[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przejechał obok nich, oddalił się o kilkanaście metrów, przyhamował i zacząłskręcać.Po paru manewrachdo przodu i do tyłu udało mu się zawrócić.- Czego on się tu pęta? - syknął gniewnie Pawełek.- Wypłoszy dziki! Nieprzyjdą.- Może odjedzie.- szepnęła Janeczka i z nadzieją.Samochód znów przejechał obok nich, tym razem w przeciwną stronę,zwolnił, zjechałz drogi i zatrzymał się na skraju lasu, zaledwie parę metrów dalej.Zgasiłświatła, pomruk silnika umilkł.W zapadającym zmroku widzieli jeszcze niez
letył pojazdu, z którego na razie niktnie wysiadał.Przyglądali mu się wrogo, pełni urazy i rozgoryczenia, bo kręcićsię i zatrzymywać akurat tutaj, w najlepszym miejscu dla dzików, to byłazwyczajna złośliwość.Wpatrzony z niechęcią w nieruchomy tył samochodu Pawełek zamrugałnagle oczamii mimo woli trącił siostrę łokciem.Janeczka syknęła niecierpliwie, bowpatrywała się akuratw to samo miejsce.Nie mrugała oczami, wytężyła wzrok i wstrzymała dech.Z samochodu wysiadł kierowca, przeszedł do i obejrzał swoją tabliczkę znumerem rejestracyjnym.Wrócił do kierownicy i sięgnął ręką do środka.Pawełek wydał z siebie ciche pufnięcie.Tablica rejestracyjna samochoduwykonała błyskawiczny obrót.Kierowca znów wyszedł ją obejrzeć, znów wrócił,wsiadł i ulokował sięza kierownicą.Siedział nieruchomo i nic nie robił.- Widziałaś? - szepnął po chwili bezgranicznie przejęty Pawełek.- Przecież nie jestem ślepa - odszepnęła niecierpliwie Janeczka.- Trzebazapamiętać numer.- Trochę z
le widać.Chyba tam jest.Dwie piątki chyba, nie?- Ten od drugiej strony był inny.- Rany, jak na filmie.Dziki chwilowo wyleciały im z głowy, niezwykła scena zaprzątnęła całąuwagę.Samochód z obracającym się numerem rejestracyjnym, to było coś prąwie nie z tego świata.Janeczkę z emocji zaczęły piec uszy.- Zapisz na ziemi, bo nie zapamiętamy - wyszeptała.- Kiedy z
le widać! Czekaj, podkradnę się bliżej.- To nie drogą! Zobaczy cię! Obejdz
dalej tyłu, przeleż i podkradnij sięlasem!Pawełek bez namysłu zaczął się odczołgiwać tyłowi, kryjąc się wgłębokim cieniu krzaków.Janeczka po chwili straciła go z oczu.Miała nadzieję,siedzący w samochodzie kierowca, niewątpliwie jakiś zbrodniczy typ, równieżnie dostrzeże w mroku nikłego ruchu daleko za swoimi plecami.Minęły całe wieki, mrok zgęstniał, Pawełek przepadł.Leżący obok swojejpani Chaber poruszył się nagle, powęszył i stanął na nogi.Janeczka objęła psaza szyję.- Cicho, Chaber, dobry piesek, stój.Nie chodz
tam.Tu, czekaj.Chaber ciÄ…gle wÄ™szyÅ‚ gdzieÅ› w kierunku zbocz za samochodem.Nazboczu coÅ›siÄ™ poruszyÅ‚o.Janeczce serce zaczęło bić w gardle, zdÅ‚awiÅ‚a jÄ… myÅ›l, to PaweÅ‚ektaki nieostrożny, zÅ‚azi wprost na samochód.To nie byÅ‚ PaweÅ‚ek.JakiÅ› czÅ‚owiek zeÅ›lizgnÄ…Å‚ siÄ™ z poroÅ›niÄ™tej lasemstromizny, mignÄ…Å‚ miÄ™dzy drzewami.Kierowca otworzyÅ‚ drzwiczki samochodu.Ów czÅ‚owiek wychodzÄ…cy z lasu trzymaÅ‚ coÅ› w rÄ™ce, wrzuciÅ‚ to do Å›rodka,wsiadÅ‚ szybko i w tym momencie tablica rejestracyjna znów mignęła.RównoczeÅ›nie samochód zamruczaÅ‚ silnikiem, zapaliÅ‚ Å›wiatÅ‚a pozycyjnei odjechaÅ‚.W minutÄ™ póz
niej na drodze pojawił się brudny i mokry Pawełek.- Ty, gdzie jesteś? - zawołał szeptem.Janeczka puściła Chabra i wylazła zczernipod krzakiem.- No i co.?- Byłem tuż obok niego! Wcale mnie nie widział! Zapisałem oba numery,z jednej stronyi z drugiej.Ten drugi numer wcale nie jest nasz, to zagraniczny! Półgłówek,oświetlił go, widziałaś?Janeczka kiwnęła głową, zapominając, że w ciemnościach jej gestyprzestały jużbyć widoczne.- Co on niósł? - spytała zachłannie.- Ten z lasu.- Saperkę chyba.Wyglądało na łopatę.Kopał pewnie.- Musimy sprawdzić.Umrę, jeśli się nie dowiem!- Ciemno.- Ale do jutra nie można czekać, deszcz pada, Chaber jutro nie wywęszy!Mamy latarkę! Gdzie zapisałeś?- Na ziemi.Czekaj, które to drzewo.?- Chaber.- Nie, Chaber zadepcze! Nie wymagaj od psa, żeby nie chodził po ziemi!Odszukanie drzewa, za którym krył się Pawełek, zajęło nieco czasu.Naszczęście teren poszukiwań ograniczony do zaledwie czterech drzew.Powstrzymując zdenerwowanego Chabrai świecąc latarką, odnalez
li miejsce, gdzie Pawełek usunął darń ziemi pod niąpozostawiłswoje zapiski.- No i co teraz? - powiedział z powątpiewa-i, oglądając własne,niewyraz
ne gryzmoły, bardziej przypominające drapanie pazurami niż cyfry.Zabierzemy ze sobą ten kawałek gruntu?- Nauczymy się na pamięć - odparła stanowczo Janeczka.- Trudno, nicnie poradzimy,ty jeden, ja drugi.Co to jest, to coś, czwórka, czy siódemka?- Czwórka.A to na końcu to miało być pięć.Czekaj, bo nie wiem, co mi tuwyszło.Chyba osiem.- Teraz możemy puścić Chabra - zawyrokowała Janeczka, kiedy jużwzajemnie przeegzaminowali się, zamazali notatki i dla pewności przykryli jedarnią.- Nic nie widać,ale zawsze coś zobaczymy.Chaber, szukaj!Chaber bez namysłu szurnął w las i znikł w ciemności.Potykając się nanierównościach, wpadając na krzaki, wymacując drogę rękami, wdrapywali sięza nim po zboczu.Mokre gałęzie uderzały w twarze, jakieś kolczaste pędyszarpały odzież.Pnie drzew majaczyły niewyraz
nie dopiero z bliska, terenu podnogami nie udawało się już rozróżnić.- Musimy na niego zaczekać! - wysapała niespokojnie Janeczka.- Wcalenie wiem,czy dobrze idziemy.Nic nie widzę.Gdzie jesteś?- Tutaj - odezwał się Pawełek nieco wyżej, przed nią.- Mokro okropnie.Chaberzaraz wróci.Chaber rzeczywiście pojawił się po chwili przed nimi.Bardziej wyczuli go,niż zobaczyli.Znalazłszy swych państwa, szybko zawrócił i poprowadził dalej.Państwo lez
li za nim jak muchy w smole [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

centka.pev.pl