Leon Donna mierć w La Fenice (3)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To wszystko już wiem odparł Patta, coraz szybciejstukając w blat i nie kryjąc swego poirytowania. Innymisłowy, nie ma pan żadnych istotnych informacji? Można tak to ująć, comandante. Wie pan, Brunetti, wiele myślałem o tym śledztwie i za-stanawiam się, czy nie odebrać panu tej sprawy. W jegogłosie wyraznie czuło się grozbę, jak gdyby komendant spę-dził całą minioną noc na czytaniu Machiavellego. Rozumiem, comandante.133 Mógłbym przekazać prowadzenie śledztwa komuś in-nemu, może wówczas poczynilibyśmy znaczące postępy. O ile wiem, Mariani jest teraz wolny.Ogromnym wysiłkiem woli Patta powstrzymał się przedgrymasem, gdy tylko padło nazwisko młodszego z dwóchpozostałych komisarzy, człowieka o nieskazitelnym charakte-rze i niezgłębionej tępocie, który o czym wszyscy wiedzieli otrzymał to stanowisko jako część posagu swej żony, będą-cej siostrzenicą poprzedniego burmistrza.Drugi komisarz jak Brunetti dobrze wiedział był zajęty dochodzeniem wsprawie handlu narkotykami w portowym mieście Marghera. A może pan zajmie się tą sprawą? zaproponował Bru-netti i prowokacyjnie zawiesił głos, nim dodał obowiązkowecomandante. Taka możliwość zawsze istnieje odrzekł Patta, nie za-uważając niegrzeczności Brunettiego albo woląc ją zignoro-wać.Wyjął z biurka paczkę rosyjskich papierosów w brązo-wych gilzach i osadził jednego w onyksowej cygarniczce.Bardzo gustowny dobór kolorów, pomyślał komisarz. We-zwałem pana, ponieważ odebrałem kilka telefonów od prasy iOsób Wysoko Postawionych. Patta wyraznie zaznaczyłwszystkie duże litery. Byli bardzo zaniepokojeni tym, żejeszcze do niczego pan nie doszedł. Tym razem intonacjągłosu dobitnie zaakcentował liczbę pojedynczą.Delikatniepociągał papierosa, wpatrując się w Brunettiego. Słyszy pan,co mówię? Oni są niezadowoleni. W pełni ich rozumiem, comandante.Mam martwego ge-niusza, ale nie mam człowieka, którego mógłbym obciążyćwiną.134Czy mu się tylko wydawało, że Patta powtórzył bezgłośnieostatnie zdanie, tak jakby chciał je wyćwiczyć, zanim zabły-śnie nim podczas dzisiejszego lunchu? Dokładnie w tym rzecz powiedział komendant i jegousta jeszcze raz bezgłośnie się poruszyły. Nie ma człowieka,którego można obciążyć winą. Zniżył głos. Chcę, żebysytuacja się zmieniła.Chcę mieć człowieka, którego możnaobciążyć winą. Brunetti nigdy dotąd nie słyszał, żeby jegoszef tak jasno wyłożył swój pogląd na sprawiedliwość.Możeon sam zabłyśnie tymi zdaniami podczas dzisiejszego lunchu. Na przyszłość, Brunetti, chcę mieć pisemny raport, co-dziennie o. przerwał, by sobie przypomnieć, o której za-czyna się praca .o ósmej dokończył, podając właściwągodzinę. Tak jest, comandante.Coś jeszcze? Było mu wszystkojedno, czy musi przygotować pisemny raport, czy ustny, po-nieważ i tak nie będzie miał nic do zakomunikowania, dopókinie stworzy sobie jasnego obrazu człowieka, który został zabi-ty.Czy był geniuszem, czy nie, rozwiązania sprawy zawszenależało szukać w osobie zmarłego. Tak.Co zamierza pan dzisiaj robić? Idę na pogrzeb.Ceremonia rozpoczyna się za dwadzie-ścia minut.A potem chciałbym sam przejrzeć papiery Wellau-era. I to wszystko? Tak, comandante. Nic dziwnego, że stoimy w miejscu prychnął Patta.Brunetti uznał to stwierdzenie za sygnał zakończenia roz-mowy.Wstał i poszedł w stronę drzwi, zastanawiając się, wjakiej odległości od nich przełożony przypomni mu o pisemnym135raporcie.Na jakieś trzy kroki przed drzwiami jak ocenił usłyszał: �sma rano, niech pan pamięta.Patta zajął mu tyle czasu, że Brunetti przybył do kościołaSan Mois� dopiero kilka minut przed dziesiątą.Czarną łódz ztrumną pokrytą kwiatami przycumowano już do nabrzeża ka-nału i trzej mężczyzni w granatowych garniturach przenosilidrewnianą trumnę na metalowy wózek, którym mieli ją za-wiezć pod drzwi kościoła.Wśród ludzi licznie zebranychprzed kościołem Brunetti rozpoznał kilka znanych w Wenecjitwarzy, reporterów i fotografów z gazet, którzy zazwyczajrelacjonowali takie wydarzenia, ale nigdzie nie dostrzegłwdowy pewno weszła już do kościoła.Gdy trzej mężczyzni przewiezli trumnę pod drzwi, pod-szedł do nich czwarty i razem podnieśli ją, z wprawą oparli naramionach i weszli po dwóch stopniach do kościoła.Wraz zpozostałymi ludzmi Brunetti poszedł za nimi.Patrzył, jakmężczyzni idą środkową nawą i stawiają trumnę na niskimkatafalku przed głównym ołtarzem.Brunetti usiadł na końcuławki w głębi zatłoczonego kościoła.Pomiędzy głowami znaj-dujących się przed nim ludzi z trudem dostrzegł ubraną naczarno wdowę, siedzącą w pierwszym rzędzie, między męż-czyzną i kobietą: oboje mieli siwe włosy i prawdopodobniebyli tą samą parą, którą spotkał w towarzystwie pani Wellauerw teatrze.Za wdową siedziała samotnie w ławce ubrana wczerń kobieta, zapewne pokojówka.Choć Brunetti nie zasta-nawiał się wcześniej, jak będzie przebiegała msza, był zasko-czony jej surowością.Uderzył go całkowity brak muzyki,nawet nie grały organy.Znajome słowa niosły się nad głowa-mi zgromadzonych; nastąpiło tradycyjne pokropienie trumny i136udzielenie błogosławieństwa.Ceremonia była tak prosta, żemsza szybko dobiegła końca.Brunetti stał przy ławce, dopóki nie wyniesiono trumny, iczekał, aż główni żałobnicy wyjdą z kościoła.Na zewnątrzbłyskały flesze aparatów fotograficznych, a reporterzy otoczyliwdowę, która kurczowo trzymała się ramienia starszego męż-czyzny.Nie zastanawiając się, Brunetti przecisnął się przez tłum iujął wdowę pod drugie ramię.Rozpoznał kilku fotografów,którzy, jak zauważył, też go poznali, i kazał im się odsunąć.Oblegający wdowę mężczyzni cofnęli się, robiąc przejście wstronę łodzi przycumowanych z boku placu.Podtrzymującwdowę, poprowadził ją do łodzi, pomógł jej wejść na pokład,a potem wszedł za nią do kabiny dla pasażerów.Para, która towarzyszyła pani Wellauer w teatrze, też we-szła do kabiny.Siwowłosa kobieta otoczyła wdowę ramie-niem, a mężczyzna usiadł przy niej i wziął ją za rękę.Brunettistanął na zewnątrz przy drzwiach i patrzył, jak wioząca trumnęłódz odcumowała i wolno popłynęła wąskim kanałem.Gdyznalezli się w sporej odległości od kościoła, Brunetti schyliłgłowę i wszedł do środka. Bardzo panu dziękuję powiedziała pani Wellauer, niekryjąc łez.Brunetti nic nie odpowiedział.Aódz wpłynęła do Canale Grande i skręciła w lewo, wstronę bazyliki San Marco, którą musieli minąć w drodze nacmentarz.Brunetti wyszedł na zewnątrz i znowu stanął przydrzwiach, patrząc przed siebie i nie chcąc, by jego natrętnespojrzenie zakłócało boleść żałobników.Minęli dzwonnicę, apotem pociętą na kwadraty, prostokątną ścianę Pałacu Dożów137i lekkie kopuły bazyliki.Gdy zbliżali się do kanału Arsenale,Brunetti wszedł po schodkach na pokład i poprosił przewozni-ka, żeby zatrzymał się na przystani przy Palasport.Następniewrócił do kabiny i w drzwiach usłyszał głosy trzech rozma-wiających cicho osób. Panie komisarzu odezwała się wdowa.Odwrócił się w drzwiach i spojrzał na nią. Bardzo panu dziękuję.Gdyby nie pana pomoc, chyba niedałabym sobie tam rady.Kiwnął głową, potwierdzając jej przypuszczenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki