doznawał podobnych uczuć.Może dlatego, że nigdy wcześniej nie zapuszczał sięrównie daleko.A w trakcie podróży skutecznie zajmowały go kolejne nowości,ciekawość celu na chwilę wyparła myśl o tym, co zostawało z tyłu.Tęsknił za domem.Otóż to.Strach przejawiany przez jego ciało wobec tego co nowe stanowił w gruncie rzeczytylko przykrywkę, maskującą tęsknotę za tym, co znane.O, gdybyż tak można byłozamknąć oczy i znalezć się z powrotem w Rabaltu�! Należało się jakoś opanować.Copomyśleliby sobie ojciec i Jacobo, gdyby wiedzieli, co się z nim dzieje? %7łe jestmięczakiem?Potrzebował odetchnąć świeżym powietrzem, a powietrze tutaj bynajmniej niewydawało się świeże.Antón od dłuższej chwili obserwował syna, który nawet nie zauważył, że zatrzymalisię przed domem urzędników.Po tak długiej podróży wszyscy trzej chłopcy z pewnościąmarzyli o tym, by rozlokować się w pokojach, umyć, trochę odpocząć przed spotkaniemz zarządcą.Magazyny i resztę plantacji zdążą zwiedzić nazajutrz.Gdy wysiedli z auta, Antón zwrócił się do Manuela: Do wyjazdu don D�masa zatrzymasz się tutaj.Potem cię przeniesiemy. Popatrzyłna pozostałych. Jacobo pokaże wam pokoje i jadalnię.Ja powiadomię don Lorenza,że już jesteście.Spotkamy się za pół godziny.A! Jacobo& Sądzę, że twojemu bratudobrze by zrobił łyczek czegoś mocniejszego.Jacobo przygotował nie jedną, lecz dwie szklaneczki koniaku z wodą; Kilian wziąłswoją do pokoju, pomieszczenia o powierzchni mniej więcej dwudziestu metrówkwadratowych, wyposażonego w łóżko, dużą szafę, stolik, dwa krzesła, stół i umywalnięz lustrem.Alkohol natychmiast zadziałał.Kilian się uspokoił, poczuł, że oddech wracado normy, ucisk w piersi ustępuje, a kolana przestają drżeć.Był gotów na pierwszespotkanie z właścicielem i zarządcą plantacji.Lorenzo Garuz przyjął ich u siebie w biurze, gdzie od dłuższej chwili rozmawiał zAntonem.Był krzepkim czterdziestolatkiem o bujnych ciemnych włosach, ostrym nosie iprzystrzyżonych wąsach.Mówił uprzejmie, lecz stanowczo, głosem nawykłym dowydawania rozkazów.Siedzące na podłodze nieopodal małe dziecko, które tak samo jakGaruz miało ciemne kręcone loki i trochę zbyt głęboko osadzone oczy, bawiło sięwyjmowaniem z kosza jakichś papierów i wkładaniem ich do niego z powrotem.Garuz przywitał nowych pracowników oraz wracającego z wakacji Jacoba, po czymod razu poprosił Kiliana i Manuela o stosowne dokumenty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki