Marshall Paula Dynastia Dilhorne'ow 02 Niezwykłe podobieństwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po podpisaniu wstępnej umowy, tego samego dnia wieczo�rem Alan zabrał Stacy'ego na uroczystą kolację, na której świę�towali swój sukces.Alan, podobnie jak to już przedtem bywało, wprawił właści�cieli zakładów Outhwaite'a w osłupienie.Po jego wyjściu ob�winiali się wzajemnie i złorzeczyli przeklętemu smarkaczowi,który pokierował całą sprawą daleko sprytniej, niż się możnabyło po nim spodziewać.Kto, u diabła, mógł przewidzieć, żedowie się tak dużo i tak szybko, mimo iż zachowywał się jakpajac.W trakcie tęgiej popijawy w zajezdzie, w którym się zatrzy�mali, Alan wyjął z kieszeni notes Stacy'ego i zaczął czytaćz niego uroczystym głosem:- Pan jest moim pasterzem, panie Outhwaite - Stacy Trenttak właśnie zanotował - a moja ukochana ma tak cudowne pier�si, jak powiada Owidiusz, że nawet pan, panie Outhwaite, byłbywielce zadziwiony".- Po czym wrzucił notes do kominka, kuwielkiemu rozczarowaniu Stacy'ego, który chciał zachować gojako pamiątkę.Alan zaś, nieco podpity, spojrzał w oczy Sta�cy'ego i powiedział: - Najlepszy dowód w takim wypadku, tobrak dowodu", to kolejna maksyma Patriarchy.Po prostu zapa�miętaj, jak się pilnowali przy tobie, zupełnie nie zwracając uwa�gi na to, co ja robiłem.A teraz, Stacy, pij, bo masz się dziś wie�czór upić!Wszyscy domownicy w Tempie Hatton polubili Alana.Wszyscy oprócz Roberta Harshawa, który go znienawidził, i ży�wiącego podobne uczucia Nata, chłopaka stajennego, spoglą�dającego wrogo za każdym razem, gdy Alan przychodził dostajni, by popatrzeć lub pomóc przy układaniu oraz pielęgnacjikoni.Ponieważ jeden z robotników w majątku był pięściarzem,Alan wstawał wcześnie rano i rozebrany do pasa, walczył z nimdla wprawy i dla odmiany po walkach z Gurneyem.Nat niena�widził Alana i za to.W duchu uważał go za brutala, który miałczelność zalecać się do Eleanor i w dodatku zdobył jej wzaje�mność.Na drugi dzień po powrocie Alana z Bradford Eleanor przedśniadaniem poszła do stajni.Płatek Zniegu, stary kucyk, na któ�rym jezdziła jako dziewczynka, zachorował, chciała więcsprawdzić, w jakim stanie znajduje się zwierzę.Gdy weszła do stajni, spotkała Nata.Niósł wiadro z wodą,które na jej widok odstawił na ziemię.Eleanor ledwie widoczniemu się odkłoniła, myśląc o swoim kucyku.Jej obojętność, takróżna od ich dawnej zażyłości, mocno zabolała chłopaka.Natoczywiście domyślał się powodu jej zachowania.- Czy mogę coś powiedzieć, panno Eleanor - odezwał sięproszącym tonem.Tym razem udało mu się zwrócić na siebie jej uwagę.- Słucham cię, Nat - uśmiechnęła się do niego, ostateczniebył dawnym towarzyszem jej zabaw.- O co chodzi?Mimo uprzejmych słów pozostała tak obojętna, że ogarnęłago złość, tak iż trudem nad sobą panował.- Przepraszam za śmiałość - zaczął ochryple - ale panienkaprzyjazni się z tym młodym Australijczykiem, którego sprowa�dził tu pan Ned.Uśmiech znikł z twarzy Eleanor.- Nie mam ochoty z tobą o tym mówić, Nat.Powiedziawszy to, zamierzała odejść, ale on z niebywałączelnością chwycił ją za ramię.Nie kryjąc zdumienia i zasko�czenia, Eleanor spojrzała na rękę zuchwalca.Nat puścił jej ramięi cofnął się o krok.- Niech pani się z nim nie zadaje, panno Eleanor.On niepasuje do takiej damy jak pani.Widziałem, jak walczył na pięściz Ralfem.To nieokrzesany brutal, grozny bokser.Mówią, że je-go ojciec był skazańcem.On nie jest dla pani - powtórzył, zbli�żając się ponownie.- Dość tego, Nat! Odejdz, proszę.Już i tak za dużo powie�działeś.Jeśli natychmiast odejdziesz, zapomnę, co mówiłeś.- Nie odejdę, póki nie skończę.- Był tak blisko, że tym ra�zem oparł obie ręce na jej ramionach.Eleanor przerażona bliskością Nata i dzikim wyrazem jegooczu cofnęła się i wtedy usłyszała za sobą czyjś głos:- Co tu się dzieje, Swain? Widzę, że się trochę zapomniałeś.Gdy się oboje odwrócili, ujrzeli Alana, ale to nie był ten Alan,którego znała dotąd Eleanor.Miał na sobie bawełniane brązowespodnie, bawełnianą białą koszulę bez kołnierza i buty z takcienkiej i miękkiej skóry, że przypominały kapcie.Mokre włosyprzylegały gładko do głowy.Surowy a zarazem grozny wyraz twarzy czynił go podo�bnym do sir Beauchampa, ojca sir Harta.Eleanor aż zadrżała,widząc, jak zesztywniał z gniewu.- Nie miałem zamiaru skrzywdzić panienki - powiedziałNat, szybko się odsuwając.- Nie odważyłbyś się na to - odrzekł Alan.- A teraz prze�proś natychmiast pannę Hatton.- Nie mam za co - wychrypiał Nat.- Nie zamierzałem jejskrzywdzić.Może mnie pan bić, bo jest pan dwa razy większyode mnie.Ja znam ją dłużej niż pan.Pan na nią nie zasługuje.Ona powinna poślubić dżentelmena, a pan nim nie jest.Ostatnie słowa zmroziły Alana, który, odetchnąwszy głębo�ko, rzekł:- To o to chodzi.? - Spojrzał na Eleanor.Przez moment za�stanawiał się, czy ma powiedzieć o incydencie sir Hartowi? Czychłopak nie powinien być zwolniony? Czy można mu zaufać, żenie zrobi tego więcej? - Masz rację - zwrócił się po namyśle doNata.- Nie będę się z tobą bił.Jesteś dla mnie za mały.- To moja wina - odezwała się żałośnie Eleanor.- Kiedyśrazem się bawiliśmy.- Domyśliłem się tego - rzekł miękko Alan.- Ale to się jużskończyło.On tu nie może pozostać.- Mam stracić pannę Eleanor i pracę?! - zawołał Nat, niepanując nad sobą.- Znajdę ci pracę, ale nie tutaj - zapewnił chłopaka Alan.- No, tak.- W głosie Nata zabrzmiała gorycz.- Pan wszy�stko potrafi załatwić.Słyszałem, jak opowiadał o tym pański lo�kaj.Pan Alan zrobił to, pan Alan zrobił tamto.Mnie proszę zo�stawić w spokoju.- Myślę jednak, że skorzystasz z mojej pomocy - powie�dział Alan z naciskiem.- Jeśli poinformuję sir Harta o twoimzachowaniu wobec panny Eleanor, zostaniesz natychmiastwyrzucony bez żadnych rekomendacji.Drugie wyjście z tejsytuacji to zgoda na podjęcie pracy, którą znajdę dla ciebiei twojej dziewczyny.Gurney mówił mi, że masz tu dziew�czynę.- Pan wszystko wie, prawda?- Nie wszystko, ale to wiem.Więc jak?- Mam w tym momencie dokonać wyboru?- Sam siebie wpędziłeś w tarapaty.- Czy on musi odejść? - zapytała pobladła Eleanor.- Mie�szka tu od urodzenia i kocha tę okolicę.- Spojrzała na Alanai zrozumiała, że nie ma innego wyjścia.- Masz rację.O Boże,Nat, tak mi przykro [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wątki